Νονοί των νόμων- Προαγωγοί της διαπλοκής

Του Κώστα Βαξεβάνη

Αναδημοσιεύουμε το εκπληκτικό άρθρο του Κώστα Βαξεβάνη από το περιοδικό «HOT DOC»:

«Όσο πιο διεφθαρμένο είναι ένα κράτος, τόσο πιο πολλούς νόμους έχει» έγραφε ο ρωμαίος ιστορικός Τάκιτος. Στην Ελλάδα, όπως είναι γνωστό, δεν λείπουν οι νόμοι. Ούτε οι διεφθαρμένοι. Οι διαφθαρμένοι βεβαίως δεν μπορούν να νομοθετήσουν αν δεν έχουν οι ίδιοι την εξουσία. Εν ολίγοις, χρειάζονται διεφθαρμένοι πολιτικοί για να υπάρξουν νόμοι που κάνουν τη διαφθορά κοινωνική, οικονομική και πολιτική πραγματικότητα.

Για να χτίσεις ένα σπίτι, τέσσερις τοίχους δηλαδή και μία σκεπή, υπάρχουν 20.000 σελίδες νόμων. Να αγνοούν τόσες κυβερνήσεις δεκαετιών πως αυτό είναι ένας παραλογισμός; Μάλλον όχι. Οι χιλιάδες σελίδες και οι εκατοντάδες πολεοδομικές ρυθμίσεις γίνονται για να εξυπηρετηθούν συμφέροντα. Περιγράφουν τα διάφορα παράθυρα, όχι της οικοδομής, αλλά αυτά από τα οποία η παρανομία περνά στο οικόπεδο της νομιμότητας. Αν ανοίξετε ένα Φύλλο της Εφημερίδας της Κυβέρνησης (ΦΕΚ), σπάνια θα βρείτε διατυπωμένο νόμο με σαφήνεια και ακρίβεια χωρίς παρερμηνείες. Οι νόμοι είναι λαβύρινθοι, στους οποίους ανακοινώνεται πως κάποια νούμερα και άρθρα αντικαθιστούν άλλα άρθρα, άλλες παραγράφος και άλλους νόμους. Αυτοί που συνήθως ξέρουν τι σημαίνει αυτό είναι εκείνοι που έφτιαξαν τον νόμο και όσοι εξυπηρετούνται. Τις περισσότερες φορές ακόμη και οι βουλευτές που τους ψηφίζουν αγνοούν τι ψήφισαν και εμπιστεύονται ό,τι τους έχουν πει οι εισηγητές των κομμάτων.

Σε μια πρόσφατη περίπτωση, όταν νόμος Παπακωνσταντίνου νομιμοποιούσε πολεοδομικές παραβάσεις στο “Mall”, απευθυνθήκαμε σε 20 βουλευτές που ψήφισαν τον νόμο. Στο σύνολό τους μας δήλωσαν πως ψήφισαν κάτι άλλο από αυτό που τελικά ρύθμιζε ο νόμος.

Στο παρελθόν οι φωτογραφικές τροπολογίες ή τα ρουσφετολογικά άρθρα ήταν απλώς ένα κοινό μυστικό και το θέμα ήταν να καταφέρουν να κρυφτούν με αποτελεσματικότητα στις σελίδες ενός σχεδίου νόμου. Τώρα πλέον δεν γίνονται φωτογραφικές διατάξεις αλλά ολόκληρες ταινίες για χαρή συμφερόντων.

Νόμοι του ελληνικού κράτους γίνονται για να ικανοποιηθούν συμφέροντα ή για να κατασταθούν νόμιμες παρανομίες. Την Ελλάδα μοιάζει να μην την κυβερνά πλέον μια κυβέρνηση, αλλά μια στενή κλίκα από πολιτικούς, επιχειρηματίες και ανθρώπους των ΜΜΕ.

Παρανομούν εξόφθαλμα, στη συνέχεια ψηφίζουν νόμους για να νομιμοποιήσουν την παρανομία ή να αυτοαμνηστευτούν, ενώ την ίδια ώρα το δημοσιογραφικό σύστημα ελέγχου εξασφαλίζει τη σιωπή και την κάλυψή τους.

Όλη αυτή η θεσμοκάλυψη της διαπλοκής και της παρανομίας διαχέεται στην κοινωνία ως αόριστη, ανησυχητική διαφθορά, που η ευθύνη της δεν ανήκει στον πυρήνα των διεφθαρμένων που εξουσιάζουν αλλά σε όλους. Το «μαζί τα φάγαμε» είναι η απόδειξη για το πώς δημιουργούνται και χρησιμοποιούνται οι κοινωνικές ενοχές για να πετύχει ο συμψηφισμός της ευθύνης;

Όσο πιο εκτρωματικά είναι τα νομικά κατασκευάσματα, όσο πιο μεγάλα συμφέροντα εξυπηρετούν, τόσο το πολιτικό σύστημα που τα δημιουργεί ψηφίζει ταυτόχρονα νόμους αμνήστευσής του.

Ο νόμος περί ευθύνης υπουργών, που στηρίζεται σε άρθρο του Συντάγματος ώστε να είναι δύσκολο να αλλάξει (δημιούργημα Βενιζέλου φυσικά), είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη πως η διαφθορά δεν προκύπτει γενικώς. Είναι τόσο πολύ «εκ προμελέτης» και σχεδιασμένη, ώστε αυτοί που την εξυπηρετούν έπρεπε να προστατεύσουν τους εαυτούς τους.

Κάθε μέρα ασχημονούν στο σώμα της Δημοκρατίας. Αλλάζουν μερικές λέξεις σε έναν νόμο, ένα άρθρο σε έναν άλλο, για να καταφέρουν να πετύχουν μια δημοκρατικοφανή διαφθορά. Το χειρότερο είναι πως πολλές φορές χρησιμοποιούν σαν πιόνια ανθρώπους, εργαζόμενους, κινήματα, για να φανεί η εξυπηρέτηση των συμφερόντων ως κοινωνική ανάγκη και σίγουρα συμφέρον. Το παράδειγμα για το πώς χρησιμοποιήθηκαν από το 2000 έως σήμερα οι εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία, προκειμένου αρχικά να αγοραστούν υποβρύχια με υπουργικές μίζες και πρόσφατα να χαριστούν δισεκατομμύρια στους Γερμανούς, είναι χαρακτηριστικό.

Ναι, στην Ελλάδα υπάρχει διαφθορά που διαχέεται σαν δίχτυ στην κοινωνία. Πηγή της είναι το ελληνικό Κοινοβούλιο και μια κλίκα κλειστής και παραθεσμικής εξουσίας. Στην ελληνική Βουλή δεν υπάρχουν πια γραφικοί και συμφεροντολόγοι Μαυρογιαλούροι. Υπάρχουν κάποιοι επικίνδυνοι, ταυτισμένοι με τα συμφέροντα, που νομοθετούν γι’ αυτά και στη συνέχεια προσπαθούν να πείσουν μέσα από τα Μέσα που διαθέτουν πως αυτό είναι Δημοκρατία.

Πηγή: Περιοδικό «HOT DOC»

"google ad"