Νοέμβριος 1952: Αποστασία του “Γέρου της Δημοκρατίας” Γεώργιου Παπανδρέου από το Κέντρο και συνεργασία με τον ακροδεξιό “Συναγερμό” του Παπάγου

Του Κώστα Ντουντουλάκη

(Η Ιστορία που οι εγχώριοι και ξένοι “πολιτικοί νταβατζήδες” δεν θέλουν να ξέρουμε…)

Διαβάζουμε στο βιβλίο του γιου του, Ανδρέα Παπανδρέου, που ενώ σωστά καταγγέλλει το δοσίλογο (και) επί κατοχής δημοσιογραφικό συγκρότημα Λαμπράκη για τα παρακάτω, αποφεύγει για ενδοοικογενειακούς λόγους να αναφέρει πως ο αδίστακτος και ηθικά ανερμάτιστος “κεντρώος” πατέρας του, ο εκτελεστής της προβοκάτσιας των Άγγλων-έναρξης έτσι του εμφυλίου,στα Δεκεμβριανά, Γεώργιος Παπανδρέου, ήταν επικεφαλής της κατάπτυστης αυτής σύμπραξης με τον ακροδεξιό Παπάγο :

«Στις 9 Οκτωβρίου 1952 ο Πλαστήρας υπέβαλε την παραίτησή του και προκηρύχθηκαν εκλογές για τη 16η Νοεμβρίου. Τρεις εβδομάδες πριν από τις εκλογές, 24 βουλευτές και πολιτευτές του Κέντρου, υπό την καθοδήγηση του Λαμπράκη, προσχώρησαν στον Ελληνικό Συναγερμό του Παπάγου».1*

Στις εκλογές κέρδισε ο Παπάγος και σχηματίστηκε η κυβέρνηση που επιθυμούσαν οι Αμερικανοί και το ΝΑΤΟ. Μάλιστα στην κυβέρνηση Παπάγου, σύμφωνα με τον Ανδρέα Παπανδρέου, υπήρξε και προσωπικός τοποτηρητής του Δ. Λαμπράκη, ο Εμμανουήλ Τσουδερός.2*

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχε ο τρόπος που απαντούσε στους επικριτές του από το Κέντρο ο Λαμπράκης και κυρίως η υποστήριξη που παρείχε στην πρώτη αυτή «αποστασία», δηλαδή τους πολιτευτές που εγκατέλειψαν τον Σ. Βενιζέλο και βρήκαν θαλπωρή στον Συναγερμό: «Συνεχίζεται με λύσσαν από τας εφημερίδας του τέως Κέντρου η επίθεσις κατά των εξήντα μέχρι της στιγμής Φιλελευθέρων πολιτευτών, οι οποίοι είχαν το θάρρος να εγκαταλείπουν την παλαιάν Φιλελευθέραν και Δημοκρατικήν Παράταξιν και να ενταχθουν εις το ανανεωτικόν πολιτικόν κίνημα του Στρατάρχου Παπάγου. […] Δεν αρκεί να φέρη κανείς εκ κληρονομικότητας το όνομα του «Βενιζελικού», διά να είναι και εις την πραγματικότητα Βενιζελικός»3*

Τις παραμονές των εκλογών οι εφημερίδες του Συγκροτήματος μετατρέπονται σε φανατικούς υποστηρικτές του Παπάγου, τον οποίον προβάλλουν ως μοναδικό σωτήρα της Ελλάδας: «Ο Στρατάρχης Παπάγος είναι ο μόνος Ελλην σήμερα, που δύναται να αναλάβη με αισιόδοξον προοπτικήν τον δύοκολον αγώνα της σωτηρίας τον Εθνους και τον αστικού καθεστώτος. […] Οι άλλοι, ας ομιλούν όσον θέλουν από τους εξώστας περί «Κοινωνικής Δικαιοσύνης». Κανείς δεν τους πιστεύει, διότι ως Κυβερνήται απέδειξαν ότι δεν είναι εις θέσιν να την πραγματοποιήσουν».4*

Σύμφωνα με την πολιτική κατάταξη των εφημερίδων που έχει συντάξει ο Μανώλης Χαιρετάκης, το «Βήμα» εξακολούθησε να στηρίζει τη Δεξιά τα επόμενα χρόνια, ενώ στράφηκε στο Κέντρο από το 1956. Τα «Νέα» πραγματοποίησαν τη στροφή έναν χρόνο νωρίτερα.5*

Πάντως την κρίσιμη στιγμή που ο Παύλος Γκλίξμπουργκ έχρισε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή πρωθυπουργό, μόλις πέθανε ο Παπάγος, τον Οκτώβριο του 1955, το Συγκρότημα φρόντισε να δικαιολογήσει την ωμή παρέμβαση των Ανακτόρων: «Οσοι, επί τη αναγγελία της εντολής σχηματισμού κυβερνήσεως εις τον κ. Καραμανλήν, ωμίλησαν, υπό το κράτος των πρώτων εντυπώσεων και υπό την επήρειαν αδικαιολογήτου εκνευρισμού περί βασιλικού «πραξικοπήματος”, υπέπεσαν εις προφανή υπερβολήν. Πραξικόπημα δεν έγινεν. Ο Βασιλεύς ενήργησεν σύμφωνα με το Σύνταγμα. […] Ο κ. Καραμανλής υπήρξε κατά γενικήν αναγνώρισιν ένας απολύτως επιτυχών υπουργός, ένας αληθινός πραγματοποιός, ο οποίος παλαιών προς μύρια εμπόδια, κατώρθωσε με την δραστηριότητα του και την επιβολήν του, να πλουτίση την Ελλάδα με εκτεταμένα και μεγάλης κλίμακος δημόσια έργα, τα οποία θα μείνουν. Ελπίζομεν και ως Πρωθυπουργός να δώση τα ίδια δείγματα επιβολής και δραστηριότητος, ώστε να εξαγάγη τον κρατικόν μηχανισμόν από την νάρκην, εις την οποίαν είχε τελευταίως βυθισθή».6*

*Παραπομπές παραπάνω αναφορών:

1. Ανδρέας Παπανδρέου, “Η Δημοκρατία στο αποσπασμα” σ. 131.

2. Στο ίδιο, σ. 133.

3. «Ηκουσαν την φωνήν του Βενιζέλου», εφ. Το Βήμα, 1.11.1952.

4. «Θα είναι η υστάτη προσπάθεια υπέρ του αστικού καθεστώτος», εφ. Το Βήμα, 11.11.1952.

5. Μανώλης Χαιρετάκης, «Ελληνικός ημερήσιος πολιτικός Τύπος και πολιτική επικοινωνία (1952-1984)», Διατριβή, Αθήνα 1985, σ. 259-260.

6. «Μόνον διά του λαού», εφ. Το Βήμα, 7.10.1955.

"google ad"