Οι Ευρωπαίοι Φεντεραλιστές Κρήτης για τις πολιτικές εξελίξεις

Πρίν από 30 χρόνια, η ένταξη της Ελλάδος στην Ε.Ο.Κ. , αποτέλεσμα οραματικών πολιτικών πράξεων, δημιούργησε ένα θεσμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο η χώρα κατόρθωσε να σταθεροποιήσει το δημοκρατικό της πολίτευμα , τους θεσμούς που το διέπουν, ενίσχυσε διαχρονικά την πολιτική θέση
της στο περιφερειακό και διεθνές σύστημα, αποτελώντας παράγοντα σταθερότητας, ειρήνης και συνεργασίας στην περιοχή των Βαλκανίων και της Μεσογείου.

Με την συμμετοχή μας στην Ε.Ε. να έχει πέρασε από διάφορες φάσεις έως ότου καταλήξει σε μια κοινά αποδεκτή θέση του συνόλου σχεδόν των πολιτικών δυνάμεων για την χρησιμότητα της, οι διαχρονικές προσπάθειες για ενίσχυση της παρουσίας μας στο κοινοτικό σύστημα οφείλουν να προσδιορίζουν την πορεία στις δύσκολες αυτές μέρες.

Παρά το ότι η ενωμένη Ευρώπη μέσω κοινοτικών  χρηματοδοτήσεων δημιούργησε κίνητρα για την ανάπτυξη της περιφέρειας, τα τριάντα αυτά χρόνια χάσαμε ευκαιρίες αναπτυξιακών υποδομών, διογκώσαμε ένα αντιπαραγωγικό κράτος, πορευθήκαμε με περίσσευμα λαϊκισμού στην οικονομία, στην εξωτερική πολιτική,  και σήμερα πρέπει να πάρουμε αποφάσεις μεταρρυθμίσεων για το αύριο αυτού του τόπου.Και οι αποφάσεις αυτές δεν μπορούν να μετατρέπονται ξανά, με ευθύνη πολιτικών αλλά και των Πολιτών σε ανούσια αντιπαράθεση που δεν αναδεικνύει τα κρίσιμα ζητήματα που διακυβεύονται αυτήν την περίοδο.

Η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει μπροστά, κεφαλαιοποιώντας τα οφέλη της παρουσίας της στο κοινοτικό γίγνεσθαι, συμμετέχοντας στις αποφάσεις για το μέλλον μιας Ευρώπης που οφείλει να επιστρέψει στις ρίζες του κοινοτισμού, αλλάζοντας τις ελλειματικές και χρεοκοπημένες δομές ενός οικονομικού και πολιτικού συστήματος που δεν έχει να προσφέρει κάτι άλλο, δημιουργώντας νέες προοπτικές & δυνατότητες για την οικονομία και την κοινωνία.Γιατί, μετά από 30 χρόνια παρουσίας στην ενωμένη Ευρώπη η Κοινωνία απαιτεί μια Ελλάδα με ενδυναμωμένη θέση και κύρος.

Και αυτή η προσπάθεια δεν μπορεί να οικοδομηθεί με πολιτικούς και οικονομικούς λαϊκισμούς, με  ιδεολοψίες που κατέρρευσαν στα τείχη του Βερολίνου, με επικλήσσεις αδιέξοδου ριζοσπαστισμού.