Η διάδοση των πυρηνικών όπλων και η κλιματική αλλαγή αποτελούν αντικείμενα έντονης ανησυχίας στην τρέχουσα στιγμή, δημιουργώντας κατάσταση έκτακτης ανάγκης υπό τη νέα διοίκηση Τραμπ. Σε αυτήν την αποκλειστική συνέντευξη για τον Truthout, ο παγκοσμίου φήμης διανοούμενος Νόαμ Τσόμσκι συζητά την κάλυψη από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αυτών των δύο σημαντικών ζητημάτων, επισημαίνοντας τις εντάσεις των ΗΠΑ με τη Ρωσία, το Ιράν και τη Βόρεια Κορέα και σχολιάζοντας την πρόσφατη αεροπορική επιδρομή των ΗΠΑ στη βάση της Πολεμικής Αεροπορίας της Συρίας.
Daniel Falcone: Γιατί πιστεύετε ότι υπάρχει τρομακτική έλλειψη συζήτησης σχετικά με την κλιματική αλλαγή και την διάδοση των πυρηνικών όπλων στα mainstream μίντια;
Εάν θέλετε να μάθετε κάτι για τα πυρηνικά όπλα και γιατί αυτά τα θέματα δεν αναφέρονται, δείτε το τεύχος Μαρτίου του Bulletin of Atomic Scientists, όπου υπάρχει ένα εντυπωσιακό άρθρο δύο πραγματικών εμπειρογνωμόνων – των Hans M. Kristensen και Ted Postol από το MIT. Μιλούν για τα νέα συστήματα στόχευσης που έχουν εφευρεθεί στο πλαίσιο του Προγράμματος Εκσυγχρονισμού του Ομπάμα που τώρα κλιμακώνεται από τον Τραμπ και είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Αυτό που ισχυρίζονται – και βασίζονται σε πληροφορίες που αποκαλύπτονται – είναι ότι τα αμερικανικά συστήματα πυραύλων έχουν βελτιωθεί τόσο που τώρα είναι σε θέση να «σκουπίσουν» αμέσως τα ρωσικά αποτρεπτικά. Ο τεχνολογικός εκσυγχρονισμός του πυρηνικού οπλοστασίου, έχει φτάσει ως αποτρεπτικός παράγοντας σε πολύ πιο υψηλά επίπεδα από το ρωσικό πυρηνικό οπλοστάσιο. Με αποτέλεσμα, η πυρηνική σταθερότητα να τείνει να εξαφανιστεί και φυσικά οι Ρώσοι το γνωρίζουν αυτό. Αυτό σημαίνει ότι εάν αισθανθούν απειλή, θα αναγκαστούν να προβούν σε προληπτικό χτύπημα γιατί αλλιώς είναι νεκροί. Και αυτό σημαίνει ότι είμαστε όλοι νεκροί. Αυτή είναι η πιο σημαντική είδηση των ημερών μας.
Οι New York Times και άλλα κυρίαρχα ΜΜΕ ακολούθησαν τη συνήθη τακτική τους, επαινώντας το τελευταίο χτύπημα της Συρίας από τις ΗΠΑ και τον Τράμπ, αλλά συνέχισαν να «θρηνούν» βλέποντας πως η εξωτερική πολιτική του Τραμπ είναι αυτοσχεδιαστική, καθώς και με βάση τους διορισμούς του Υπουργικού Συμβουλίου, θυμίζει την εξωτερική πολιτική του Τζωρτζ Μπους, ο οποίος επέλεγε ανυπεράσπιστους στόχους. Εν τω μεταξύ ενώ ισχυρίζονται ότι προσπαθούν να καταπολεμήσουν την τρομοκρατία και την πυρηνική διάδοση, μοιάζει να την ενισχύουν…
Αν θέλουν να καταπολεμήσουν τη διάδοση των πυρηνικών, υπάρχουν πράγματα που μπορούν να κάνουν. Το Ιράν, το οποίο ποτέ δεν ήταν πραγματικά ένα σοβαρό ζήτημα, θα μπορούσε να διευθετηθεί πριν από χρόνια. Υπάρχει ένα ενδιαφέρον βιβλίο από τον πρώην Βραζιλιάνο πρέσβη Celso Amorim. Το 2010 ξεκίνησε μια προσπάθεια μαζί με την Τουρκία για να διευθετήσει το όλο θέμα του Ιράν. Κανείς έξω από τις Ηνωμένες Πολιτείες δεν το θεωρεί πολύ σημαντικό.
Για τις ΗΠΑ θεωρείται η χειρότερη απειλή στην ανθρώπινη ιστορία αλλά έκαναν μια συμφωνία με το Ιράν για το Ιράν για να εκχωρήσει το εμπλουτισμένο ουράνιο στην Τουρκία για αποθήκευση και σε αντάλλαγμα οι δυνάμεις της Δύσης (δηλαδή οι ΗΠΑ) θα τους παρείχαν συστήματα ψύξης για τους ιατρικούς αντιδραστήρες. Αυτό ουσιαστικά θα είχε τελειώσει. Αμέσως αποσύρθηκε από τον Ομπάμα και την Κλίντον. Και ο κύριος λόγος ήταν ότι δεν ήθελαν κανέναν άλλον να εμπλακεί σε αυτό. Ο φαινομενικός λόγος ήταν ότι η Κλίντον ήταν έτοιμη και αποφασισμένη να πιέσει για πρόσθετες κυρώσεις εναντίον του Ιράν στο Συμβούλιο Ασφαλείας και δεν θέλησε να υπονομεύσει την επιδίωξη, γεγονός που δείχνει τη στάση γενικότερα απέναντι στη διάδοση των πυρηνικών. Και το ίδιο συμβαίνει και με τη Βόρεια Κορέα. [Πρόσφατα] ανακοίνωσαν περισσότερες επιθετικές ενέργειες κατά της Βόρειας Κορέας.
Η παρουσία του πολεμικού ναυτικού θα αυξήσει τον κίνδυνο. Υπάρχει διπλωματική επιλογή; Ναι υπάρχει. Η Βόρεια Κορέα και η Κίνα πρότειναν αυτό που ακούγεται σαν μια αρκετά λογική επιλογή ότι η Βόρεια Κορέα θα πρέπει να θέσει τέρμα στην ανάπτυξη πυρηνικών όπλων – απλώς και μόνο, να την κρατήσει όπως είναι – και σε αντάλλαγμα, οι ΗΠΑ θα πρέπει να σταματήσουν να διεξάγουν εχθρικά στρατιωτικά γυμνάσια στα σύνορα της Βόρειας Κορέας . Οι ΗΠΑ το απέρριψαν αμέσως. Και ο Τύπος και όλοι οι άλλοι σχεδόν το αποσιώπησαν.
Αυτό το Πρόγραμμα Εκσυγχρονισμού του πυρηνικού οπλοστασίου είναι ένα πολύ σαφές παράδειγμα του ότι η ασφάλεια δεν έχει σημασία. Δεν υπάρχει κέρδος στην ασφάλεια. Σημασία έχει η υπέρβαση της αποτρεπτικής ικανότητας του αντιπάλου. Και η μόνη συνέπεια αυτής είναι να προκαλέσει την πιθανότητα μιας προληπτικής επίθεσης. Και μια προληπτική επίθεση οδηγεί σε έναν πυρηνικό εφιάλτη.
Αν οι ΗΠΑ επρόκειτο να επιτεθούν στη Βόρεια Κορέα, θα κατέστρεφαν σίγουρα τη Βόρεια Κορέα, αλλά και η Νότια Κορέα θα εξαφανιζόταν επίσης. Έχουν συγκεντρώσει τόσο πυροβολικό με στόχο τη Σεούλ που κανείς δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα.
Όσον αφορά στις σχέσεις των ΗΠΑ με τη Συρία, υπάρχουν πολιτικές λύσεις; Η Medea Benjamin για παράδειγμα λέει πώς υπάρχουν πολιτικές επιλογές για τις ΗΠΑ και τη Συρία και δεν δοκιμάζονται ποτέ.
Υπήρξαν κάποιες προτάσεις το 2012. Ο Ρώσος πρεσβευτής στα Ηνωμένα Έθνη έκανε κάποιες προτάσεις για μια πολιτική διευθέτηση, η οποία θα προκαλούσε σταδιακή υποχώρηση του Assad. Η Δύση την απέρριψε αμέσως και δεν ξέρουμε αν ήταν πραγματική, επειδή δεν προήλθε από το Κρεμλίνο και ήταν άτυπη. Αλλά το θέμα είναι ότι κάθε τέτοια πρόταση είναι αμέσως «καμένη».
Είναι σαν το χτύπημα της 9ης Σεπτεμβρίου. Οι Ταλιμπάν, μετά τα γεγονότα, έδειξαν ότι θα μπορούσαν να εκδώσουν τον Οσάμα Μπιν Λάντεν, αλλά οι ΗΠΑ έκαναν πως δεν το άκουσαν. Ένας από τους λόγους ήταν πως οι Ταλιμπάν ζητούσαν αποδεικτικά στοιχεία και ένα από τα προβλήματα ήταν ότι δεν υπήρχε κανένα στοιχείο.
Πώς αλληλεπιδρούν η κλιματική αλλαγή και η επιστήμη του κλίματος με το ζήτημα των πυρηνικών όπλων; Μήπως είναι μια ευκαιρία να μιλήσουμε και για τα δύο.
Ένας από τους θεσμούς που ανησυχούν έντονα για την αλλαγή του κλίματος είναι το Πεντάγωνο, επειδή πρόκειται να αντιμετωπίσει προβλήματα, όπως για παράδειγμα σε σχέση με το Πολεμικό Ναυτικό. Η Ναυτική Βάση του Norfolk θα κατακλυσθεί όταν αυξηθεί η στάθμη της θάλασσας και βέβαια ανησυχούν για το γεγονός. Ή ότι η απλή άνοδος της στάθμης της θάλασσας και άλλα επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα θα προκαλέσουν τεράστιες πλημμύρες προσφύγων.
Απλά ρίξτε μια ματιά στο Μπαγκλαντές. Είναι παράκτια πεδιάδα – όπου ζουν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι. Τι θα κάνουν αν ανέβει επικίνδυνα η στάθμη – τι θα γίνει τότε, ξέρετε;
Ο διορισμός του Rex Tillerson, πρώην επικεφαλής της Exxon Mobil Corp, στο Υπουργείο Εξωτερικών δημιουργεί ένα ζήτημα με τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου, τις μπίζνες τους από τη μία και τους θεσμικούς ρόλους τους από την άλλη, σε ό,τι αφορά την κλιματική αλλαγή. Μήπως αυτό είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο για τον πλανήτη και το κλίμα του;
Είναι απίστευτο αυτό που συμβαίνει με την κλιματική αλλαγή και αυτό που είναι ακόμα πιο εκπληκτικό είναι ότι δεν υπάρχει κανένα σχόλιο. Μέχρι τώρα οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι κυριολεκτικά οι μόνες στον κόσμο, καταρχάς αρνούμενες να συμμετάσχουν στις προσπάθειες να κάνουν κάτι γι ‘αυτό – αλλά ακόμα χειρότερα, αφιερωμένες στην επιδείνωση της κατάστασης. Κάθε μέρος του [κόσμου] προσπαθεί να κάνει κάτι. Και δεν αφορά μόνο τον Τράμπ, αλλά ολόκληρο το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Και δεν έχει αναφερθεί. Δεν συζητείται.
Αναφέρομαι στην Παγκόσμια Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Κλίμα στο Μαρόκο η οποία διεξήχθη λίγες ημέρες αφότου τέθηκε και τυπικά σε ισχύ η συμφωνία των Παρισίων για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Η ερώτηση ήταν: Θα επιβιώσουμε; Όλα βέβαια σταμάτησαν, καθώς ο Τραμπ δεν αναγνωρίζει καν ότι υπάρχει πρόβλημα με το κλίμα και τα ορυκτά καύσιμα. Στη διάσκεψη υποτίθεται ότι θα συγκεκριμενοποιούσαν τα αναγκαία μέτρα τα οποία θα έπρεπε να πάρουν οι 197 χώρες που υπόγραψαν τη συμφωνία του Παρισιού (2015). Στο τέλος της, όπως και σε προηγούμενες τέτοιες διασκέψεις, βρέθηκαν πάλι σε ένα ακόμη αδιέξοδο. Οι ΗΠΑ είναι η μηχανή που καταστρέφει τα πάντα. Και το εκπληκτικό είναι ότι ο κόσμος ελπίζει στην Κίνα για τη διάσωση.
Τι σημαίνει αυτό, όπως και το ότι κοιτάμε προς την Κίνα;
Αυτό που σημαίνει είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι απολύτως η πιο επικίνδυνη χώρα στον κόσμο.
Δεν ακούγεται καλό για τη δημοκρατία μας αυτό.
Δεν έχει να κάνει με τη δημοκρατία, διότι μια δημοκρατία λειτουργεί ελάχιστα κάτω από το νεοφιλελεύθερο σύστημα. Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού αποβάλλεται. Δεν έχει σημασία τι σκέφτεται. Αυτή τη στιγμή, οι Ηνωμένες Πολιτείες υποστηρίζουν τις στρατιωτικές επιθέσεις της Σαουδικής Αραβίας, την πολιτική λιμοκτονίας στην Υεμένη που σκοτώνει δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους. Αλλά κάποιος λέει τίποτα γι ‘αυτό; Ο Gareth Porter γράφει για αυτά.
Τι νομίζετε σχετικά με τη διοίκηση του Τράμπ και την εξωτερική πολιτική του; Είναι απλά απρόβλεπτη ή θα ακολουθήσει μια συγκεκριμένη τροχιά;
Νομίζω ότι η εξωτερική πολιτική δεν είναι πραγματικά η ανησυχία τους. Όπως και το χτύπημα στη Συρία. Θέλω να πω, δεν σήμαινε σχεδόν τίποτα. Χτύπησαν μια κενή βάση αέρα. Μέσα σε μια μέρα λειτούργησε ξανά. Ήταν για μια επίδειξη δύναμης για εσωτερική κατανάλωση – «δείτε τι σκληρός τύπος που είμαι». Δεν είμαι ο Ομπάμα. Νομίζω ότι τα πραγματικά και σημαντικά γεγονότα είναι βασικά ο προϋπολογισμός και τα νομοθετικά προγράμματα του Ryan, η κατάργηση του προγράμματος ασφάλισης και πρόνοιας του Μπαράκ Ομπάμα—του λεγόμενου Obamacare—καθώς και η μεγάλη μείωση της φορολογίας.
Ο Πολ Ράιαν, νομίζω, είναι ο πιο επικίνδυνος τύπος στην κυβέρνηση. Ξέρει τι κάνει. Υποθέτω ότι είναι πίσω και από όλους τους διορισμούς του υπουργικού συμβουλίου.
Επομένως, οι διορισμοί του υπουργικού συμβουλίου μοιάζουν να γίνονται εσκεμμένα ώστε να υπονομεύσουν τη λειτουργία των οργανισμών;
Ο καθένας στην εκπαίδευση, στο περιβάλλον, στην εργασία επιλέγεται για να υπονομεύσει κάθε πτυχή που βοηθά την πλειοψηφία των ανθρώπων και δεν ωφελεί τους υπερ-πλούσιους. Το ενδιαφέρον ερώτημα είναι πόσο καιρό θα αντέξει ο Τραμπ. Η αλήθεια είναι ότι έχουν «κλοτσήσει» στο πρόσωπο αυτό περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο. Αλλά κάποιοι εξακολουθούν να έχουν πίστη στον άνθρωπο τους. Όταν αυτό καταρρεύσει – που υποθέτω ότι αργά ή γρήγορα θα συμβεί – η διοίκηση του Trump θα πρέπει να στραφεί σε κάτι αρκετά ριζοσπαστικό για να προσπαθήσει να διατηρήσει τον έλεγχο.
Γενικότερα, είναι η πιο επικίνδυνη οργάνωση εξουσίας στην παγκόσμια ιστορία.
Ποια βλέπετε πως είναι η στάση της Ρωσίας απέναντι στο συριακό χτύπημα; Άραγε το θεωρούν θέατρο;
Λοιπόν, υπάρχουν μερικά ενδιαφέροντα ερωτήματα εδώ. Ο Άσαντ θα ήταν πολύ τρελός [για να προκαλέσει μια παρέμβαση των ΗΠΑ] ενώ κερδίζουν τον πόλεμο. Το χειρότερο γι ‘αυτόν είναι να φέρει τις Ηνωμένες Πολιτείες μέσα. Γιατί να στραφεί λοιπόν σε μια επίθεση χημικών όπλων; Και γιατί να το επιτρέψουν οι Ρώσοι; Δεν έχει νόημα. Υπάρχουν ευτυχώς κάποιες αρκετά αξιόπιστες πηγές και άνθρωποι- όχι τύποι συνωμοσίας – άνθρωποι με στερεά διαπιστευτήρια πληροφοριών που λένε ότι δεν συνέβη. Ο Lawrence Wilkerson δήλωσε ότι η αμερικανική νοημοσύνη πήρε ένα αεροπλάνο και ακολούθησε, ότι επίσης χτύπησαν μια αποθήκη της Αλ Κάιντα που είχε αποθηκεύσει κάποια χημικά όπλα. Δεν γνωρίζω. Αλλά σίγουρα απαιτείται τουλάχιστον μια έρευνα.
Θα μπορούσατε να μιλήσετε για το πώς διαιρείται η Αριστερά στο ζήτημα της Συρίας;
Ένα μεγάλο μέρος της αριστεράς είναι υπέρ-Άσαντ. [Σε αυτούς τους κύκλους], δεν μπορείτε να επικρίνετε τον Άσαντ, αλλά είναι ένας τερατώδης εγκληματίας πολέμου. Και σύμφωνα με αυτήν την άποψη όποιος επικρίνει τον Άσαντ προσχωρεί στους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ. Αυτό είναι απλά γελοίο. Θέλω να πω, οτιδήποτε σκέφτεσαι για αυτό το γεγονός, ο Άσαντ είναι σίγουρα υπεύθυνος για τη συντριπτική πλειοψηφία των θηριωδιών.
*Η συνέντευξη δόθηκε στον By Dan Falcone για την Truthout