Να αρθεί η μονιμότητα των πολιτικών

Του Ανδρέα Σπανουδάκη

Στην Ισπανία ο Πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι παραιτήθηκε λόγω διαφθορας και οικονομικων ατασθαλιών μελών της κυβέρνησής του.

Στη Γαλλία ο Πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί καταδικάστηκε γιὰ διαφθορά καί δωροδοκία.

Στην Αυστρία ὁ Πρωθυπουργός Σεμπάστιαν Κούρτς παραιτήθηκε γιατι χρησιμοποίησε παρανόμως 1 εκατομμύριο ευρώ δημόσιου χρήματος γιὰ παράνομη διαφήμισή του.

Στη Βρετανία ο Πρωθυπουργός Μπόρις Τζόνσον πνέει τα λοίσθια καθως θεωρούν ασυγχώρητη τη συμμετοχὴ του σε κορωνοπάρτι εν μέσω πανδημίας.

Εμείς, όμως κατά την προσφιλή έκφραση ορισμένων, είχαμε Δημοκρατία όταν εκείνοι μπανάνες έτρωγαν πάνω στα δέντρα.

Παράταιροι και ανάξιοι της ιστορικής κληρονομιάς, με τα σφάλματα της πολιτικής (τρόπος διακυβέρνησης και χειρισμού των διαφόρων υποθέσεων) καταντήσαμε το εξουθένωμα και ο περίγελος των λαών.

Αυτό θα συνεχίσει συμβαίνει εφ’ όσον ο κόσμος αρέσκεται να συνεχίζει να ψηφίζει την εξαπάτησή του με τα χονδροειδέστατα ψέμματα, την ασυδοσία, την ευτέλεια και τον πολιτικό τυχωδιοκτισμό.

Η πολιτική και η δύναμη που πηγάζει απ’ αυτή που επηρεάζει τον κατά κοινωνία βίο, με την σημερινή αυταρχική, αντιδημοκρατική, αυθαίρετη, αλαζονική και δεσποτική συμπεριφορά της προς το κοινωνικό σύνολο παράγει θύματα.

Για να εκλείψουν όμως τα θύματα πρέπει πρώτα να εκλείψουν οι θύτες.

Ο ελληνικός λαός να σταματήσει να ψηφίζει τους αθεράπευτα ιδαλγούς του πολιτικού μεγαλο’ι’δεατισμού, τα πολιτικά τζάκια και τις πολιτικές οικογένειες που νομίζουν ότι αυτή η χώρα τους ανήκει κληρονομικώ δικαίω.

Θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο και επικερδές αν η κοινωνία η πουλημένη και χλευασμένη, με την δύναμη της ψήφου της καταργούσε την ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑ!!! των πολιτικών.

Οι πολιτικοί μας, στα πλαίσια της ιδεολογικής ακαμψίας, πιστοί στο πνεύμα της ανωτερότητας και ενός παρακμασμένου υποκειμενισμού, προκειμένου να διαφυλάξουν, όπως πιστεύουν τα απαράγραπτα και αναπαλλοτρίωτα δικαιώματά τους, ζητούν την άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων ενώ για τον εαυτό τους κρατούν την αμοραλιστική, “ορθόδοξη” και δογματική άποψη, την διατυπωμένη με αδιατάρακτη σοβαροφάνεια, την εσαεί απόλυτη πνοή και παρουσία τους στα κοινά.

Αυτή η αντίφαση δεν είναι στοιχείο ανανέωσης και “υγείας”.

Ευνοεί τον φαύλο κύκλο των σκοτεινών συμφερόντων, την συνύφανση της πολιτικής με την οικονομική ελίτ, την λατρευτική ιδεολογία της διαδοχολογίας και του νεποτισμού.

Ευνοεί την κατάληψη απο τους επίγονους των πολιτικών τζακιών, δημόσιων αξιωμάτων χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια.

Η Δημοκρατία εν κινδύνω απ’ αυτούς που επιδιώκουν το αμετάβλητο και αμετακίνητο της παρουσίας τους στα δημόσια πράγματα.