Ολόκληρη η ομιλία Μ. Θεοδωράκη: “Μουσικός και επαναστάτης. Επαναστάτης και μουσικός. Έτσι θέλω να μείνω στη μνήμη των απογόνων μας”

Με μία συγκινητική ομιλία ο Μίκης Θεοδωράκης αναφέρθηκε χθες στην τιμή που του έγινε με την ονοματοδοσία του Παλιού Τελωνείου σε Θέατρο “Μίκης Θεοδωράκης”:

Τούτη τη στιγμή η σκέψη μου πάει στους κοντινούς μου προγόνους. Στον παππού μου τον Μιχάλη και τον πατέρα μου τον Γιώργο. Αυτοί οι δύο φυτέψανε βαθιά μέσα στην καρδιά τις δύο μεγάλες ιδέες που καθόρισαν τη ζωή μου. Την Ελλάδα και την Κρήτη. Αυτά τα δύο σύμβολα που ταυτίζονται με την Ελευθερία και που οδήγησαν τα βήματά μου στον κακοτράχαλο δρόμο της νεώτερης ιστορίας μας. Πάνω από αυτούς στέκει το αιώνιο φως των Χάληδων και του Θεοδωρομανώλη. Αν ήμουν τράγος οι πρώτοι θα βάζαν στο ένα μου κέρατο το τουφέκι και ο δεύτερος την κρητική λύρα. Μουσικός και επαναστάτης. Επαναστάτης και μουσικός. Έτσι θέλω να μείνω στη μνήμη των απογόνων μας.

Και αυτό το θέατρο επιθυμώ να το αφιερώσω στους αγώνες για την ελευθερία και στην αφοσίωση μου στην Τέχνη και στη μουσική. Αυτά τα δύο ποτάμια που οι πηγές τους βρίσκονται στα Λευκά Όρη σμίξανε μέσα μου και με διαπλάσανε ως Επαναστάτη για τη Λευτεριά της πατρίδας και του λαού μας και ως πνευματικό δημιουργό που το έργο του είναι σφραγισμένο από τις πολιτιστικές παραδόσεις της Κρήτης και της Ελλάδας.

Λίγα μέτρα πιο μακριά από αυτό το υπέροχο θέατρο ήταν το μαγαζί του φραγκοράφτη του παππού μου, απέναντι από το δικηγορικό γραφείο του Ελευθερίου Βενιζέλου. Μπροστά μας είναι το λιμάνι με το καράβι που πήρε εθελοντές στους Βαλκανικούς Πολέμους τον 16χρονο πατέρα μου και τον μεγαλύτερο αδελφό του τον Πέτρο που αργότερα τραυματίστηκαν και οι δύο βαριά και πότισαν με το αίμα τους τα χώματα της μακρινής Ηπείρου, στο Μπιζάνι μπροστά στα Γιάννενα.

Αυτή η ιστορία με το αίμα με έχτισε για να γίνω αυτός που είμαι, γιατί συμβολίζει την θυσία που οφείλουμε να κάνουμε αν θέλουμε να είμαστε όρθιοι μέσα σε μια πατρίδα ελεύθερη, ανεξάρτητη και γι’ αυτό περήφανη.

Δεν υπάρχουν λόγια για να σας εκφράσω τις ευχαριστίες και την συγκίνησή μου γι’ αυτό το υπέροχο δώρο που είναι τόσο μεγάλο και βαρύ για να το σηκώσει στους ώμους του ένας θνητός.

Για τον λόγο αυτόν προσκάλεσα τις ιερές σκιές των προγόνων μου, για να μοιραστούμε το ασήκωτο βάρος της αγάπης.

Γιατί τέτοια δώρα μπορεί να τα κάνει μια μεγάλη αγάπη απέναντι στην οποία το μεγάλο μου «Ευχαριστώ» είναι φτωχό.”

Πλούσιο φωτορεπορτάζ, εδώ:

https://agonaskritis.gr/?p=245185