Ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος

Γεννήθηκε μεταξύ των ετών 280-285μ.Χ. στην πόλη Λούτ ή στα Ελληνικά Διόσπολις. Άλλοι λένε ότι γεννήθηκε στην Σεβαστούπολη της Αρμενίας, αλλά δεν είναι τίποτα βέβαιο μετά από τόσα χρόνια.          Ο πατέρας του ήταν Έλληνας αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού με το αξίωμα του Συγκλητικού στρατηλάτη, και ονομαζόταν Γέροντας. Καταγόταν από την Καππαδοκία. Μητέρα του ήταν η Πολυχρονία, Ελληνίδα και αυτή, καταγόταν από την Λύδδα και είχε γίνει Χριστιανή. Φυσικό λοιπόν ήταν ο Αγ. Γεώργιος να ανατραφεί με χριστιανικές αξίες να γνωρίσει των Ιησού και να γίνει Χριστιανός. Στα δέκα του χρόνια χάνει τον πατέρα του, ενώ μετά από λίγο καιρό αποφάσισε με την μητέρα του να μεταβούν στην Νικομήδεια όπου ήταν η αυτοκρατορική πόλη του Διοκλητιανού.

Εκεί κατετάγη ως στρατιώτης στην υπηρεσία του Αυτοκράτορα. Στα 20 του λόγο ηρωισμού, είχε ανελιχθεί στο αξίωμα του Τριβούνου, ενώ ο Διοκλιτιανός των ανακήρυξε Δούκα με το βαθμό του Κόμη (κάτι σαν συνταγματάρχη σήμερα) στο τάγμα των Ανικιώρων της αυτοκρατορικής φρουράς (Τροπαιοφόρος). Θέση που κατέκτησε με την ανδρεία του και των ηρωισμό του.

Όταν ο Διοκλιτιανός το έτος 302 αποφάσισε να διώξει τους Χριστιανούς και να θυσιαστούν στους Θεούς του, ο Αγ. Γεώργιος δεν υπάκουσε, με θάρρος, δε, το ανακοίνωσε ο ίδιος στον Αυτοκράτορα. Εκείνος τότε διέταξε να τον φυλακίσουν. Φυλακή έκανε δύο μήνες και δεκαπέντε μέρες, και όλο αυτό το διάστημα ο Αυτοκράτορας έκανε προσπάθειες να μεταπείσει τον Άγιο τάζοντάς του χρήμα, εκτάσεις γης, τίτλους, δούλους κ.λ.π. Όλες όμως αυτές οι προσπάθειες προβήκαν άκαρπες, ο Άγιος αφού κανόνισε να δοθεί όλη του η περιουσία στους φτωχούς, μέσα απ’ τι φυλακή προσευχόταν και ετοιμαζόταν ψυχολογικά για ότι τον περίμενε. Έτσι όταν ο Διοκλιτιανός είδε ότι η φυλακή και η προσπάθειες που έκανε δεν έκαμψαν τον Άγιο, αποφάσισε να των βασανίσει. Οι δήμιοι του πρώτα τον λόγχισαν, στην συνέχεια τον έγδαραν και τον πέταξαν σε μια δεξαμενή με ασβέστη αφήνοντας των εκεί τρεις μέρες,  ο Άγιος όμως παρέμενε ζωντανός και όταν άνοιξαν την δεξαμενή τον είδαν να προσεύχεται ατάραχος. Τότε ο Αυτοκράτορας διέταξε να του φορέσουν μεταλλικά παπούτσια πυρωμένα και τον έβαλαν να περπατά, του κάκου όμως. Φώναξαν τότε και ένα ξακουστό «μάγο», των Αθανάσιο. Εκείνος πήγε κρατώντας δύο φιαλίδια με το ένα να περιέχει υγρό που αν καταποθεί από άνθρωπο χάνει τα λογικά του, ενώ το περιεχόμενο του άλλου επιφέρει το θάνατο. Ο Άγιος τα ήπιε και τα δύο χωρίς να πάθει τίποτε. Ο Αθανάσιος τότε χωρίς δισταγμό ασπάστηκε τον Άγιο και τον Θεό του και ως ήταν φυσικό έχασε το κεφάλι του. Η οργή του Διοκλητιαννού ήταν μεγάλη και έτσι έδωσε εντολή να αποκεφαλίσουν τον Άγιο, όπου και έγινε μπροστά στα τείχη της Νικομήδειας. Η εκτέλεση έγινε στις 23 Απριλίου το 303. Την ίδια μέρα εθανατώθηκε και η μητέρα του η Αγία Πολυχρονία. Τα άγια σώματα μεταφέρθηκαν στην Λύδδα όπου και ετάφησαν. Αργότερα όταν Μ. Κωνσταντίνος σταμάτησε τους διωγμούς, οι χριστιανοί έχτισαν ναό πάνω από τον τάφο ο οποίος υπάρχει έως σήμερα. Τον καιρό των σταυροφοριών πήραν το Λείψανο της μητέρας του Αγίου και του μετέφεραν στη Ρώμη. Η φυλακή του Αγίου σώζεται ως τις μέρες μας και βρίσκεται σε ένα παλαιό Βαβυλώνιο κάστρο στην περιοχή Μάρι Γκιργκίς στο παλαιό Κάιρο της Αιγύπτου. Πάνω απ’ αυτήν έχει κτιστεί περικαλλής ναός Ροτόντα των οποίο έχει Αγιογραφήσει ο γνωστός Κων. Παρθένης. Εκεί έχει έδρα και η Ελληνορθόδοξη επισκοπή Βαβηλώνος. κ.α.

Αξίζει να σημειώσομε εδώ, ότι η γυναίκα του Διοκλιτιανού, Αλεξάνδρα βλέποντας τι συνέβη με τον Άγιο, πίστεψε στο Χριστό και έγινε Χριστιανή. Λίγο πριν τον αποκεφαλισμό όμως του Αγίου δεν άντεξε και πέθανε. Μαζί της έγιναν Χριστιανοί και οι υπηρέτες της, Απολών, Ισσάακιος και Κορδάτος.

Ο Άγιος Γεώργιος εικονογραφείτε καβάλα στο άλογο του φορώντας πανοπλία να σκοτώνει με το δόρυ του ένα δράκο όπου ο θρύλος τοποθετεί σε μία πηγή νερού κοντά στην πόλη Σίληνα της Λιβύης. Με την πάροδο τόσων χρόνων μύθος και ιστορία έγιναν ένα, έτσι το μόνο που μπορεί να πει κάποιος είναι ότι ο δράκος συμβολίζει τον κύριο του εδάφους, τα γήινα, το σκοτάδι, αυτά που νικονται από ήρωες όπως ο Άγιος Γεώργιος. Το νερό σύμβολο της εσωτερικής γνώσεις και της αθανασίας, την πηγή της ζωής. Η κόρη συμβολίζει στην αγνότητα. Έτσι ο θάνατος του κακού (δράκου) απελευθερώνει την ψυχή πριν φαγωθεί από τα κατώτερα πάθη και τις γήινες επιθυμίες. Την βιογραφία του Αγίου έγραφε ο πάπας Γελάς το 496 και ακολούθησε λίγο αργότερα ο Αγ. Ανδρέας ο Κρήτης.

 Μιχαήλ Γ. Κελαϊδής.