Να μην ζω την κάθε μέρα σαν περαστικός

Γράφει ο Ψυχολόγος, Γιάννης Ξηντάρας

Δουλειά, σπίτι, λογαριασμοί, εφορία, φροντιστήρια, το πλυντήριο που χάλασε, ο ενφια που έληξε, ο πυρετός του παιδιού, να μην ξεχάσω να πάρω…, να δώσω…, να αφήσω…, να σηκώσω…, να μαζέψω…

Σας θυμίζει κάτι όλο αυτό; Είτε είστε άντρας, είτε γυναίκα; Ακόμα κι αν δεν έχετε παιδιά, σκυλί ή πλυντήριο;

Μήπως και εσείς τρέχετε από το πρωί έως το βράδυ; Σας λένε κάτι όλα αυτά τα ερωτήματα; Αν όχι, τότε συγχαρητήρια! Αλήθεια, σημαίνει ότι κάτι καλό κάνετε και τα καταφέρνετε μια χαρά! Μπορείτε να σταματήσετε την ανάγνωση αυτού του κειμένου εδώ! Όλοι οι υπόλοιποι όμως…

Όλοι όσοι διασχίζουν περαστικοί την ζωή τους, καταναλώνουν μονορούφι την ημέρα τους, δεν σταματούν να δουν τον ήλιο, την μέρα, το φως κι απότομα γι’αυτούς βραδιάζει, ίσως, λέω ίσως να σταθούν μια στιγμή για να σκεφτούν: Είμαι ευτυχισμένος με την ζωή μου; Είμαι ευχαριστημένος με αυτά που ζω, με αυτά που κάνω; Γιατί τα κάνω; Τι άλλο μπορώ να κάνω ή πως αλλιώς θα μπορούσα να τα κάνω;

Ας σταματήσουμε μια στιγμή, ας ακούσουμε μέσα μας, γύρω μας, τους διπλανούς μας, τον δρόμο, την πόλη, τους ήχους της πόλης, έστω αυτούς… Ας σταματήσουμε να πιούμε έναν καφέ, να μιλήσουμε με έναν φίλο, με τον σύντροφό μας, το παιδί μας, το γονιό μας – αλήθεια, πότε ήταν τελευταία φορά που ήπιατε έναν καφέ με τους γονείς σας, να μιλήσετε, να αγκαλιαστείτε…;

Ας περιμένει η προαγωγή, ο προϊστάμενος, το πρόβλημα, όλα όσα μέχρι τώρα προηγούνται… ας έρθουν μετά. Και πρώτα να μπουν η οικογένεια, οι φίλοι, μια βόλτα μέχρι την παραλία (όλη η Ελλάδα είναι μια απέραντη παραλία!) ή μια βόλτα μέχρι το βουνό…

Σταματάω εδώ. Πάω να πάρω τους γιούς μου να κάνουμε ποδήλατο…

"google ad"