Οι “συμμορίες” της δραχμής και του ευρώ

Του Θεόδωρου Κατσανέβα
Η επιστροφή στη δραχμή δαιμονοποιείται από την πλειοψηφία του πολιτικοδημοσιογραφικού συστήματος της χώρας ως ο Εξαποδώ που θα μας γυρίσει στο Μεσαίωνα. Ως «συμμορία της δραχμής» αποκαλούνται όσοι υποστηρίζουν την άποψη αυτή, χωρίς  να προβάλλονται ισχυρά επιχειρήματα, εκτός από ύβρεις και υπονοούμενα για συμφέροντα, για λαϊκισμό, κλπ. Η «συμμορία του ευρώ», αντιπαρέρχεται το καταλυτικό γεγονός ότι, τα τελευταία εκατό χρόνια με το εθνικό μας νόμισμα, τη δραχμή, ποτέ δε ζήσαμε παρόμοια τραγωδία όπως η σημερινή. Και ενώ  η ένταξή μας στην ευρωζώνη το 2001 έγινε για να στηριχθεί και να αναπτυχθεί η ελληνική οικονομία, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Είναι γεγονός ότι, μεγάλο μέρος της ευθύνης για τη σύγχρονη ελληνική τραγωδία οφείλεται στη φαυλότητα του πολιτικού μας συστήματος, στην κακοδιοίκηση από τις πολιτικές ηγεσίες, που κάποτε πρέπει να λογοδοτήσουν. Αλλά αυτό δεν αρκεί για να δικαιολογήσει την έκταση της πρωτοφανούς κρίσης. Σε οικονομική κατάρρευση βρίσκονται οι περισσότερες  χώρες της ευρωζώνης, σε αντίθεση με όσες δεν έχουν ενταχθεί σε αυτήν. Μια ματιά στα ισοζύγια πληρωμών των χωρών μέσα και έξω από το ευρώ, το αποδεικνύει. Στην κρίση αντέχουν οι περισσότερες χώρες έξω από την ευρωζώνη, αλλά και έξω απο την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Αργεντινή,  ύστερα από την αποσύνδεσή της από το σκληρό Αμερικάνικο δολάριο, σε συνδυασμό με  κούρεμα των χρεών της σε επίπεδα του 70% και υποτίμηση του νομίσματός της, σήμερα αναπτύσσεται με αλματώδεις ρυθμούς. Δεκάδες είναι οι περιπτώσεις χωρών που πτώχευσαν τα τελευταία πενήντα χρόνια και αναστήθηκαν μετά. Η Κίνα, διατηρώντας χαμηλά την ισοτιμία του γουάν, έχει σωρευτικό πλεόνασμα άνω των 3 τρισ. δολαρίων. H απογείωση της ελληνικής οικονομίας έγινε από τα μέσα της δεκαετίας του 1950, όταν ο «δεξιός» Σπύρος Μαρκεζίνης έκοψε την ισοτιμία της τότε δραχμής με το δολάριο στη μέση. Και η Γερμανία το 1953, έκοψε το 50% των χρεών της, αλλά δεν κατέβαλε πολεμικές αποζημιώσεις.

Η Ελλάδα γονυπετούσα
Η χωρίς όρους και όρια παραμονή στο ευρώ, συνοδεύεται από μια Ελλάδα γονυπετούσα στην Τρόικα και το Μνημόνιο. Η ελληνική οικονομία εξοντώνεται και υποθηκεύεται στους άτεγκτους δανειστές της. Και το χειρότερο, δολοφονείται η ελπίδα για ανάσταση, αφού έχει πέσει στα Τάρταρα. Στην πραγματικότητα έχουμε ήδη πτωχεύσει. Τι περισσότερο τραγικό μπορεί να μας συμβεί; Πόση μεγαλύτερη φτώχεια, ανεργία, αυτοκτονίες απελπισμένων μένει να δούμε; Πόσες άλλες επιχειρήσεις και μικρομάγαζα θα κλείσουν; Πόσο περισσότερο μπορεί να μας υποβαθμίσουν από την κατηγορία σκουπίδια, οι περιώνυμοι οίκοι αξιολόγησης. Η ανυπαρξία εθνικού νομίσματος με δυνατότητα υποτίμησής του και εκτύπωσης δικού μας χρήματος, (βλέπε και βραβείο Νόμπελ στον Ρόμπερτ Μαντελ σχετικά με τις ζώνες νομισμάτων), μας καθιστά υποχείριους στους πιστωτές, ευάλωτους στο διεθνή ανταγωνισμό και στους διεθνείς κερδοσκόπους. Όπως έχει πει και ο παλαιός μεγαλοτραπεζίτης Ρότσιλντ «δώστε μου εμένα τη διαχείριση του νομίσματος και αφήστε τους άλλους να φτιάχνουν νόμους!». Αντί να εκδώσουμε χρήμα -με σύνεση και φειδώ βέβαια- για να πληρώσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις, απλώνουμε το χέρι ως επαίτες για να μας δανείσει η φοβερή Τρόικα με επαίσχυντους όρους χώρας-αποικίας. Το μεγαλύτερο μέρος αυτών των δανείων κατευθύνεται σε  παλαιότερα χρέη, τα οποία γιγαντώνονται συνεχώς, ως ένας δολοφονικός φαύλος κύκλος. Το σκληρό ευρώ, μας αποδυναμώνει όπως και τις άλλες περιφερειακές οικονομίες και ευνοεί κυρίως τη Γερμανία που παράγει ολιγοπωλειακά βιομηχανικά και τεχνολογικά προϊόντα και ανταγωνίζεται  με επίσης σκληρά νομίσματα όπως των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας. Η ίδια χώρα – δυνάστης της Ευρώπης, συγκεντρώνει τεράστιες διεθνείς αποταμιεύσεις με χαμηλά ή μηδενικά επιτόκια, αφού θεωρείται ασφαλής επενδυτικός προορισμός. Η Ελλάδα, με κυρίως τουριστική και γεωργική κατεύθυνση, ανταγωνίζεται χώρες με μαλακά νομίσματα, δηλ. με χαμηλές ισοτιμίες προς το σκληρό ευρώ. Και η όποια θλιβερή ανταγωνιστικότητά της, εξοντώνεται ολοένα και περισσότερο.

Μόνη λύση η επιστροφή στη δραχμή
Τελικά, η μόνη βιώσιμη λύση είναι η επιστροφή στη δραχμή, σε συνδυασμό με περίοδο χάριτος, κουρέματος και αναδιάρθρωσης του χρέους, με ικανή και έντιμη διακυβέρνηση, νοικοκύρεμα των δημόσιων οικονομικών, αναπτυξιακή προοπτική και παραμένοντας μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως πολλές άλλες χώρες. Αυτή η λύση προτείνεται από τους Ζισκάρ ντ’ Εσταίν, Πωλ Κρούγκμαν, Τζόζεφ Στίγκλιτς, Κένεθ Ρογκόφ, Μάρτιν Σμίθ, Κώστα Λαπαβίτσα, Στέργιο Σκαρπέδα, Νουλιέλ Ρομπινί, μέχρι και τον  Τζώρτζ Σόρος, τους Ιάπωνες της Ναμούρα, διεθνή οικονομικά ινστιτούτα και πολλούς άλλους, όλοι τους μέλη της «συμμορίας της δραχμής»!  Αλλά με την ίδια «συμμορία» φαίνεται ότι συμφωνεί και  μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού που ασφαλώς θα αποτελούσε και την  συντριπτική πλειοψηφία, αν υπήρχε ελάχιστη ισονομία στην πληροφόρησή του μεταξύ των δύο απόψεων. Το νέο γερμανικό imperium αν δε βολευόταν με την παραμονή μας στο ευρώ, ασφαλώς και θα μας είχε εκδιώξει από την ευρωζώνη κακήν κακώς προ πολλού. Γι’ αυτό είναι καιρός πια να αφήσουμε  την κα Μέρκελ να ρυθμίσει τα  του οίκου της και εμείς να  πράξουμε τα αυτονόητα, αναζητώντας διεθνείς συμμαχίες και αλλού. Αλλά η μεγάλη έξοδος πρέπει να γίνει το συντομότερο, πριν οι δανειστές μας υποθηκεύσουν τα πάντα και μεταφέρουν την επίλυση των όποιων διαφορών σε διεθνή δικαστήρια με βάση το αγγλικό δίκαιο. Γιατί δυστυχώς εκεί  το πάνε  οι δυνάστες της Ευρώπης, που επιμένουν στο σκληρό ευρώ, που δεν καταβάλουν τις πολεμικές αποζημιώσεις, που προξένησαν και έχασαν δύο παγκόσμιες συρράξεις και κερδίζουν την τρίτη. Και θέλουν να μας μεταβάλουν σε αποικία τους. Αν η μεγάλη επιστροφή καθυστερήσει, τότε αλίμονο μας. Γι’ αυτό και οι εκλογές πρέπει να γίνουν σύντομα. Ας σκεφτούν τις τεράστιες ευθύνες τους αυτοί που διαφεντεύουν τη χώρα. Και οι ζαλισμένοι επικριτές τους, οι αντιπολιτευόμενοι χωρίς θέσεις, θα πρέπει να καταλάβουν ότι  δεν μπορεί να αντιτίθενται στο Μνημόνιο και την ίδια ώρα να απαιτούμε-επαιτούμε  νέα δάνεια σε ευρώ.

* Ο κ. Κατσανέβας είναι Καθηγητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς

Πηγή: www.capital.gr