Στα χρόνια που οι πρώτοι μετανάστες περνούσαν τα σύνορα της χώρας μας, η χώρα μας είχε δυο επιλογές. Ή να τους κλείσει μ’ έναν αποφασιστικό τρόπο τα σύνορα, ή έναν – έναν, να τους καταγράψει και να τον εντάξει στην παραγωγική αλυσίδα σαν μια παραγωγική μονάδα. Δυστυχώς οι κρατούντες της εποχής, ούτε το ένα κάνανε, ούτε το άλλο.
Οι πρώτοι που μπήκανε στη χώρα μας κυριολεκτικά περνούσαν σ’ ένα ξέφραγο αμπέλι. Ένα αμπέλι που στα μάτια τους φάνταζε να ανακαλύπτουν τον παράδεισο. Και γιατί άλλωστε να μη φάνταζε έτσι, αφού και εμείς οι ντόπιοι μέσα στον παράδεισο βαυκαλιζόμασταν πως ζούσαμε; Έτσι μας είχαν μάθει οι παμπόνηροι πολιτικοί μας για να μας είναι αρεστοί. Ποτέ δε μας λέγανε όχι. Ποτέ δε μας χαλούσαν χατήρι. Σε προσωπικό, ταξικό, κοινωνικό, όποιο και αν ήταν το αίτημα, όσο και αν επιβάρυνε τον δημόσιο κορβανά, όσο κι αν φόρτωνε το δημόσιο χρέος το αίτημα, όλα τα αιτήματα έβρισκαν τη λύση τους, μιας και σε λίγους μήνες θα είχαμε εκλογές και το κυβερνών κόμμα έπρεπε πάση θυσία να τις κερδίσει.
Να τις κερδίσει όχι φυσικά για το καλό της χώρας και του λαού, αλλά γιατί το τραπέζι που είχαν στρώσει είχε πολύ φαί. Από τα δάνεια που πέρνανε για την καλοπέραση του λαού, ελάχιστα φτάνανε σ’ αυτόν, αν και θα πρέπει να παραδεχτούμε πως ελάχιστοι από εμάς δεν ξοδεύαμε πολύ περισσότερα από όσα παράγαμε. Παρά ταύτα όμως, τα περισσότερα από τα δάνεια που χρεώναμε τη χώρα, δεν περνούσαν καθόλου τα σύνορα. Ο λαός βέβαια τόβλεπε, το ψυχανεμιζότανε το μεγάλο φαγοπότι των πολιτικάντηδων. Δεν μιλούσε όμως αφού και ο ίδιος δεν περνούσε καθόλου άσχημα, ώσπου έσκασε η βόμβα. Και σήμερα… Σήμερα αλλοίμονο σ’ εκείνους που θέλησαν να το παίζουν σκεπτόμενοι, όταν οι τράπεζες τους χτυπούσαν την πόρτα για να τους πούνε, πως τους εγκρίθηκε ένα δάνειο, που δεν είχαν ζητήσει ποτέ.
Μα ας επιστρέψουμε στους δυστυχισμένους τους μετανάστες, που με τις συμπεριφορές τους έχουν κάνει κι εμάς διπλά δυστυχισμένους. Στα χρόνια λοιπόν που οι μετανάστες διαφήμιζαν στις πατρίδες τους τον ελληνικό «παράδεισο» και οι αλλοδαποί κατέκλυζαν ατέλειωτες στρατές τη χώρα μας, οι πολιτικάντηδες σφύριζαν – όπως πάντα – αδιάφορα, χωρίς κανένας τους να ενδιαφερθεί να τους εντάξει σε μια παραγωγική διαδικασία. Χωρίς κανένας να ενδιαφερθεί από πού κρατεί η σκούφια τόσων ανθρώπων, με διαφορετικούς πολιτισμούς, με ξένα – προς τους ντόπιους – ήθη, με άγνωστες συνήθειες, μα προπαντός χωρίς να γνωρίζει κανένας μας για τις προθέσεις τόσου ανθρώπινου όγκου. Και όσο υπήρχε ο κίβδηλος παράδεισος, όλα πηγαίνανε καλά. Ή έτσι τουλάχιστον έδειχνε.
Άλλος με απασχόληση, ή ημιαπασχόληση έβγαζε το χαρτζιλίκι του, άλλος έστελνε και στην πατρίδα του από το υστέρημά του, και κάποιοι από δαύτους το είχαν ρίξει στο πλιάτσικο, με μικροκλοπές και με μικρές και μεγάλες ληστείες. Στου Κουτρούλη το πανηγύρι που γινότανε, όλοι κουτσά στραβά χωρούσαμε.
Σήμερα όμως δε χωρούμε: Το ψωμί δε φτάνει για όλους μας. Τα πράγματα στενεύουν, και η κατάσταση όλο και γίνεται περισσότερο επικίνδυνη. Η ανεργία και οι περικοπές που εξαγγέλλονται η μία μετά την άλλη, από τους μαθητευόμενους μάγους της οικονομίας, σε βάρος των αδυνάτων κάνει τη ζωή μας ανυπόφορο. Τα καπέλα και οι τράκες – μικρές και μεγάλες – δίδουν και παίρνουν, ανάμεσα στον ντόπιο πληθυσμό. Ενίοτε και στις ληστείες φθάνουν οι πεινασμένοι – με τις πιο ελαστικές συνειδήσεις – για να κορέσουν την πείνα τους και για να καλύψουν πλασματικές ανάγκες που οι πολιτικάντηδες της εποχής μας, μας μάθανε να δημιουργούμε. Και οι ντόπιοι εντάξει. Άλλος με την εναπομένουσα σύνταξη της μάνας και του πατέρα. Με τον αδελφό, τον φύλλο, τον κουμπάρο, άντε και προσωρινά βολευόμαστε. Οι ξένοι όμως, αν δεν επιδοθούν στην πορνεία, στα ναρκωτικά, και στη βία πώς θα επιβιώσουν; Αναρωτήθηκε κανείς; Από τους ανεγκέφαλους που με το ψέμα διαφεντεύουν τις τύχες αυτού του τόπου, δεν διερωτήθηκε κανένας πόσο επικίνδυνος γίνεται ακόμη και ο πιο πολιτισμένος άνθρωπος όταν πεινάσει και δε μπορεί να δώσει ειρηνική διέξοδο στην πείνα του; Δεν έχουν διδαχθεί από τα φαινόμενα κανιβαλισμού που έχουν προκαλέσει τραγικές συγκυρίες; Κάθε μετανάστης στο εξής στη χώρα μας, αποτελεί έναν εν δυνάμει δολοφόνο στην προσπάθειά του να ζήσει. Όσο νωρίτερα το καταλάβουν εκείνοι που μας φλώμοσαν στο ψέμα για να μας κυβερνούν και πάρουν το ταχύτερο μέτρα για την απέλασή τους τόσο το καλύτερο, τόσο για τους ντόπιους, όσο και για τους ίδιους τους ξένους, που νοιώθουν πια εγκλωβισμένοι στη χώρα μας.
Και ας μη βιαστούν κάποιοι να με χαρακτηρίσουν ρατσιστή και κουραφέξαλα, γιατί θα τους απαντήσω πως η υποκρισία περισσεύει.
Κώστας Π. Μανιάς