Οι αμετανόητοι… και το Ιτζεδίν

Ας μάθουμε να ζούμε μ’ αυτούς που μας λείπουν,

επειδή αποτελούν κομμάτι μας,

επειδή ξέρουμε γιατί μας λείπουν,

κι επειδή την απουσία τους την αναπληρώνουμε με καμάρι.

Λούις Σεπούλβεδα

Συμβαίνει, σε κάποιους από εμάς όταν μιλάμε για την ιστορία των πατεράδων μας, να μιλάμε συγχρόνως και για την Ιστορία του τόπου μας. Συμβαίνει, σε κάποιους από εμάς, να αναθρεφόμαστε από ανθρώπους που δεν στάθηκαν αμέτοχοι στις τρικυμίες της εποχής τους, που δεν διάλεξαν την ήσυχη και υπάκουη οδό, που δεν έβαλαν την προσωπική τους ευημερία επάνω από την ελευθερία και την προκοπή ολόκληρης της κοινωνίας. Αυτοί, που βρέθηκαν μπροστάρηδες σε καιρούς που μύρισαν αίμα και μπαρούτι, αυτοί που θυσίασαν τη νιότη τους και τη ζωή τους, αυτοί που γέμισαν με πολιτισμό, ιδανικά και ανθρωπιά τα ξερονήσια του Αιγαίου και τις φυλακές, βρέθηκαν και στο φρούριο του Ιτζεδίν.

Κανένας ακόμα δεν ξέρει με ακρίβεια να μας πει πόσοι ήταν οι Πολιτικοί Κρατούμενοι που πέρασαν από τα υγρά κελιά των Φυλακών Καλαμίου τα χρόνια του Εμφυλίου και μετά. Υπολογίζεται, κατά προσέγγιση, ότι ήταν περίπου τετρακόσιοι οι Πολιτικοί Κρατούμενοι, αυτοί που βρέθηκαν στο Ιτζεδίν φορτωμένοι με τις νομιμοφανείς κατηγορίες που το Εμφυλιακό κράτος απέδιδε στους πολιτικούς του αντιπάλους. Ούτως ή άλλως ο όρος «Πολιτικός Κρατούμενος» δεν ειπώθηκε ποτέ από εκείνους που κατασκεύαζαν «Παρθενώνες» στη Μακρόνησο και χώρους «αναψυχής» στα Γιούρα. Πολλοί ξεκίνησαν τον αγώνα τους για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της πατρίδας μας από τον ναζιστικό εχθρό το 1940 και βρέθηκαν, πέντε χρόνια μετά, να είναι χρεωμένοι με δεκάδες ή ακόμα και εκατοντάδες φόνους. Πολλοί βρέθηκαν με καταδίκες που άγγιζαν τις δύο ή τρεις φορές «εις Θανατον». Πολλοί είναι εκείνοι που δεν κατάφεραν να βγουν από τα κάτεργα των φυλακών, όπως ήταν το Ιτζεδίν. Κάποιοι, που η τύχη το έφερε να αντέξουν τα απάνθρωπα βασανιστήρια, τον πολυετή υποσιτισμό, τις αρρώστιες και τις κακουχίες, μπόρεσαν τα επόμενα χρόνια να αφήσουν πίσω τους εκείνα τα τεκμήρια που συγκροτούν για εμάς σήμερα τη Σύγχρονη Ιστορία του τόπου και των ανθρώπων μας.

Αυτά τα τεκμήρια είναι αυτά που πρέπει να διασώσουμε, όχι μόνο επειδή η ειμαρμένη το έφερε να είμαστε βιολογικοί απόγονοι των γονιών μας, αλλά –κυρίως- επειδή εμείς επιλέγουμε να είμαστε ιδεολογικοί απόγονοί τους. Αυτή η συγγένεια, που την επιλέγουμε με καθαρό νου και με συνείδηση, είναι αυτή που μας ενώνει όχι μόνο με τους γονείς μας, αλλά και με όλους τους Πολιτικούς Κρατούμενους που βρέθηκαν μαζί τους. Ανάμεσα σε αυτούς τους τετρακόσιους του Ιτζεδίν, ήταν και ο δικός μου πατέρας, ο Ηρακλής Κοσσυβάκης. Η δική του περιπέτεια ξεκινά από το Αλβανικό μέτωπο και την Αντίσταση κατά των Γερμανών, συνεχίζεται στις φυλακές και τα στρατοδικεία όλης της χώρας, μέχρι που καταλήγει με ποινή «δις εις θάνατον» από το στρατοδικείο Ιωαννίνων και φυλάκισή στο κολαστήριο του Ιτζεδίν. Δεκαέξι χρόνια κράτησε η δική του πορεία, από την Αντίσταση μέχρι την αποφυλάκισή του. Δεκαέξι χρόνια αγώνα, κακουχίας, ανήλεου κυνηγητού, ψευδών κατηγορητηρίων, υγρών κελιών και μιας απόφασης για εκτέλεση που σκίαζε τη νιότη του.  Από εκεί, από τις Φυλακές Καλαμίου, προέρχεται και η ταυτότητά του, που σας επισυνάπτω παρακάτω.

Σήμερα, ως υπερήφανος αποδέκτης της βαριάς κληρονομιάς που μου άφησε, της κληρονομιάς που αναγράφεται στην ταυτότητά του ως «αμετανόητος κομμουνιστής», έρχομαι να καλέσω όλους όσους μοιράζονται τα ιδανικά και τις αξίες εκείνων, να υποστηρίξουν με την παρουσία τους το Φεστιβάλ της ΚΝΕ-Οδηγητή που θα γίνει σε λίγες μέρες στον ιστορικό χώρο των Φυλακών Καλαμίου. Είναι μια μοναδική ευκαιρία για όλους εμάς, που θέλουμε να διαφυλάξουμε και να αναδείξουμε την Ιστορία του τόπου και των ανθρώπων μας, να βρεθούμε στον χώρο που έζησαν εκείνοι, να περπατήσουμε στο προαύλιο που τους συγκέντρωναν, να κοιτάξουμε τον κόσμο πίσω από τα κάγκελα που εκείνοι αντίκριζαν κάθε μέρα επί χρόνια.

Το Ιτζεδίν είναι ένας χώρος με βαριά ιστορία που δεν ανήκει μόνο σε εκείνους που βρέθηκαν μέσα του, αλλά σε ολόκληρη την κοινωνία των Χανίων. Είναι ένας τόπος που συμβολίζει την παρουσία της πόλης στην ιστορική συγκυρία της κορύφωσης του ταξικού αγώνα του Λαού μας και πρέπει να το υπερασπιστούμε όλοι. Η ιστορία του Ιτζεδίν, είναι κομμάτι της Ιστορίας της πόλης μας, του νησιού μας. Είναι κομμάτι που υπερβαίνει την προσωπική ανάγκη του παιδιού να φωτίζει πτυχές της ζωής του πατέρα του, γιατί αγγίζει την κοινωνική ανάγκη όλων μας να μάθουμε την Ιστορία μας. Οι φυλακές και το επίσημο Αρχείο των Κρατουμένων που πρόσφατα ανακαλύφθηκε, πρέπει να προστατευθεί από κάθε φθορά, απόκρυψη ή ιδιοποίηση. Ιστορικά τεκμήρια, όπως το Αρχείο, οφείλουν να συντηρούνται και να είναι στη διάθεση της επιστημονικής κοινότητας προκειμένου να γίνονται αντικείμενα μελέτης και επιμελημένης έρευνας των Ιστορικών.

Γιορτάζοντας φέτος τα 100 χρόνια από τη δημιουργία του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας στον χώρο των Φυλακών Καλαμίου, μας δίνεται η ευκαιρία να συμβάλλουμε με την παρουσία μας στη διαφύλαξη και ανάδειξη, τόσο του ιστορικού χώρου των Φυλακών, όσο και του Αρχείου των Κρατουμένων. Δίνεται η ευκαιρία σε όλους μας να δηλώσουμε ότι η Ιστορία του τόπου και των αγώνων των ανθρώπων μας δεν ξεχνιέται, αλλά στέκεται όρθια, όπως τα ιδανικά εκείνων που πότισαν τον χώρο με τα νιάτα και το αίμα τους.

Βελισσάριος Κοσσυβάκης

Γιός του «αμετανόητου κομμουνιστή» Ηρακλή Κοσσυβάκη,

που συνεχίζει αταλάντευτα τον αγώνα του πατέρα του 

Από  προλετάριο

Σας φωνάζω καταμουτρα

ντροπή στα σκυμμένα κεφάλια

και στους πουλημένους κατάρα.

Δε με φοβίζει ο θάνατος ούτε οι σφαίρες ,

που κάποιο πρωινό θα μου τρυπήσουν το κορμί

την ώρα που ο ήλιος θα ζεσταίνει τις ανθρώπινες καρδιές

Μετά ο θάνατός μου θα σταματά την Αυγή

που σκίζει τα σκοτάδια της νύχτας

ούτε τη νέα γενιά που έρχεται για ένα καλύτερο αύριο

οι σφαίρες θα μας δώσουν φτερά και δύναμη

για να σπάσουν τα δεσμά και να θυμίζουν το παλιό.

Και πάνω από τη στάχτη να χτίσουν ένα καλύτερο κόσμο.

Εμπρός λοιπόν, μπόγια τράβα το τσεκούρι

και χτίσε το αίμα ενός ακόμη αγωνιστή.

Το αίμα αυτό μαζί μ΄άλλα θα γίνει ποτάμι

για να σας σαρώσει μια για πάντα

δε σας φοβάμαι γιατί είμαι το καινούργιο

που παλεύω να χτίσω ένα καλύτερο αύριο

ένα αύριο χωρίς μίση και πάθη κι αναθέματα

χωρίς θανατικές καταδιώξεις και εκτελεστικά αποσπάσματα .

Σας φωνάζω και δω και θα σας φωνάξω στην εκτέλεση….

 

είμαι το αύριο

ζήτω το Κ.Κ.

Γιάννενα Ιούλης ΄47 – Η.Κ.

 

(μετα απο καταδικη

ΔΙΣ

εις θανατο απο το εκτακτο στρατοδικειο Ιωαννινων)

"google ad"