Ντουμπάϊ: «Θέλει όραμα για να γράψεις πάνω στο νερό!»

του Γιάννη Σιδέρη
«Παίρνε σοφία από τους σοφούς πρέπει να έχεις όραμα για να γράψεις πάνω στο νερό», γράφει σε ένα ποίημά του ο σεΐχης Μοχάμεντ, κυβερνήτης του Ντουμπάι. Τον στίχο αυτό θα σχηματίζει η διάταξη του δεύτερου «φοίνικα», του συγκροτήματος δηλαδή υπερπολυτελών κατοικιών πάνω σε τεχνητά νησάκια, που αν τα δει κανείς από ψηλά, σχηματίζουν το περίγραμμα του γνωστού δένδρου των θερμών χωρών.

Ναι οι κάτοικοι του Ντουμπάι γράφουν πάνω στο νερό! Τα προς πώληση σπίτια του πρώτου φοίνικα σε τεχνητά νησάκια, έγιναν ανάρπαστα μέσα σε 72 ώρες, καθώς η διεθνής μπουρζουαζία γοητεύτηκε τρελά από την ιδέα και πλήρωσε εκατομμύρια δολάρια να αποκτήσει πολυτελές εξοχικό στα πρωτότυπα νησιά.

Το Ντουμπάι είναι ο βάτραχος που μεταμορφώθηκε σε πρίγκιπα. Ένα ψαροχώρι ήταν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, το έδερνε σκληρά ο κάθετος ήλιος της αραβικής χερσονήσου, το αεράκι της θάλασσας δεν κατόρθωνε να μερέψει την καυτή ανάσα της ερήμου που το έζωνε σκληρά. Στο λιμανάκι του έφταναν τα λιγοστά εμπορεύματα που έφερναν, μέσα από επικές περιπέτειες, τα καραβάνια της ερήμου. Όλα ήταν, πενιχρά, μίζερα και δύσκολα. Εκεί ζούσαν σε λιτά σπιτάκια και καλαμένιες καλύβες λίγοι έμποροι των «σουκς», κάποιοι αλιείς μαργαριταριών και φτωχοί ψαράδες που έδεναν τις σάπιες βάρκες τους στις όχθες ενός καναλιού που διέσχιζε την «πόλη».

Είχε όμως έναν Σεΐχη, τον Ρασίντ, με τρελά όνειρα, αφηνιασμένη δημιουργική φαντασία και πίστη στο μέλλον του τόπου του, έτσι που αν δεν ήταν σεΐχης, μάλλον για αλαφροΐσκιωτο θα τον περνούσαν. Πολλές φορές τον έβλεπαν με τον γιο του Μοχάμεντ, σημερινό σεΐχη, να περπατάει τις αυγές στην παμπάλαια προκυμαία και να του μεταλαμπαδεύει τα όνειρά του. Με τα οράματα του πατέρα μπολιάστηκε η φαντασία και η θέληση του γιου!

Σήμερα τα σκονισμένα, ξερά από τον ήλιο και βρώμικα σοκάκια, είναι φαρδιές λεωφόροι που τους διασχίζουν οι φερράρι και οι πόρσε των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη αλλά και τα ακριβά ΙΧ των πρώην βεδουίνων. Οι έρημοι που γνώρισαν να τολμηρά καραβάνια, γνωρίζουν τώρα τα καραβάνια των τουριστών απ΄ όλο τον πλανήτη. Εκεί που στέκαν οι καλαμοκαλύβες με το φτωχικό μεροφάι των ντόπιων, υψώνονται γυάλινα μεγαθήρια. Ουρανοξύστες που κάνουν το Μανχάταν να ζηλέψει και να χάσει την πρωτοκαθεδρία του, αφού εκεί υπάρχει και το υψηλότερο κτήριο στον κόσμο, ύψους 828 μέτρων!

Τα γιγάντια εμπορικά κέντρα μετατρέπουν το εμιράτο σε έναν ιερό τόπο καταναλωτικής λατρείας. (ένα μόνο από τα εμπορικά κέντρα διαθέτει 1700 καταστήματα! Στα σπλάχνα του φιλοξενεί και το μεγαλύτερο ενυδρείο του πλανήτη – τόσο μεγάλο όπου μπορείς μέσα του να κάνεις βαρκάδα ή και κατάδυση, ενώ μοστράρει περήφανα στα εκθέματά του μέχρι και πιγκουίνους της Αρκτικής!). Ένα άλλο εμπορικό φιλοξενεί στην καρδιά του ολόκληρο χιονοδρομικό κέντρο, όπου η απεικόνιση της πιστότητας φυσικών συνθηκών  είναι καταπληκτική.
Το Ντουμπάι είναι η χαρά του παιδιού ή πλούσιου τουρίστα που θέλει να παραδοθεί στη δίνη της κατανάλωσης και την γοητεία της τρυφηλότητας.

Οι ανάγκες της ανάπτυξης (16% ρυθμός ανάπτυξης, διπλάσιος της Κίνας) έφεραν κόσμο από όλο τον πλανήτη. Έτσι έγινε και η χαρά της πολυπολιτισμικότητας. 250 χιλ οι γηγενείς, κοντά στο ενάμισι εκατ. οι μετανάστες. Οι εκπατρισμένοι που δουλεύουν εκεί, διατηρούν άθικτα τα δικαιώματα στη θρησκεία τους, την εμφάνισή τους και τα έθιμά τους. Όμως  είναι όλοι νόμιμοι. Οι λαθρομετανάστες απελαύνονται πάραυτα, χωρίς πολλά πολλά. Όσο για τις γυναίκες του εμιράτου, ζουν σε  καθεστώς πρωτόγνωρης ελευθερίας για μουσουλμανική χώρα, παρότι στους άντρες επιτρέπεται να έχουν περισσότερες της μιας συζύγους.

Φυσικά τα προβλήματα υπάρχουν. Ενέσκηψαν με την κατάρρευση της Λήμαν Μπράδερς και την μετέπειτα κρίση που σαρώνει τον Δυτικό καπιταλισμό. Πολυτελείς επαύλεις μένουν πλέον απούλητες, το αεροδρόμιο γεμάτο πόρσε και καγιέν ανθρώπων που το έσκασαν επειδή έδωσαν επιταγές που έμειναν ακάλυπτες, το καινούργιο πρότζεκτ, νησιά που θα σχημάτιζαν τον παγκόσμιο χάρτη, καρκινοβατεί. Αλλά ο,τι και να γίνει στο μέλλον, το παράδειγμά του δείχνει ότι όλα είναι δυνατά όταν υπάρχουν οραματικοί ηγέτες. Γιατί το έργο αυτό, όσο και να μη μας αρέσει, δεν το έκανε ο λαός. Το έκανε ένας ηγέτης που βρίσκεται στην αρχή κληρονομικώ δικαιώματι καθώς από το 1830 η οικογένειά του κυβερνά το εμιράτο! Αλλά το κυβερνά με αγάπη για το λαό του.
ΥΓ: Δεν έγραψα αυτό το κομμάτι γιατί με συνάρπασε το Ντουμπάι. Άλλωστε ούτε καν μου άρεσε! Δεν μου αρέσουν οι τόποι που δεν αποπνέουν το άρωμα της ιστορίας, που δεν έχουν πάνω τους την πατίνα του χρόνου, τη σφραγίδα των πολιτισμών που πέρασαν, τα ίχνη από το βάσανο και την έξαρση των προηγούμενων γενιών. Που δεν έχουν καν ούτε τα ίχνη, και τις πληγές ή τις δόξες, των πολέμων τους. Το έγραψα γεμάτος οργή και ως μέτρο σύγκρισης, με την προικισμένη από τη φύση, τουριστική μας χώρα και την παντελή κακοποίησή της.

"google ad"