Οι ανάπηροι έχουν ανάγκη για πρόσβαση στη ζωή: ένα κομβικό ζήτημα στοιχειώδων πολιτισμένων κοινωνιών

Μπορεί να μην φαινόμαστε ίδιοι… αλλά είμαστε ίσοι

Ο φετινός Ιούλιος μας άφησε με την τραγική απώλεια μιας ζωής που στο πεδίο της υγείας χαρακτηρίζονταν ως ανάπηρη και μάλιστα τετραπληγική (= μορφής αναπηρία), της Ευτυχίας Ποποδάκη που πέθανε μετά από διακοπή της παροχής ρεύματος από τη ΔΕΗ.

Η κοινωνική ομάδα των ανάπηρων υφίσταται από τις βαρύτερες μορφές ρατσισμού και αποκλεισμών με αποκορύφωμα το να σύρεται συνεχώς για εκ νέου αξιολογήσεις και γνωματεύσεις αναπηριών οι οποίες τεκμηριωμένα είναι χρόνιες, ενώ η βελτίωση τους είναι άμεσα συνυφασμένη με την λειτουργία κατάλληλων δομών παροχής φυσικοθεραπειών, λογοθεραπειών, εργοθεραπειών. Πότε επιτέλους θα τους επιτραπεί να αξιολογήσουν εκείνοι το δημόσιο σύστημα υγείας και τις υπηρεσίες που τους παρέχει απαιτώντας αυτές που δικαιούνται;

Επιπροσθέτως άλλη μια εγκληματική ενέργεια που καταδικάζει τους ανάπηρους είναι η απουσία χορηγίας θεραπειών συντήρησης της εφικτής τους βιωσιμότητας (φυσικοθεραπείες, εργοθεραπείες, λογοθεραπείες)…

Στην καλύτερη περίπτωση συνταγογραφούνται κάποιος αριθμός θεραπειών άσχετα με τις πραγματικές ανάγκες του πάσχοντα.

Ναι, όλα αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα που οι ασφαλισμένοι πληρώνουν υπέρογκα ποσά στα ασφαλιστικά ταμεία, οι φορολογούμενοι επίσης πληρώνουν για δημόσια νοσοκομεία, ειδίκευση και κατάρτιση σε σχολές επαγγελματιών υγείας και πρόνοιας, ενώ την ίδια στιγμή η ύπουλη προπαγάνδα για την ιδιωτική περίθαλψει οργιάζει …..
Πάντα σε δύσκολες περιόδους οι ανάπηροι μπαίνουν στο στόχαστρο

Ας μιλήσουμε όμως λίγο για την ευπαθή ομάδα των αναπήρων, ανθρώπων που ιστορικά σε δύσκολες περιόδους μπαίνει στο στόχαστρο: στον εμφύλιο ταγματασφαλίτες εισβάλουν σε νοσοκομείο θανατώνοντας 285 ανάπηρους τραυματίες πολέμου (δείτε σχετικό άρθρο στην ιστοσελίδα του tvxs.gr), πριν λίγα χρόνια στο Λονδίνο αστυνομικοί ξυλοκοπούν ανάπηρο πάνω στο αναπηρικό του αμαξίδιο (παραπομπή: https://www.youtube.com/watch?v=Y1zK_Q6k8Ls&list=PLF16CE8A3BB9C6F2E, https://www.youtube.com/watch?v=1K4DZdgYYO4&list=PLF16CE8A3BB9C6F2E&index=7), αντίστοιχα επισόδια στην ελλάδα (https://www.youtube.com/watch?v=mpquNaqhtI4&index=3&list=PLF16CE8A3BB9C6F2E). Φτάνοντας στο σήμερα στην Ελλάδα τους κόβουν τα επιδόματα που διαπιστωμένα δικαιούνται, τους κόβουν παροχές ζωτικής σημασίας για την ζωή τους  πχ. δωρεάν σχετικές θεραπείες (με έμφαση πρωτίστως στη συντήρηση αφού η βελτίωση και εξέλιξη είναι κάτι που έπεται και βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με τις συνθήκες και την ποιότητα παραγόντων που σχετίζονται με το περιβάλλον και τις σχετικές υποδομές), δωρεάν αμαξίδια, νάρθηκες κτλ, άμεση και δωρεάν πρόσβαση σε δομές κατάλληλα προσαρμοσμένες για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής τους, μετακυλίζοντας ουσιαστικά η πολιτεία το βάρος στο οικογενειακό περιβάλλον αντί να λαμβάνει πρωτοβουλίες που θα λειτουργήσουν υπέρ των αναπήρων επιτρέποντας τους την πρόσβαση στη ζωή και όχι την καταδίκη τους μέσα στη σιωπή, τη μοναξιά και το θάνατο.

Για παράδειγμα στο Ρέθυμνο η πλειονότητα των αναπηρικών αμαξιδίων που βλέπει κανείς είναι από τουρίστες, οπότε εύλογα αναρρωτιέται τι γίνεται με τους ντόπιους ανάπηρους; Πού είναι;

Η εξιδίκευση στην αναπηρία υπάρχει στην Ελλάδα σε μεγάλο βαθμό, δυστυχώς όμως η έλλειψη κέντρων φυσικής αποκατάστασης και βελτίωσης ποιότητας ζωής αναγκάζει εξειδικευμένους επαγγελμάτίες στην αναπηρία να μεταναστεύσουν, ενώ αντίστοιχα άτομα με νευρολογικά προβλήματα αναζητούν ελπίδες σε ιδιώτες (εντός ή εκτός συνόρων) έρμαια στις κερδοσκοπικές διαθέσεις του κάθε επιτήδειου έμπορα του αθρώπινου πόνου.

Βέβαια, μια πιο σωστή κατ’ εμάς, ουτοπική όμως θα την χαρακτήριζαν κάποιοι άλλοι, αλλά αδιαμφισβήτητα μία πρόταση που καταρίπτει διαχωρισμούς που παράγουν ρατσισμό είναι η εξής: κοινές δομές για όλους.

Και λίγα λόγια για την αναπηρία σαν κατάσταση ζωής:

Για λόγους ευκολίας υιοθετούμε την πιο βαριά περίπτωση, πχ. μια περίπτωση βαριάς τετραπληγίας με απουσία λόγου, θεωρώντας ότι τα ίδια με αντίστοιχες προσαρμογές ισχύουν και σε πιο ήπιες μορφές αναπηρίας.

Φανταστείτε τον εαυτό σας σε μια κατάσταση όπου μπορεί να αντιληφθεί τα πάντα, απλά δεν μπορεί να κινήσει το σώμα του ούτε να εκφρασει τις σκέψεις ή τα θέλω του, όπως κάνει ο μέσος άνθρωπος.

Εν τω μεταξύ λόγω της νευρολογικής φύσης του προβλήματος δημιουργούνται κάποια προβλήματα στο σώμα όπως κάποιου βαθμού σπαστικότητα ή υποτονία, οι καμπτήρες τραβάνε με αποτέλεσμα το σώμα να παίρνει μια χαρακτηριστική μορφή και να δημιουργούνται σύνοδα προβλήματα για την αναστολή των οποίων οι κατάλληλες θεραπείες είναι απαραίτητες.

Όλα αυτά ισχύουν κατ’ αντιστοιχία και για κάθε μορφής ασθένεια ή ακόμα και για το γήρας. Δεν είναι κρίμα αλλά πολιτική επιλογή και γι’ αυτό αποτελεί προδοσία σε μια χώρα που γέννησε τον Ιπποκράτη και στις μέρες μας υπάρχουν τόσοι εξειδικευμένοι επαγγελματίες υγείας που αναζητούν την τύχη τους στο εξωτερικό, αντί να προωθείται η ίαση με φυσικά μέσα, οι πόροι των ταμείων να κατασπαταλώνται σε αδιέξοδες και ψυχοφθόρες για τους ασθενείς εργαστηριακές εξετάσεις και αξιολογήσεις; Αντι να προωθούνται και να λειτουργούν δομές που θα βελτιώσουν την ποιότητα ζωής τους τα χρήματα να ξοδεύονται δίχως αποτέλεσμα;

Γεωργία Βιβιλάκη
Φυσικοθεραπεύτρια