Του Μάνου Χωριανόπουλου
Σε στιγμές μεγάλης κρίσης, οι πολιτικοί που επιθυμούν την αποφυγή της καταστροφής και όχι την επικοινωνιακή της διαχείριση, αναζητούν την ουσία, το σχέδιο, τις συναινέσεις και κυρίως δείχνουν σωστά στοχευμένη πυγμή για να προχωρήσουν μπροστά.
Στοχευμένη πυγμή σημαίνει να ξέρεις ποιος μπορεί να δώσει κάποιου είδους λύση και εκεί να πιέσεις με τόλμη και με κάθε δυνατό μέσο.
Τις τελευταίες ημέρες, λόγω της εργαλειοποίησης απελπισμένων ανθρώπων από τον αδίστακτο Ερντογάν, ζούμε την βίαιη έξαρση μιας διαρκούς κρίσης, που δεν θα λήξει και δεν θα αντιμετωπιστεί οριστικά τα επόμενα χρόνια.
Ως χώρα-πέρασμα θα ζήσουμε με το προσφυγικό/μεταναστευτικό ζήτημα, για τον απλό λόγο ότι οι πόλεμοι δημιουργούν προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές και δεν έχει βρεθεί ακόμα σύνορο και στρατός που θα σταματήσει έναν άνθρωπο που έχει τον θάνατο πίσω του και μια πιθανότητα να σωθεί μπροστά του. Ειδικά αν αυτός κρατάει στην αγκαλιά του και ένα παιδί.
Είναι φαιδρό να αναρωτιούνται γιατί αυτός ο άνθρωπος εγκαταλείπει τη βομβαρδισμένη του χώρα, όσοι αδειάζουν τα σούπερ μάρκετ, επειδή είδαν κάποιον να φυσάει τη μύτη του στην τηλεόραση.
Η Ελλάδα όμως, δεν φυλάει μόνο τα σύνορά της. Φυλάει τα σύνορα της Ευρώπης και εκεί βρίσκεται η όποια λύση μπορεί να αναζητηθεί. Στο ευρωπαϊκό ιερατείο.
Ο πρόεδρος της Τουρκίας, είναι εκτός Ευρώπης και τον χαϊδευουν ως μη προβλέψιμο. Η Ελλάδα είναι εντός Ευρώπης και πρέπει να σταματήσει να είναι προβλέψιμη.
Υπάρχουν ήδη τα μηνύματα από την αντιπολίτευση και πρέπει να υπάρξει συνεννόηση για το πώς η χώρα μας δεν θα αφήσει σε χλωρό κλαρί την άσχημη κοιμωμένη Ευρώπη, μέχρι να ληφθούν δεσμευτικές αποφάσεις. Αποφάσεις για το πώς θα βοηθηθεί η Ελλάδα εδώ και τώρα και για το πώς θα σηκώσουν αναλογικά βάρος και άλλες χώρες της Ένωσης.
Μπορεί να βαυκαλιζόμαστε οτι στον Έβρο “δεν περνάει κανείς” ή “δεν θα περνάει κανείς”, αλλά ακόμα και αν χάριν της συζήτησης το δεχθούμε, για πόσο καιρό θα συγκεντρώνουμε δυνάμεις εκεί σε μια μάχη φθοράς απέναντι σε απελπισμένους.
Και στα νησιά; Πώς φυλάς τα θαλάσσια σύνορα; Και πώς σταματάς τις βάρκες; Βρίζοντας εγκύους και παιδιά;
Το πού έχει οδηγηθεί η ελληνική κοινωνία από την πολιτική εκμετάλλευση του προσφυγικού, είναι μια μεγάλη συζήτηση που θα γίνει, γιατί τις συνέπειες θα τις πληρώνουμε για καιρό.
Ήδη με τις ύβρεις προς την έγκυο στη βάρκα, ο εξευτελισμός της χώρας, δεν είναι απλώς παγκόσμιος, αλλά και ιστορικός. Την ίδια μας την ιστορία αμαυρώνουμε.
Μπορεί να υπάρχουν πολλοί στην Ελλάδα, που θα αποτελούσαν ταιριαστό ντεκόρ σε ταινίες της Λένι Ρίφενσταλ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η άσκηση της πολιτικής, πρέπει να συμμερίζεται αποκτηνωμένα δίποδα.
Τώρα, αυτό που προέχει είναι οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις – με πρώτη την κυβέρνηση- να στρέψουν τα πυρά τους και την προσοχή της κοινωνίας στους πραγματικούς υπεύθυνους.
Τα δικά τους σύνορα φυλάμε και αν η Ευρωπαϊκή Ένωση λειτουργεί με τέτοιο τρόπο σε ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα, τότε σίγουρα αξίζει να μπλοκαριστεί κάθε λειτουργία της.