Οι αυτοκτονίες δεν δίνουν λύσεις

“Γράφοντας γύρους που πλαταίνουν διαρκώς
πια το γεράκι δεν ακούει τον γερακάρη·
όλα σωριάζονται· το κέντρο δεν κρατάει·
πάνω απ’ τον κόσμο αναρχία ωμή ξεσπάει.”
ΟΥΙΛΙΑΜ ΜΠ.ΓΕΗΤΣ {1919}

Τον επίκουρο καθηγητή φιλοσοφίας του Παν. Αθηνών ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ και σπουδαίο πνευματικό άνθρωπο, τον έμαθα για πρώτη φορά το 1998 όταν έγραψαν οιεφημερίδες ότι εξαφανίσθηκε και τον αναζητούσε η οικογένεια του. Το 2005 ανευρέθηκε από συγγενή του -τα οστά του- σε σπηλιά του Ταϋγέτου. Πρόχειρα μου έρχονται στο νου τα ονόματα Ελλήνων διανοουμένων που έχουν τελειώσει άδοξα τη ζωή τους. Όπως οι ποιητές του μεσοπολέμου Κώστας Καρυωτάκης 32 , και Ναπολέων Λαπαθιώτης, και πολύ αργότερα στο Παρίσι ο σπουδαίος θεωρητικός Νίκος Πουλαντζάς 42 ετών.
“Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου μού μηδένισε κάθε ίχνος επιβίωσης. Δεν μπορώ να βρω άλλο τρόπο αντίδρασης εκτός από το αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για να επιβιώσω και να γίνω βάρος στο παιδί μου” δηλώνει ο αυτόχειρας στο σημείωμα που άφησε.
Κατανοώ και την πολιτική πράξη του 77 χρονου φαρμακοποιού Δ. Χριστούλα {εναντίων των περικοπών των μισθών μισθωτών και συνταξιούχων και την τραγική οικονομική κατάσταση που περιήλθε η χώρα} στη πλατεία Συντάγματος, και τον συμβολισμό της αλλά δεν την δικαιολογώ όπως και κανενός ανθρώπου να δίνει τέρμα στην πολύτιμη ύπαρξη του.
Ο σεβαστός καθηγητής ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ διάλεξε με αυτό τον τρόπο να τελειώσει τη ζωή του σε ηλικία μόλις 56 χρόνων. Προφανώς ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να διαλέξει τρόπον τινά πως θα πεθάνει. Με φυσικό θάνατο ή με αυτοχειρία.Δεν είμαι ψυχολόγος αλλά απ`ότι έχω διαβάσει στα βιβλία ψυχολογίας δεν αυτοκτονεί κανείς αν δεν έχει διαταραχτεί ο ψυχικός του κόσμος. Αν δεν πάσχει από την ψυχοπαθολογία της κατάθλιψης και τα βλέπει όλα μαύρα και σκοτεινά. Ο άνθρωπος είναι το τραγικότερο ζώο στον πλανήτη γιατί είναι το μοναδικό που γνωρίζει το θάνατο του. Σημαίνει ότι πρέπει να γίνουμε ριψάσπιδες; Ότι δεν πρέπει να δίνουμε τον καλό αγώνα της ζωής και να την κερδίζουμε διώχνοντας μακριά το φόβο του θανάτου;Η μακαρίτισσα η μάνα μου Σφακιανή και σκληραγωγημένη γυναίκα λαϊκή, έπαθε εγκεφαλικό στα 52 της χρόνια και έμεινε ημιπαράλυτη. Σαν να ήθελε να τιμωρήσει τον εαυτόν της δεν ήθελε σχεδόν ποτέ να βγαίνει έξω.Έπλεκε με το “καλό της χέρι” μένα βελονάκι μέσα στο σπίτι γλυκαίνοντας το χρόνο που περνά. Έζησε έτσι ως τα 83 της μέχρι που έφυγε οριστικά. Ως τότε πάλευε για να ζήσει γιατί όπως λέει ο θυμόσοφος λαός με την σοφή Κρητική μαντινάδα “Εις τη παντέρμη τη ζωή τα βάσανα πολλάναι. Όσο κι αν βασανίζομαι γλυκιά είναι ζωή γλυκιά ναι.” Ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης κάπου γράφει ότι συνάντησε ένα εκατοντάχρονο γέρο και τον ρώτησε πως είναι η ζωή. Του απάντησε ότι είναι σαν το δροσερό νερό κι ότι δεν το χορταίνεις ποτέ. Να δεχτούμε λοιπόν τη μοίρα μας και να μη τελειώνουμε άδικα τη ζωή μας πριν κτυπήσει η δική μας καμπάνα. Ιδιαίτερα από ένα καθηγητή φιλοσοφίας που αυτοκτονεί τι παραδείγματα ζωής δίνει στους φοιτητές του; Ότι η ζωή του ανθρώπου δεν αξίζει τίποτα και ότι είναι μια “σπουδή θανάτου;”Ο μεγάλος Γερμανός νομπελίστας συγγραφέας του μεσοπολέμου ΕΡΜΑΝ ΕΣΕ γράφει ότι “Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό δημιούργημα της φύσης που γεννιέται μόνο μια φορά και ποτέ ξανά.” Στο ερώτημα του σαιξπηρικού Άμλετ¨ “Να ζει κανείς ή να μη ζει.” Η απάντηση πρέπει να είναι¨ “Να ζει και να αγωνίζεται.” Η ευθύνη του διανοούμενου είναι πολύ μεγάλη γιατί κουβαλά πάνω του το φορτίο της γνώσης των αιώνων της ιστορίας. Εκ των πραγμάτων οφείλει να είναι μπροστάρης και οδηγός στις κοινωνικές εξελίξεις. Κι όταν βλέπει να θαμπώνει ο ουρανός εκείνος πρέπει να δίνει ελπίδα στον κόσμο λέγοντας του ότι¨ “Έτσι είναι τα πράγματα μα έτσι δεν θα πάνε.”

Μανούσος Γ. Δασκαλάκης