Οι δολοφόνοι του Ζακ κι οι μάχες ενάντια στις περικοπές και τις κοινωνικές διακρίσεις

Επιμέλεια: Ειρηναίος Μαράκης

Για τις κοινωνικές διακρίσεις υπεύθυνοι δεν είναι οι «μικροαστοί νοικοκυραίοι» ούτε ο «κοινωνικός ρατσισμός» όπως ακούγεται και γράφεται από προχθές στα ΜΜΕ, στο twitter και στο facebook. Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού που κτύπησε με δολοφονικές κλωτσιές τον Ζακ Κωστόπουλο δεν είναι εκπρόσωπος όλων των μικροαστών, είναι το αποτέλεσμα ενός συστήματος, του καπιταλιστικού, που προσπαθεί να κρατήσει με νύχια και με δόντια τον έλεγχο πάνω στην κατάρρευση του.

Οικονομικά έχουν διαλύσει όλες τις κοινωνικές δομές, όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, όλες τις δυνατότητες για τους τοξικοεξαρτημένους ώστε να εξασφαλίσουν δόση, περίθαλψη και πιθανή έξοδο. Και ταυτόχρονα χρησιμοποιούν όλες τις δυνατές ιδεολογικές επιθέσεις και αποδιομπαίους τράγους για να βγάλουν την ευθύνη από πάνω τους. Και σ’ αυτό έχουν όλα τα μέσα – την καταστολή, τα δικαστήρια, τις φυλακές, κάποιες από τις εφημερίδες και κάποια από τα κανάλια.

Οι μάχες που δίνει η εργατική τάξη και το κίνημα, το αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό συλλαλητήριο στις 15/9 που ένωσε συνδικάτα, τη ΛΟΑΤ κοινότητα (LGBTQ), νεολαία και αριστερά είναι η δύναμη για να παλέψουμε όλα αυτά. Η συζήτηση μέσα στη ΛΟΑΤ κοινότητα και παντού είναι για το τι χρειάζεται να γίνει στη συνέχεια, γιατί όλοι συμφωνούν ότι είναι απαραίτητη η οργανωμένη δράση που να συνδέεται με τις περικοπές και τις μάχες που δίνουν ολόκληρα εργατικά κομμάτια.

Πέρα λοιπόν από την χρησιμότητα για οργανωμένη παρουσία στα δικαστήρια σχετικά με την υπόθεση, υπάρχει και η αναγκαιότητα για παρουσία  την Πέμπτη στη συνεδρίαση του Δήμου της Αθήνας (αλλά και σε κάθε δημοτικό συμβούλιο που ανοίγουν αντίστοιχα θέματα) και με βασικό αίτημα να υπάρξουν δομές και στήριξη στους χρήστες και όχι αποκλεισμός με την αστυνομία και τους μπράβους στις πλατείες, τα πάρκα και τους δημόσιους χώρους. Βασικό στοιχείο σε όλα αυτά είναι η απαραίτητη στήριξη και συμμετοχή στην απεργία του ΕΟΠΥΥ και των νοσοκομείων στις 10 Οκτωβρίου. Μάλιστα η συμμετοχή όλων αυτών των ομάδων και κινημάτων στις διαδηλώσεις στις 15 Σεπτέμβρη, ξεκαθάρισε ότι η μάχη είναι κοινή ενώ έδωσε και δίνει αυτοπεποίθηση σε όλους  για την οργανωμένη συνέχεια των αγώνων.

Σημαντικό βήμα σε αυτή την κατεύθυνση αποτελεί και η διοργάνωση της Διεθνούς αντιφασιστικής και αντιρατσιστικής Συνάντησης και Πανελλαδικής Συνέλευσης που καλεί και διοργανώνει η ΚΕΕΡΦΑ για τις 13 Οκτώβρη στο γήπεδο του Ρουφ, τρεις μόλις μέρες μετά την υγειονομική απεργία.

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι αυτές οι μάχες είναι η απάντηση στον σεξισμό, στον ρατσισμό και στις κοινωνικές διακρίσεις που οργανώνει και καλλιεργεί η κυρίαρχη τάξη συνέχεια. Όλα τα παραπάνω συντελούν στο να αναδειχθεί ότι δεν υπάρχει «κοινωνικός ρατσισμός» ούτε οι «μικρονοικοκυραίοι Παντελήδες». Αντίθετα, υπάρχει μια άρχουσα τάξη και το κράτος της που κυνηγάει αντί να περιθάλπτει τους χρήστες ναρκωτικών. Και υπάρχει ένα κίνημα που παλεύει και που μπορεί να κερδίζει μάχες οικονομικές και πολιτικές απέναντι στις κυρίαρχες ιδέες.

Έτσι χρειάζεται να αντιμετωπίζουμε και τη δολοφονία και τον δολοφόνο του Ζακ Κωστόπουλου μακριά από τις ηττοπαθείς θεωρίες περί του «εκφασισμού» της κοινωνίας που με προοδευτικό πρόσημο φέρνουν από την πίσω πόρτα ιδέες και πρακτικές που αντιμετωπίζει το κίνημα.