Οι κρίσεις του Ελληνικού νομίσματος

Γράφει η Ροδάνθη Κουμή

Πολύ λόγος γίνεται τα τελευταία πέντε χρόνια για πτώχευση του Ελληνικού κράτους και ειδικά αυτές τις ημέρες ακόμα περισσότερο.

Ας αναζητήσουμε από την ιστορία σημαντικές πληροφορίες γυρνώντας πίσω για να δούμε πόσες φορές χρεοκοπήσαμε ως κράτος:

H πρώτη ήταν το 1827, όταν ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας,Ιωάννης Καποδίστριας, βρέθηκε σε δεινή θέση να μην μπορεί να εξυπηρετήσει τα δύο δάνεια του Αγώνα που είχαν ληφθεί το 1824 και το 1825 και κατασπαταλήθηκαν.

Την εξυπηρέτηση του δανείων της Επανάστασης ανέλαβε τελικά η βασιλεία του Όθωνα το 1832. Οι προστριβές με τους δανειστές ήταν καθημερινό φαινόμενο, η οικονομία δεν προόδευε, πόροι για την αποπληρωμή του δεν υπήρχαν κι έτσι ο Όθωνας πήρε σκληρά αντιλαϊκά μέτρα, τα οποία επιτάχυναν τις πολιτικές εξελίξεις και στις 3 Σεπτεμβρίου 1843 εκδηλώθηκε το στρατιωτικό κίνημα Καλλέργη, που οδήγησε στην παραχώρηση Συντάγματος από τον βασιλιά. Μετά την Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου, η χώρα μας κήρυξε στάση πληρωμών.
Το 1893 ακούστηκε για τρίτη φορά στην βουλή των Ελλήνων η περίφημη φράση του Χαριλάου Τρικούπη: «Κύριοι δυστυχώς επτωχέυσαμεν»!

Η κατάσταση επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο μετά την ήττα των ελληνικών όπλων στον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897, οπότε η χώρα μπήκε υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (6 Σεπτεμβρίου 1897), με την επιβολή των γνωστών μονοπωλίων σε σπίρτα, τσιγάρα, οινόπνευμα και άλλα προϊόντα.
Στις αρχές του εικοστού αιώνα η ελληνική βελτιώθηκε σημαντικά αλλά η μικρασιατική καταστροφή ανάγκασε τις κυβερνήσεις να αναζητήσουν εξωτερικό δανεισμό για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα των ενάμιση εκατομμυρίων προσφύγων.

Η κρίση του 1929 της Αμερικής το λεγόμενο κραχ μοιραία παρέσυρε και την Ελλάδα.Η δραχμή δέχθηκε πιέσεις,τα συναλλαγματικά αποθέματα εξανεμίστηκαν και ο Ελευθέριος Βενιζέλος αναγκάστηκε να κηρύξει στάση πληρωμών δηλαδή πτώχευση.Βέβαια μην ξεχνάμε και την περίοδο της γερμανοκρατίας,με ένα Τσολάκογλου στο πρωθυπουργικό αξίωμα που προσπάθησε να διατηρήσει τη δραχμή ως κατοχικό νόμισμα και είχε σαν συνέπεια τη συνεχή υποτίμηση, που οδήγησε σε ραγδαίες αυξήσεις τιμών και πείνα,ενώ η χρυσή λίρα τότε αποθησαυριζόταν. Για την κατάσταση εκείνη οι Γερμανοί επέρριψαν ακέραιη την ευθύνη στους Ιταλούς που δεν έπραξαν τίποτε, κατά αρμοδιότητα που διατηρούσαν, για να προλάβουν αυτή την οικονομική εξέλιξη, αν και εισήγαγαν στη συνέχεια τη λεγόμενη “μεσογειακή δραχμή”.

Βέβαια ο Ελληνικός λαός την περίοδο της κατοχής γνώρισε μεγάλη πείνα και εξαθλίωση αλλά δεν το έβαλε κάτω και πολέμησε κάτω από αντίξοες συνθήκες και τους κατακτητές Γερμανούς,αλλά και την πείνα και την πτώχευση που ήρθε αναγκαστικά από τον κατακτητή,που τώρα σήκωσε κεφάλι και μας ζητάει τα χρωστούμενα,αντί ζητήσουμε εμείς την πολεμική αποζημίωση που με νόμο μας χρωστάει.Και όλες αυτές οι χρεοκοπίες της Ελλάδος,δείξαν πως το Κράτος μας για να σταθεί στηριζόταν πάντα στις ξένες δυνάμεις,οι οποίες ήξεραν πως σκύβαμε το κεφάλι μια ζωή για να παιρνούν εκείνοι καλά και να πλουτίζουν τα δικά τους κράτη.

Ο λαός ο απλός πάντα πληρώνει αυτές τις καταστάσεις και όχι οι ‘Μεγάλοι των Σαλονιών’.

Θα κλείσω με ένα ρητό παρμένο από τον Καζαντζάκη:

 

«ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ,ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ,ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ»!

"google ad"