Οι λέξεις στην πολιτική

Το χαρακτηριστικό γνώρισμα των αστικών πολιτικών κομμάτων, ήταν ανέκαθεν η διαστροφή των εννοιών και των ειδήσεων. Εύηχες λέξεις, και θετικοί στο άκουσμα όροι χρησιμοποιούνται κατά κόρο για συγκάλυψη είτε οικονομικών εγκλημάτων. Το παιχνίδι των λέξεων είναι κατ’ επανάληψη το κρησφύγετο όσων επιχειρούν την κατάλυση της δημοκρατίας και της ελευθερίας.

Πρόσφατα παραδείγματα στην Ελλάδα: Δάνεια των κομμάτων, ΚΕΕΛΠΝΟ, NOVARTIS, μνημόνια, συνάντηση Σπυράκη – Ζαέφ, OFSHOR εταιρείες, οικονομικά σκάνδαλα ΜΜΕ, σκάνδαλα στην υγεία και σε πόσα άλλα,  έγινε σκόπιμη παραπλάνηση, είτε με μηνύσεις, είτε με αγωγές.

Πάντα συνοδοιπόροι με όλες αυτές τις «επιλεκτικές» διαστρεβλώσεις, είναι τα αστικά συστημικά ΜΜΕ, που προσπαθούν με τα μέσα που διαθέτουν (μέχρι πρόσφατα) δωρεάν, ερήμην του Ελληνικού λαού, πληρώνοντας ελάχιστους φόρους, καταπατώντας τις συχνότητες.

Η ιστορία όμως συνεχίζεται. Το παιχνίδι των λέξεων έγινε το αγαπημένο σπορ των σύγχρονων αστών πολιτικών και έπαψε να αποτελεί χαρακτηριστικό μόνο των δικτατόρων, αλλά των αυτόκλητων σωτήρων, των δήθεν απεσταλμένων του «Θεού». Στη χώρα μας οι αντιδημοκρατικές πανελλήνιες εξετάσεις καταργήθηκαν και αντικαταστάθηκαν από τις «πανελλαδικές εξετάσεις». Η ενισχυμένη αναλογική μετασχηματίστηκε σε «σύστημα απλής αναλογικής». Η απεμπόληση των σοσιαλι­στικών ιδεωδών ονομάστηκε «τρίτος δρόμος για τον σοσιαλισμό». Ο λαός ψήφιζε «ακόμα καλύτερες μέρες» και βρήκε μπροστά του μια πράξη νοθετικού περιεχομένου που πάγωνε μισθούς για πολλά χρόνια. Στις αστικές κυβερνήσεις (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ) οι ανασχηματισμοί των κυβερνήσεων έγιναν σοσιαλιστικές «αναδομή­σεις». Οι μίζες βαπτίστηκαν «δωράκια». Οι μαζικές απολύσεις βαφτίζονται «Αναδιάρθρωση και Εξυγίανση του Δημοσίου». Το ξεπούλημα αντικαθιστάται από τον πλέον εύηχο όρο «Ιδιωτικοποίηση».

Το σφίξιμο του ζωναριού δεν είναι πια λιτότητα αλλά «Δημοσιονομική σταθερότητα», οι ατελείωτοι νόμοι που περιστέλλουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, μπαίνουν κάτω από την γκρίζα ομπρέλα που λέγεται «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» ακόμα και ο χαρακτηριστικός όρος «Δεξιά» της συντηρητικής πολιτικής, αντικαθιστάται από το ουδέτερο και ασαφές «κεντρώος χώρος».

Άλλες φράσεις που προδίδουν την διγλωσσία των αστών πολιτικών «εξυμνούν» τον λαό… «Ο λαός μίλησε». «Ο Ελληνικός λαός ας επέλεξε», «Ο λαός μας κρίνει», «Ο λαός μας ψήφισε». Τα πάντα γίνονται «Στο όνομα του λαού» και της Δημοκρατίας. Και δεν χρειάζεται πολύ μυαλό να καταλάβει κανείς ότι όποια αντιδημοκρατική και αντιλαϊκή ενέργεια δεν μπορεί να προέρχεται από τον άλλο.

Έτσι, λοιπόν, οι κάθε λογής λαϊκιστές, ενώ κάποτε απλώς χάιδευαν αυτιά, σήμερα κολακεύουν απροσχημάτιστα τον λαό και τον κοροϊδεύουν με σκοπό την υφαρπαγή της ψήφου του. Και φαίνεται πως το σύστημα «δούλευε» πολλά χρόνια, αφού τα αστικά κόμματα συγκέντρωναν το 85% των ψήφων.

Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν θα συναντήσουμε τις ίδιες διαστροφές.

Η αυτοκρατορία των Ρωμαίων ονομάστηκε “Pax Romana”. Η σφαγή των Αρμενίων και η γενοκτονία των Ποντίων θεωρήθηκαν “απώλειες πολέμου”. Η εξόντωση των Εβραίων βαφτίστηκε “τελική λύση”. Η εξολόθρευση των αντιπάλων του Στάλιν αναφέρθηκε στα επίσημα κείμενα του ΚΚΣΕ ως “δυνάμωμα της ταξικής ενότητας του κόμματος”. Οι στρατιωτικές επεμβάσεις των Αμερικανών κατά την περίοδο του ψυχρού πολέμου απετέλεσαν απλώς “αγώνα για την ελευθερία των λαών”. Οι Σοβιετικοί επενέβησαν σε Ουγγαρία και Τσεχοσλοβακία με αποκλειστικό στόχο την “προστασία του σοσιαλισμού”. Οι μαζικές εκκαθαρίσεις του μαοϊκού καθεστώτος δεν ήταν παρά μια “πολιτιστική επανάσταση”. Το ότι ο Πολ Ποτ πέρασε εκατομμύρια Καμποτζιανούς από λεπίδι δεν ήταν παρά “αναγέννηση του μεγαλείου της μεσαιωνικής Καμπότζης”. Οι εξόφθαλμες στρατιωτικές επεμβάσεις των Μπους (πατρός τε και υιού) στο Ιράκ έχουν ως μόνο στόχο την “ανατροπή του τυράννου Σαντάμ και την επιβολή της δημοκρατίας”. Τα καουμπόικα νταηλίκια στο Αφγανιστάν είναι απλώς “πόλεμος κατά της τρομοκρατίας”.

Αυτές είναι μερικές χοντροκομμένες περιπτώσεις τις οποίες λίγο-πολύ τις καταλαβαίνουμε όλοι. Αμέτρητες άλλες, όμως, έχουν περάσει μέσα μας υποδόρια και χρειάζεται ένα τσίγκλισμα για να τις συνειδητοποιήσουμε. Όπως το ότι ο αφανισμός της Χιροσίμας και του Ναγκασάκι ήσαν “απαραίτητο συστατικό για την ειρήνη του κόσμου”, το ότι οι ανηλεείς βομβαρδισμοί του Βερολίνου και της Δρέσδης (την στιγμή που η Γερμανία είχε καταρρεύσει) απετέλεσαν την “πρώτη υπογραφή της λήξης του πολέμου” ή το ότι ο απηνής διωγμός των αριστερών στην Ελλάδα επί 40 τόσα χρόνια ήταν “προάσπισις της ελευθερίας της χώρας από τον κομμουνιστικόν κίνδυνον”.

Η πραγματικότητα αναποδογυρίζεται εσκεμμένα κι αυτό προκαλεί σοβαρές βλάβες στο κύρος της πολιτικής. Η σχέση με τους πολίτες κλονίζεται και το «όλοι ίδιοι είναι» αποτελεί φυσικό επακόλουθο αυτής της τακτικής. Ο λόγος που εκφέρουν τα αστικά πολιτικά κόμματα είναι βαθύτατα υποκριτικός, οι λέξεις πυροβολούνται, η κοινή λογική υπονομεύεται και οι πολίτες παραπλανούν από ομοβροντίες εκμαυλιστικών ευφημισμών. Η προπαγάνδα τους βλέπει «μαύρες μέρες αν έλθουν οι άλλοι στην εξουσία». Αναρωτιέμαι αν μπορεί να υπάρξει πιο εύφορο έδαφος για την ανάπτυξη μιας εναλλακτικής δημοκρατικής αριστερής πρότασης.

Κάπου χάσαμε τον δρόμο και καταντήσαμε απαράδεκτοι πομφόλυγες των μεγάλων λόγων και των ξεθωριασμένων ιδεών. Χρειαζόμαστε αυτοπεποίθηση. Είμαστε παντοδύναμοι! Δεν μας πάει ο ρόλος των θεατών σε ένα κακοστημένο παιχνίδι. Πρέπει να διεκδικήσουμε τη θέση του πρωταγωνιστή. Να χαλάσουμε το στημένο “πολιτικό ντέρμπυ” με την χλεύη μας. Να γίνουμε ενεργοί πολίτες, συμμέτοχοι στην κοινωνία της δικαιοσύνης, του σεβασμού, της αξιοπρέπειας, του πολιτισμού. Η συμμετοχική Δημοκρατία του Κλεισθένη έχει 2.500 χρόνια ιστορία σε τούτο τον τόπο. Το αμερικάνικο μοντέλο με την εικονική πραγματικότητα της συμμετοχής από τον καναπέ δεν μας ταιριάζει. Δεν μας αξίζει.