Τα Χανιά, για ακόμα μια φορά γέμισε με αμερικανονατοϊκούς στρατιώτες. Το αεροπλανοφόρο George H. Bush έφερε στον τόπο μας 6.000 ναύτες. Κάποιοι περίπου άνοιξαν …σαμπάνιες από τη χαρά τους θυμίζοντας τις γραφικότητες περί εξαφάνισης των αυγών από την αγορά της Αλεξανδρούπολης λόγω της κατανάλωσής τους από τους αμερικάνους ναύτες.
Για να είμαστε ξεκάθαροι, δεν έχουμε κάποιο πρόβλημα με το προσωπικό των βάσεων και τους στρατιώτες. Κάθε άλλο. Η πλειοψηφία των αμερικάνων στρατιωτών προέρχονται από λαϊκές οικογένειες των ΗΠΑ που βρίσκουν διέξοδο στο στρατό από τα αδιέξοδα της ζωής τους.
Δεν έχουμε πρόβλημα με τους Αμερικάνους πολίτες και τις ΗΠΑ. Κάθε άλλο. Ο πολιτισμός της Αμερικής μοιάζει οικείος. Απο τον κινηματογράφο ως τις μοντέρνες τέχνες, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να ασκούν τεράστια επιρροή και οι καλλιτέχνες της να παράγουν έργο που εμπνέει τις ζωές εκατομμυριων ανθρωπων στον πλανήτη.
Το πρόβλημα μας είναι με το καθεστώς των βάσεων.
H “Bάση της Σούδας” είναι τμήμα ενός παγκόσμιου δικτύου βάσεων που αποτελείται από πάνω από 800 αμερικάνικες βάσεις σε 80 διαφορετικές χώρες.
Η πλειοψηφία τους δημιουργήθηκε κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του Ψυχρού Πολέμου και λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών κατά τις οποίες δημιουργήθηκαν, λειτουργούν υπό “ειδικό καθεστώς”.
Στην Ελλάδα το ειδικό καθεστώς των βάσεων είναι ιδιαίτερα προβληματικό μετά και τον εμπλουτισμό του στις 13 Ιουνίου του 2001 όταν στις Βρυξέλλες υπογράφηκε μεταξύ των Υπουργών Εξωτερικών Ελλάδας Γ. Παπανδρέου (επί κυβέρνησης Κ. Σημίτη) και των ΗΠΑ Κόλιν Πάουελ (επί κυβέρνησης Μπους νεότερου) συμπληρωματική συμφωνία με τον τίτλο «Συνολική Τεχνική Συμφωνία μεταξύ Ελληνικής Δημοκρατίας και ΗΠΑ».
Με τη συγκεκριμένη συμφωνία εγκαθιδρύθηκε καθεστώς γενικευμένης ετεροδικίας για όλους τους Αμερικάνους.
Πρόκειται ουσιαστικά για μια αναβάθμιση του καθεστώτος που ήδη ίσχυε ώστε να συμπεριλαμβάνονται, στρατιωτικό και πολιτικό προσωπικό, με κρατική αποστολή στην Ελλάδα.
Με το καθεστώς, μέλος οποιασδήποτε αποστολής των ΗΠΑ, εφόσον διαπράττει έγκλημα στην Ελλάδα, δεν κινδυνεύει να τιμωρηθεί από τον ελληνικό νόμο αφού οι ελληνικές αρχές έχουν παραιτηθεί από το δικαίωμα άσκησης ποινικής δίωξης κατά αμερικάνων.
Πέραν του προσωπικού των βάσεων και των νατοϊκών εγκαταστάσεων, καθεστώς ετεροδικίας ισχύει για κάθε άλλο αμερικάνο πολίτη, εφόσον του δίδεται «χρίσμα» μέλους κάποιας αποστολής.
Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με το άρθρο 4 περί ποινικής δικαιοδοσίας:
«Η Ελληνική Δημοκρατία αναγνωρίζει την ιδιαίτερη σημασία της ασκήσεως πειθαρχικού ελέγχου από τις στρατιωτικές αρχές των Ηνωμένων Πολιτειών στα μέλη της δυνάμεως και την επίδραση που έχει ο έλεγχος αυτός στην επιχειρησιακή ετοιμότητα. Οι αρμόδιες Ελληνικές αρχές, συμφώνως προς τις διατάξεις του Αρθρου 7, παράγραφος 3 (γ) της ΝΑΤΟ SOFA και της MDCA, θα εξετάσουν ταχέως και συμπαθώς την παραίτηση από το πρωταρχικό τους δικαίωμα για την άσκηση ποινικής δικαιοδοσίας».
Από τότε, το καθεστώς των βάσεων εμπλουτίστηκε και με νέες Συμφωνίες, όπως το «Μνημόνιο Κατανόησης μεταξύ της Κυβέρνησης της Ελληνικής Δημοκρατίας και του Ανώτατου Στρατηγείου Συμμαχικών Δυνάμεων της Ευρώπης (Supreme Headqarters Allied Power Europe – SHAPE) σχετικά με την παροχή υποστήριξης Φιλοξενούντος Έθνους κατά τη διάρκεια επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ» το οποίο ψηφίστηκε τον Αύγουστο του 2009, από θερινό τμήμα της Βουλής με διαδικασία κατεπείγοντος τόσο από τη Νέα Δημοκρατία όσο και από το ΠΑΣΟΚ.
Μεταξύ των προβλέψεων του Μνημονίου είναι η διέλευση ΝΑΤΟικών στρατευμάτων από τη χώρα και η ανάπτυξη από μέρους τους οποιασδήποτε δραστηριότητας επιθυμούν, χωρίς να χρειάζεται κανενός είδους συμφωνία με την κυβέρνηση ή έγκριση της Βουλής.
Επίσης, δίνεται νομική κάλυψη ακόμα και σε χρησιμοποίηση – εμπλοκή των ΝΑΤΟικών δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας και της εδαφικής ακεραιότητας, αφού επιτρέπει τη δράση τους και σε περιπτώσεις κρίσεων και έκτακτων καταστάσεων.
Η «μη τέλεια Δημοκρατία», όπως είχε χαρακτηρίσει παλιότερα την Ελλάδα ο Τρούμαν, μοιάζει μέσω και των συγκεκριμένων Συμφωνίων όλο και πιο έντονα με αποικία.
Τα αποτελέσματα της Συμφωνίας τα έχουμε δει πολλές φορές και στα Χανιά.
Εγκληματικές ενέργειες του προσωπικου των βάσεων μενουν ατιμώρητες αφού οι αποφάσεις των δικαστηρίων δεν εφαρμόζονται. Πολλές φορές παρακάμπτεται η ίδια η Ελληνική Δικαιοσυνη μέσω του χρηματισμού των θυμάτων βιαιοπραγιών ή των ανθρώπων που οι περιουσίες τους έχουν υποστεί καταστροφές στην προσπάθεια εκ μέρους των αρχών των βάσεων αποφυγής της αρνητικής δημοσιότητας.
Αποτυπώνεται έτσι μία ιδιοτυπη παράλληλη πραγματικότητα στον τόπο μας όπου οι κανόνες της Ελληνικής Δικαιοσύνης παρακάμπτονται σκοπίμως ή όταν γίνεται προσπάθεια να εφαρμοστούν, εν τέλει δεν έχουν καμία απολύτως ισχύ.
Στα Χανιά – είναι ξεκάθαρο – έχουμε δύο ειδών πολίτες. Για τους ιθαγενείς ισχύουν οι νόμοι, για αυτούς των βάσεων … οχι και τόσο. Στο νομικό κενό που δημιουργείται αναπτύσσονται κάθε λογής παράνομες δραστηριότητες για τις οποίες ανά καιρούς έχουν υπάρξει καταγγελίες…
Όταν η όποια δράση δεν παράγει νομικές συνέπειες, τότε αναπόφευκτα αυτό οδηγεί και στην αποφυγή της τιμωριας για άλλου ειδους εγκλήματα, όπως αυτά που αφορούν το περιβάλλον.
Σειρά ερευνών αποδεικνύουν ότι, οι βάσεις προκαλούν μεγάλη περιβαλλοντική καταστροφή στις τοπικές κοινότητες κυρίως εκ της ίδιας της λειτουργίας τους αλλά και εξαιτίας διαρροών, ατυχημάτων και σε κάποιες περιπτώσεις εξαιτίας και της σκόπιμης απόρριψης επικίνδυνων αποβλήτων. Πρόκειται για εγκλήματα που σχεδόν παντα μένουν δίχως τιμωρία.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι κυρίαρχο στοιχείο του πολιτισμού του πολέμου – για τον οποίο δημιουργούνται και τα καθεστώτα ετεροδικίας – είναι και η απόκρυψη, πολλά από αυτά τα εγκλήματα όχι μόνο δεν επισύρουν τιμωρίας, δεν τα μαθαίνουμε και ποτέ.
Σε σχετική παραδοχή είχε προχωρήσει παλιότερα και ο Gary Vest, βοηθός αναπληρωτή του Υφυπουργού Άμυνας των ΗΠΑ για θέματα περιβαλλοντικής Ασφάλειας λέγοντας ότι:
“δεν υπάρχει καμία αμερικάνικη βάση στον κόσμο που δεν έχει κάποιου είδους μόλυνση, είτε στο νερό, είτε στο έδαφος. Αυτό είναι δεδομένο. Θα έλεγα ότι μόλυνση υπάρχει παντού”
Ο νομός Χανίων και η πόλη των Χανίων βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της δημοκρατικής ανωμαλίας στην Ελλάδα αλλά οι δημοκρατικά εκλεγμένες αρχές του τόπου όχι απλά σιωπούν και δεν αντιδρούν αλλά τα τελευταία χρόνια κάνουν κι οτι περνά στο χέρι τους ώστε η ανωμαλία να παρουσιάζεται περίπου ως ευλογία για τον τόπο…
Ας μη περιοριστούμε όμως στις συνέπειες της ύπαρξης των βάσεων στη δημοκρατική λειτουργια του τόπου μας. Θα πρέπει να δούμε την πραγματικότητα ευρύτερα μιας και οι βάσεις στα Χανιά αποτελούν μέρος ενός παγκόσμιου δικτύου βάσεων που έχει αναπτυχθεί στα πλαίσια εφαρμογής μίας στρατηγικής παγκόσμιας κυριαρχίας με συνέπειες στην ίδια τη λειτουργία του οικονομικού συστήματος.
Για να καταλάβουμε λίγο τα μεγέθη, καλό θα είναι να δώσουμε κάποια στοιχεία.
Οι ΗΠΑ έχουν εγκαταστήσει πάνω από 800 βάσεις σε όλο τον κόσμο (άλλοι ανεβάζουν αυτό τον αριθμό στις 900 ή και περισσότερες). Η αμέσως επόμενη χώρα σε αριθμό στρατιωτικών βάσεων σε ξένες χώρες είναι η Ρωσία με 8, ακολούθως η Μεγάλη Βρετανία με 7, και η Γαλλία με 5. [1] Συνολικά όλες οι υπόλοιπες χώρες του κόσμου έχουν μόλις 30 βάσεις σε ξένες χώρες. Αυτό σημαίνει ότι οι ΗΠΑ ελέγχουν το 95% των στρατιωτικών βάσεων σε ξένες χώρες παγκοσμίως. [2]
Η Βάση της Σούδας ανήκει στην γεωγραφικά ορισμένη Ευρωπαϊκή διοίκηση (USEUCOM)
Βάσεις υπάρχουν από την Αρούμπα έως την Αυστραλία και τις Φιλιπίννες, το Μπαχρέιν, τη Βουλγαρία, τη Κολομβία, την Κένυα και το Κατάρ, το Ιράκ αλλά και την Ιταλία και την Ισπανία, τη Γερμανία, και τη Νότιο Κορέα μέχρι την Ιαπωνία και βεβαίως την Ελλάδα. Την ίδια στιγμή δεν υπάρχει καμία ξένη βάση σε αμερικάνικο έδαφος.
Το δίκτυο βάσεων που έχουν αναπτύξει οι ΗΠΑ σε ξένες χώρες είναι το μεγαλύτερο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μέσω του δικτύου αυτού είναι ξεκάθαρο ότι οι ΗΠΑ επιθυμούν να έχουν το μονοπώλιο στη βία.[3]
Το κόστος ετησίως μόνο για τη συντήρηση των εγκαταστάσεων στο εξωτερικό φθάνει τα 86 δις δολλάρια. [4]
Άλλοι πάλι, ανεβάζουν το κόστος μόνο για τη συντήρηση και λειτουργία βάσεων των ΗΠΑ στο εξωτερικό πολύ υψηλότερα, στα 170 δις δολλάρια [5]
Το 2015 ο συνολικός προϋπολογισμός για την άμυνα έφτασε τα 601 δις δολλάρια, που είναι όσο το συνολικό ποσό που ξοδεύουν οι 7 επόμενες χώρες του κόσμου με τους μεγαλύτερους προϋπολογισμούς για την άμυνα. Το μεγαλύτερο ποσό αυτών των 601 δις δολλαρίων πηγαίνει για τη λειτουργία, τον εκσυγχρονισμό και τον εξοπλισμό των βάσεών, στο εσωτερικό της χώρας και στο εξωτερικό.
Χαρακτηριστικό είναι ότι μόνο για τη λειτουργία αυτού του τεράστιου δικτύου στρατιωτικών εγκαταστάσεων ξοδεύτηκαν το 2015 περίπου 200 δις δολλάρια. [6]
Ουσιαστικά οι ΗΠΑ αποτελούν μια αυτοκρατορία βάσεων, των οποίων η ύπαρξη στρατιωτικοποιεί κάθε γωνιά του πλανήτη.
Για τη διατήρησή τους, συμφέρον έχουν – όπως είναι φανερό και από τα πολύ σημαντικά ποσά που ξοδεύονται – πολυεθνικές και βεβαίως η γιγαντιαία στρατιωτική βιομηχανία. Η “ειρήνη” την οποία διασφαλίζουν είναι πιο συμφέρουσα από τον πόλεμο.
Όπως σημειώνει και ο Chalmers Johnson, συγγραφέας του βιβλίου “The Sorrows of Empire: Militarilsm, Secrecy and the End of the Republic”:
«Αν και η λογική λέει ότι αυτό το δίκτυο βάσεων μας κάνει πιο ασφαλείς, έχω φθάσει στο αντίθετο συμπέρασμα: Με μία πλειάδα τρόπων οι βάσεις, μας κάνουν λιγότερο ασφαλείς, βλάπτοντας τους πάντες, από το στρατιωτικό προσωπικό των ΗΠΑ και τις οικογένειές τους έως τους κάτοικους των περιοχών όπου εδρεύουν, αλλά και αυτούς τους φορολογούμενους στις ΗΠΑ που πληρώνουν τα υπέρογκα κόστη για τη συντήρησή τους… Είμαστε πλέον μία χώρα στρατιωτικών βάσεων που επεκτείνεται σε όλο τον κόσμο» [7,8].
Άλλοι πάλι τονίζουν ότι οι ΗΠΑ, με μία οικονομία 15 τρισεκατομμυρίων δολαρίων είναι σε διαρκή εξάρτηση από τον υπόλοιπο κόσμο. Οποιαδήποτε αναστάτωση θα έθετε σε κίνδυνο την οικονομία των ΗΠΑ, οπότε η στρατιωτική παρουσία σε κάθε γωνιά του κόσμου είναι επιβεβλημμένη και αναπόφευκτη.
Προχωρούν μάλιστα ένα βήμα παραπέρα και τονίζουν ότι η ισχύς της αμερικάνικης οικονομίας κτίστηκε πάνω στην παρουσία των στρατιωτικών βάσεων. Δίχως αυτές, οι πιθανες αλλαγές στις σχέσεις κυριαρχίας και η δημιουργία νέων σφαιρών επιρροής θα επέφερε σημαντική αναστάτωση που θα επηρέαζε άμεσα την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας και θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα μεγάλο πόλεμο.
Συμπεραίνουν ότι, αν οι ΗΠΑ δεν αποδεχθούν αυτό τον ρόλο, κάποιος άλλος θα αναλάβει να καλύψει το κενό εξουσίας και τα αποτελέσματα μπορεί να είναι πολύ χειρότερα για όλο τον πλανήτη. Για αυτό λοιπόν, καταλήγουν ότι, η διασφάλιση των συμφερόντων των ΗΠΑ, ταυτίζονται με την ασφάλεια όλου του κόσμου και την “ειρήνη”.
Όμως υπάρχουν και αυτοί που διαφωνούν.
Αν και οι ΗΠΑ επαναλαμβάνουν διαρκώς ότι η ύπαρξη των βάσεων «διασφαλίζει την ειρήνη» και ότι αποτελούν «σύμβολα της δέσμευσης των ΗΠΑ προς τους συμμάχους και φίλους της», η αλήθεια είναι ότι αυτό που πετυχαίνουν οι βάσεις είναι να διασφαλίζουν ότι τίποτα δε θα θέσει σε αμφισβήτηση το στάτους κβο.
Βεβαίως, πολέμοι μεταξύ μεγάλων εθνικών στρατών δε συμβαίνουν πλέον με την ίδια συχνότητα όπως μέχρι και πριν 50 χρόνια όμως αυτό οφείλεται στο ότι σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, δε χρειάζονται ένοπλες συρράξεις για την αρπαγή του πλούτου άλλων χωρών. Η “ειρήνη” είναι πιο αποτελεσματική στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ισχυρών από τον πόλεμο.
Αυτό αποτυπώνεται και στα στοιχεία:
Πριν 200 χρόνια οι πιο πλούσιες χώρες του πλανήτη ήταν 3 φορές πιο πλούσιες από τις πιο φτωχές. Τη δεκαετία του ’60 το χάσμα ήταν πολύ μεγαλύτερο, οι πλουσιότερες χώρες ήταν 35 φορές πιο πλούσιες από τις πιο φτωχές. Σήμερα, την εποχή της μονοκρατορίας του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, οι πλουσιότερες χώρες είναι 80 φορές πιο πλούσιες από τις πιο φτωχές.
Σήμερα, ο πλούτος 300 ανθρώπών αντιστοιχεί στον πλούτο 3.000.000.000 ανθρώπων και τo 1% του κόσμου έχει συγκεντρώσει άνω του 50% του παραγόμενου πλούτου. Το υπόλοιπο 99% του πληθυσμού συσσωρεύει μεν το 50% του πλούτου αλλά συγκεντρώνει συγχρόνως και τη συντριπτική πλειοψηφία των χρεών όλου του κόσμου.
Το φτωχότερο 50% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει μόλις 1% του παγκόσμιου πλούτου.
Δίχως να έχει γίνει κάποιος μεγάλος πόλεμος. Με την “ειρήνη” που διασφαλίζεται και με την ύπαρξη αυτού του παγκόσμιου δίκτυου βάσεων.
Πολεμικές συρράξεις πάντως συμβαινουν, όχι όμως με την ίδια ενταση.
Από το 1987 και μετά δε μειώθηκε ο αριθμός των πολεμικών συρράξεων παγκοσμίως [9, 10], αλλά ο αριθμός των νεκρών από πολεμικές συρράξεις.
Την τελευταία δεκαετία οι θάνατοι από πολέμους έφθασαν τους 55.000 ανά έτος, περίπου οι μισοί θάνατοι σε σχέση με τη δεκαετία του 90’ (100.000 ανά έτος), το ένα τρίτο σε σχέση με την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου (180.000 θάνατοι ανά έτος στην περίοδο μεταξύ 1950 έως 1989) και το ένα εκατοστό σε σχέση με τους θανάτους την περιόδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αν συνυπολογίσουμε την αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού που έχει τετραπλασιαστεί τον τελευταίο αιώνα, η μείωση του ποσοστού του αριθμού των θανάτων είναι ακόμα μεγαλύτερη. [11, 12, 13]
Οι πόλεμοι που συμβαίνουν, αφορούν κυρίως μικρά και ανίσχυρα κράτη, εμφύλιες συρράξεις που ευνοούν τις επεμβάσεις ισχυρών χωρών και τη διασφάλιση των συμφερόντων τους. [14]
Χαρακτηριστικά είναι και τα εξής στοιχεία:
Μπορεί οι πλούσιες χώρες να δίνουν κάθε χρόνο 130 δις δολλάρια στις φτωχές χώρες ως μέρος προγραμμάτων βοήθειας όμως κάθε χρόνο, οι πολυεθνικές με βάση τις ίδιες αυτές χώρες της Δύσης δεν πληρώνουν φόρους στις φτωχές χώρες αξίας 900 δις δολλαρίων.
Kάθε χρόνο οι φτωχές χώρες αναγκάζονται να πληρώνουν 600 δις δολλάρια στις πλούσιες χώρες για χρέη από δάνεια που έχουν πληρώσει πολλές φορές.
Επίσης, οι φτωχές χώρες χάνουν περίπου 500 δις δολλάρια ετησίως από εμπορικές συμφωνίες που αναγκάζονται να υπογράψουν ενάντια στα συμφέροντά τους.
Η πορεία της κατάστασης του 1% του παγκόσμιου πληθυσμού σε σχέση με το υπόλοιπο 99% είναι αντιστρόφως ανάλογη. Όσο πιο πλούσιοι γίνονται οι λίγοι, τόσο πιο φτωχοί γίνονται οι πολλοί.
Συνολικά, οι φτωχές χώρες δίνουν κάθε χρόνο πάνω από 2 τρισεκατομμύρια δολλάρια στις πλούσιες χώρες.
Οπότε, θα είναι αλήθεια αν πούμε ότι αν και οι νεκροί από πολέμους μειώνονται, ο κόσμος μας γίνεται όλο και λιγότερο ειρηνικός. Η φτώχια και οι ακραίες οικονομικές ανισότητες αλλά και ο αριθμός των πολέμων που δε μειώνεται σκιαγραφούν έναν πλανήτη βίαιο, όχι ειρηνικό, παρά τις διαφορετικές οπτικές. [15,16]
H πραγματικότητα της βίας αντικατοπτρίζεται και στον αριθμό των προσφύγων, όπου το 2015 για 4η συνεχή χρονιά καταγράφηκε ιστορικό ρεκόρ στους ανθρώπους που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, λόγω πολέμων, συγκρούσεων ή διώξεων. Συνολικά, 65,3 εκατομμύρια άνθρωποι έφυγαν από τις εστίες τους το 2015, δηλαδή, 24 άνθρωποι κάθε λεπτό, ο υψηλότερος αριθμός προσφύγων που έχει καταγραφεί στη σύγχρονη ιστορία. [17]
Συγκριτικά, το 2005, οι άνθρωποι που έφυγαν από τις εστίες τους δεν ξεπερνούσαν τους 37,5 εκατομμύρια ενώ χαρακτηριστικό είναι επίσης ότι το 2014 μόλις 126,800 πρόσφυγες κατάφεραν να επιστρέψουν στις πατρίδες, ο μικρότερος αριθμός τα τελευταία 31 χρόνια. [18]
Την ίδια στιγμή, μπορεί επισήμως οι ΗΠΑ να συμμετείχαν μέχρι πρόσφατα μόλις σε 6 πόλεμους (Ιράκ, Αφγανιστάν, Υεμένη, Πακιστάν, Σομαλία, Συρία), αλλά το 2015, οι ΗΠΑ είχαν εμπλοκή σε στρατιωτικές επιχειρήσεις σε 135 διαφορετικές χώρες του κόσμου, είτε με συμμετοχή σε μάχες με ειδικές δυνάμεις (SOF), σε ειδικές αποστολές, για την εκπαίδευση ξένων δυνάμεων. Η αύξηση της εμπλοκής των ΗΠΑ σε στρατιωτικές επιχειρήσεις σε διαφορετικές χώρες του πλανήτη ήρθε σταδιακά μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001. Οι πιο πολλές επιχειρήσεις πραγματοποιούνται στα πλαίσια του “πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία”. [19, 20]
Ο κόσμος της Pax Americana (Αμερικάνικης Ειρήνης), που διασφαλίζεται μέσω της στρατιωτικοποίησης του πλανήτη από τις βάσεις, είναι ένας κόσμος νεοφιλελεύθερης επεκτατικότητας και υπερεκμετάλλευσης και είναι ο πιο άνισος κόσμος στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Η βία δεν σταμάτησε να υπάρχει: διέπεται από συγκεκριμένους κανόνες, εσωτερικεύεται, κανονικοποιείται, γίνεται φυσική και αναπόδραστη.
Οι βάσεις στα Χανιά αποτελούν σημαντικό κομμάτι αυτού του κόσμου.
Στην ουσία, αν αποδεικνύει κάτι η ύπαρξη ενός τέτοιας κλίμακας δικτύου βάσεων στον κόσμο, είναι ότι οι ΗΠΑ βρίσκονται σε μία διαρκή στρατιωτική ετοιμότητα με μία οικονομία εξαρτημένη για την επιβίωσή της από τη δυνατότητα να ελέγχει στρατηγικά σημεία για τα συμφέροντά της και να εμπλέκεται σε πολεμικές συρράξεις, εφόσον είναι αναγκαίο. Και αυτό, μικρή σχέση έχει με τη δημοκρατία ή την ασφάλεια.
Οι βάσεις δημιουργήθηκαν σε ανώμαλες δημοκρατικά περιόδους και γι’ αυτό η λειτουργία τους βασιζεται σε ειδικά καθεστώτα, με το προσωπικό, πολιτικό και στρατιωτικό, να απολαμβάνει αποικιοκρατικού τύπου προνόμια. Αποδεικνύεται, από πολλές απόψεις, ότι η ύπαρξή τους δεν εμβαθύνει, δεν υποστηρίζει αλλά υποσκάπτει τη δημοκρατική λειτουργία στον πυρήνα της.
Όσο πιο πολύ κοιτάζουμε τα στοιχεία τόσο πιο πολύ γίνεται φανερό ότι η πραγματικότητα των Χανίων δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια μικρογραφία μιας γενικότερης πραγματικότητας που ισχύει σε πολλές γωνιές του πλανήτη όπου και υπάρχουν στρατιωτικές βάσεις των ΗΠΑ.
Είναι μία πραγματικότητα που δε μας διασφαλίζει από κινδύνους αλλά μετατρέπει τον τόπο μας σε πολεμικό κέντρο.
Είμαστε τμήμα μίας παγκόσμιας εμπόλεμης ζώνης.
Και στις εμπόλεμες ζώνες οι δημοκρατικές λειτουργίες μπαίνουν πολλές φορές σε δεύτερη μοίρα.
Σίγουρα, δε ζούμε μόνοι μας στον κόσμο. Αλλά ποιος είναι αυτός ο άρρωστος ρεαλισμός σύμφωνα με τον οποίο οι Χανιώτες θα πρέπει να αποδέχονται ως φυσιολογική, ως περίπου μια ευλογία μία κατάσταση αρνητική για τον τόπο;
Σύμφωνα με ποιο άρρωστο ρεαλισμό το πρόβλημα ειναι αυτός που αντιδρά στην ανωμαλία και όχι η ανωμαλία που προσπαθει να δημιουργήσει ρίζες εξάρτησης με τον τόπο;
Είπαμε… και η δουλοπρέπεια έχει τα όρια της.
Για μια χούφτα δολάρια δε θα ξεφτιλίζετε τον τόπο…
Διαβάστε ολόκληρη την έρευνα:
Βάσεις της Σούδας, ένας κίνδυνος για την ελευθερία – Η ιστορία, το καθεστώς, ο ρόλος τους