Του Μιχάλη Κατσανεβάκη *
ΕΠΕΙΔΉ
Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν
« 9/5/41 από την Κυβέρνηση Βασιλιά – Τσουδερού:
εκδόθηκε ο ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ περί «αποκαταστάσεως Αξιωματικών και Ανθυπασπιστών εξελθόντων του στρατεύματος δια πολιτικούς λόγους», για να ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ Η ΟΜΟΝΟΙΑ και να στελεχωθούν τα συγκροτούμενα τμήματα».
Φυσικά ουδεμία «ομόνοια» επετεύχθη και επακολούθησαν θλιβερά γεγονότα τα οποία οι σύγχρονοι «ιστορικοί» δεν θέλουν να ξέρουν.
Μην λησμονούμε ότι ο Γερμανικός στρατός εκείνη την εποχή ήταν ανίκητος, οι Αγγλογάλλοι έτρεχαν και στην Αθήνα είχαμε και άλλη κυβέρνηση …σαφώς του ΤΣΟΛΑΚΟΓΛΟΥ …. δια ποίους;;;;
13/5/41
Διαλύθηκε η Στρατιωτική Διοίκηση Κρήτης
14/5/41
Ανάλαβε υπουργός Στρατιωτικών ο Εμμ. Τζανακακης ο οποίος στο Κίνημα του 1935 είχε καταδικαστεί σε θάνατο …….
Διοικητής των Ευελπίδων αναλαμβάνει ο Θεμιστοκλής Δανίκας.
(Ο 4ο Αυγουστιανός Διοικητής Λ. Κίτσος προφανώς «θύμωσε» …..)
18/5/41
Συμφωνήθηκε να αντικατασταθούν τα όπλα των Ευελπίδων.
Την 18ην και 19ην Μαϊου
Οι Ευέλπιδες παρέδωσαν τον οπλισμό τους τον οποίο ήδη είχαν λιπάνει προς αποθήκευση στη Μονή …καθώς επίσης και τα πυρομαχικά …. προετοιμαζόμενοι δια αναχώρηση δια τις μονάδες την πρωίαν της 20/5/41.
20 ΜΑΪΟΥ ΕΠΕΣΑΝ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ
Για το λόγο αυτό η σχολή Ευελπίδων δεν εντάχθηκε σε κανένα τομέα αμύνης. (όλα τα παραπάνω προέρχονται από στρατιωτικές πηγές που αναφέρω)
ΤΑ ΆΛΛΑ
Ο Εύελπις Πιπερής σκοτώθηκε στην Αγυιά πολεμώντας τους Γερμανούς.
Οι Ιατρούλης και Κουβελίδης φονεύθηκαν περίπου δύο χιλιόμετρα δυτικά ΝΔ της Μονής.
Οι άλλοι έξι Ευέλπιδες που είναι γραμμένοι στο μνημείο δεν φονεύθησαν στην Κρήτη. Τώρα αν και που, το ξέρουν αυτοί που το έγραψαν.
Δεσποτάκης Ζαχαρίας κάτοικος τότε Άσπρων Νερών (χωρίο άνωθεν Μονής) νυν Κολυμβαρίου :
«Ακούστηκε στο χωριό ότι έφυγαν οι Ευέλπιδες από την Μονή και εγκατέλειψαν διάφορα είδη. Μικρό παιδί σκέφτηκα να πάω και εγώ να πάρω κάποια μαντύα (μανδύα) να μου ράψει η μάνα μου κανένα παλτό.
Κατεβαίνοντας για την Μονή από την άνωθεν ρεματιά είδα αρκετά όπλα πεταμένα (διάσπαρτα) τριγύρω. Δυστυχώς τα ρούχα τα είχαν πάρει…. Αυτό έγινε πριν πέσουν οι αλεξιπτωτιστές, όταν έπεσαν οι Γερμανοί δεν μπορούσε κανείς να κινηθεί».
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΟΥΣΕ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΠΟΥ ΑΝΑΛΑΒΑΝ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΣΤΙΣ 20/5/1941 (υπό τον Freyberg) :
Αντιστράτηγος Τζανακάκης Εμμανουήλ από το Έλος Κισάμου, Βενιζελικός καταδικασμένος σε θάνατο για το Κίνημα του 1935.
Υποστράτηγος Αχιλλέας Σκουλάς από τους Λάκκους Κυδ. Βενιζελικός αποστρατευμένος για το κίνημα του 1935.
Υποστράτηγος Μιχαήλ Λιναρδάκης εξ Ηρακλείου, Βενιζελικός καταδικασμένος σε θάνατο δια το κίνημα του 1935.
Η διχόνοια μεταξύ των Ελλήνων αξιωματικών την εποχή εκείνη επαληθεύεται και από τα παρακάτω:
21/5/1941 Δεύτερη μέρα της μάχης, απόγευμα : στο καταφύγιο της στρατιωτικής διοίκησης Χανίων, στο κέντρο της πόλεως, συνωστίζονται πλήθος αξιωματικών με καινούργιες στολές, ΑΝΤΙ ΝΑ ΠΛΑΙΣΙΩΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΜΑΧΟΜΕΝΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ ….
Βόμβα αεροπλάνου έπεσε εκείνη την ώρα και : έπαθε εγκεφαλική διάσειση ο υπολοχαγός ιππικού Ο//////ος, ο συντ/ρχης πυροβολικού Δ//////πουλος, και 2-3 άλλοι. Τραυματίας ήταν και ο γυμνασιάρχης Αντώνιος Σ///////νης που υπηρετούσε με το βαθμό του έφεδρου υπολοχαγού.
Εφονεύθησαν : Αντ/ρχης Σ//////άκης Θεόδωρος, Ταγμ/ρχαι Μ////////άκης Ιωάννης, Σ///////ουλος Γεώργιος, Κ//////ής Γεώργιος, ο λοχαγός Κ//////πής Αλέξανδρος, υπασπιστής του στρ/γου Τζανακάκη, ένας λοχίας που ζητούσε φυσίγγια, και τραυματίστηκαν 28.
Οι «ιστορικοί του ΓΕΣ» γράφουν δι ένα εξ αυτών (του καταφυγίου): «ο Ι.Μ.…. από τους (ΧΩΡΙΟ)…… Κυδωνίας, σκοτώθηκε πολεμώντας κατά των Γερμανών !!!!!!!! στην περιοχή των Χανίων , στις 21 Μαϊου 1941 (ΓΕΣ/ΔΙΣ, Αγώνες και νεκροί 1940-45, Αθήνα 1990)».
Στο τέλος δε του 1943 ο Στρατηγός Ε. Τζανακάκης, όλως τυχαίως !!!! έπαθε τροφική δηλητηρίαση και πέθανε στην Αίγυπτο, κατόπιν διαφωνίας του με τους Άγγλους δια την παραμονή των Γερμανών στην Κρήτη μετά την λήξη του πολέμου.
Post scriptum : θλιβερό που μας έχουν γεμίσει ιστορικά μυθιστορήματα ορισμένοι «ιστορικοί»….
23 Μαίου του 2022 στον τοπικό τύπο ο κύριος Γ. Φ. απόστρατος αξιωμ γράφει περίπου τα ίδια, και άλλα που γράφει και ο Μπριλάκης Κων/νος 1983 όπως και ο καθηγητής Ανδρουλάκης.
ΕΥΕΛΠΙΔΕΣ-ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΟΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ-ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΙΧΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ-ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΜΑΚΑΡΕΖΟΣ
Τέλη Μάιου 1941 και η Μάχη της Κρήτης βαίνει προς το τέλος της.
Στον Αποκόρωνα Χανίων , ανάμεσα Ραμνή και Καρές, στην πηγή «Μονοσκαφίδια», ο Γιάννης Κοκογιαννάκης οδηγεί τα βόδια του να τα ποτίσει, όταν συναντά μια τριανταριά νέους με στρατιωτικά οπλισμένους.
Ο Κοκογιαννάκης τρέχει στη Ραμνή και ενημερώνει τον ένδοξο ήρωα των Βαλκανικών πολέμων και του Μικρασ/κου Μετώπου Συντ/ρχη σε τιμητική αποστρατεία Δημήτρη Μιχελογιάννη.
Επιστρέφουν μαζί στα «Μονοσκαφίδια» και ο Μιχελογιάννης διαπιστώνει ότι ήταν Ευέλπιδες και είχαν να φάνε μέρες. Τότε ο Κοκογιάννης είπε στον Μιχελογιάννη ότι θα διαθέσει το ένα και μοναδικό μοσχάρι που είχε, το έσφαξαν και έφαγαν οι Ευέλπιδες.
Πέρασαν τα χρόνια και ήρθε η ώρα ο γιός του Γιάννη Κοκογιαννάκη, ο Σταύρος, να πάει στρατιώτης………. πήγε να υπηρετήσει και τον πήγαν στο Χαϊδάρι.
Εκεί σαν τυφλό από το ένα μάτι τον είχαν σαν βοηθητικό και μια μέρα τον πήρε ο Διοικητής να του σκάψει τον κήπο του σπιτιού του. Μετά που έσκαψε τον κήπο η κυρία διοικητού του είπε να μπει στο σπίτι να του προσφέρει ένα νερό. Μπήκε μέσα κάθισε ήπιε το νερό και τι να δει;;; τη φωτογραφία του πατέρα του, πράγμα που ανάφερε στην οικοδέσποινα.
Μετά από δύο ημέρες τον κάλεσε ο Διοικητής εις το γραφείο του και άρχισε τις ερωτήσεις : αν ξέρει τη Ραμνή, τα «Μονοσκαφίδια» κλπ. μόλις ο Σταύρος του είπε τη λέξη μοσχάρι, αμέσως κατάλαβε ποιος είναι.
Την επομένη τον κάλεσε στο γραφείο του έδωσε το απολυτήριο όπως και κάποιο χαρτζιλίκι και του είπε «πήγαινε στο καλό»………..
Ο διοικητής ήταν ο « Απριλιανός» Νικόλαος Μακαρέζος
Την ιστορία διηγήθηκε ο Σταύρος Ι. Κοκογιαννάκης στον Μιχ. Εμμ. Γεωργουδάκη.
Ο ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΟΥΣ ΛΑΚΚΟΥΣ ΚΥΔΩΝΙΑΣ ΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΕΥΕΛΠΙΔΕΣ, ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ
Σύμφωνα με τον αξιότιμο κ. ΜΑΥΡΟΓΕΝΗ ΒΑΣΙΛΗ κάτοικο Αθηνών , ετών οκτώ το 1941, θυμάται τον πρώτο του εξάδελφο Παπαγρηγοράκη Γεώργιο στο σπίτι τους, στους Λάκκους Κυδωνίας τις μέρες της Μάχης της Κρήτης. Μαζί ήταν οι συμμαθητές του στην Ευελπίδων, Λεωνίδας Αλεξανδρόπουλος, και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος. Ο Παπαγρηγοράκης εφονεύθει το 1947 στην Κομοτηνή, κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο.
Το πόσο κοντά είχαν φθάσει οι Γερμανοί στην ήτα φαίνεται από τα παρακάτω :
Σύμφωνα με τον Γερμανό πολεμικό ανταποκριτή Weixler που συνόδευε τους αλεξιπτωτιστές : « Οι απώλειες που είχαν υποστεί ήταν τόσο μεγάλες ώστε μόνον πενήντα επτά άνδρες ήταν σε αξιόμαχη κατάσταση στην περιοχή της γέφυρας του Ταυρωνίτη και του αεροδρομίου. Το πλέον καταστροφικό ήταν η απώλεια των διμοιριτών και των διοικητών λόχων. Ο ταγματάρχης Stentzler και ο λοχαγός Gericke , ήταν οι μόνοι διοικητές Τάγματος του Συντάγματος Εφόδου, που στέκονταν στα πόδια τους».
Για όσους δυσανασχετούν με τα γραφόμενα μου, θα έπρεπε να προβληματίζονται, για τους 1423 Χανιώτες εκτελεσθέντες, τους 330 Ρεθεμιώτες, τους 918 Ηρακλειώτες και τους 213 Λασιθιώτες, και τους συνολικά 8600 Κρήτες, αθώα θύματα των επικρατησάντων ΝΑΖΙ. Όλοι αυτοί δεν θα έχαναν τη ζωή τους και σήμερα θα είχαν απογόνους, αν οι Έλληνες Αξιωματικοί επιτελούσαν εις το ακέραιο το καθήκον το προς την Πατρίδα καθήκον τους βοηθώντας τους ανεπαρκείς Νεοζηλανδούς.
* ΑΡΧΙΤΕΚΤΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ
ΙΣΤ. ΕΡΕΥΝΗΤΗΣ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ