Ο αγέρωχος και ο ξευτίλας (Ο φυλακισμένος Πάμπλο και ο αυτο-«εξόριστος» Χουάν)

Του Μανώλη Καπετανάκη

Κάθε μέρα και κάθε λεπτό της καπιταλιστικής πραγματικότητας επιβεβαιώνεται πανηγυρικά η διατυπωμένη πριν 2.700 χρόνια πασίγνωστη παραβολή του Σκύθου φιλόσοφου Ανάχαρση. Αυτή που παρουσίαζε τον νόμο με επιλεκτικό ιστό αράχνης, παγιδεύοντας μονάχα μικρά και αθώα έντομα. Ενώ προκλητικά αφήνει να διαφεύγουν εκείνα τα  πελώρια και αιμοδιψή.

Βούιζε πριν μερικούς μήνες  η διεθνής ειδησεογραφία με το τελευταίο προκλητικό σκάνδαλο του σε ισπανικό έδαφος γαλαζοαίματου χρηματισμού. Βασιλικών προφανώς διαστάσεων. Συγκεκριμένα ύψους εκατό «μόλις» εκατομμυρίων ευρώ για εξαγορά του Χουάν Κάρλος από άλλον μάλιστα μονάρχη και κυριολεκτικά ιδιοκτήτη μιας ολάκερης πετρελαϊκής χώρας. 65 εκατομμύρια επίσης δωράκι στην αγαπητικιά του ερωτύλου γόνου της δυναστείας των Βουρβόνων.

 Όταν κοινοί θνητοί στο παραπλεύρως ελληνικό βασίλειο της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης αδυνατούν να εξασφαλίσουν το βρεφικό γάλα για τα βλαστάρια τους.  Οδηγούμενοι κιόλας στο αυτόφωρο σαν κλέβουν από κατάστημα δύο τέτοιες συσκευασίες (αξίας μάλλον χαμηλότερης των 100 εκ €).  Όπως ακριβώς συνέβη το μνημονιακό  2018 με τον  εικοσιτετράχρονο Βολιώτη άνεργο πατέρα, ο οποίος στην απόγνωση του αποπειράθηκε με την «παραβατική» πράξη να ξεγελάσει την ασιτία του βρέφους του. Σε αντίθεση με την (παρά τη τάχατε συνταγματική δέσμευση του δικαιώματος στη δουλειά) επίσης άνεργη Ροδίτισσα μητέρα, που αντίκρισε στο κωροναϊκό 2020 την εννιάχρονη κόρη της να σωριάζεται κάτω από την εξάντληση της πείνας.

Και όλα ετούτα τα «θαυμαστά» διαδραματίζονται δίχως τον συγκλονισμό των κυβερνήσεων όχι στην παγκόσμια υποσαχάρια ζώνη της απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής  με θύματα ένα παιδί κάτω των 5 ετών ανά τρία δευτερόλεπτα! Με δράστη αυτή τη φορά τον τριτοκοσμικό ιό της έλλειψης τροφής και παρά τη γνωστή «θεραπεία» με το πάμφθηνο φάρμακο του ενός πιάτου φαγητού!!! Συμβαίνουν τα ακραία ετούτα φαινόμενα στις βόρειες ακτές της Μεσογείου και στο νοτιά της «πολιτισμένης» Ευρώπης και καταμεσής της ανεπτυγμένης Δύσης.

Άλλο ένα λοιπόν  σκάνδαλο ξεβράστηκε ξανά μέσα από τον πηκτό και αποπνικτικό βούρκο ενός στη διαπασών διατυμπανιζόμενα «επιτυχημένου» συστήματος. Συντροφεύοντας την πληθώρα εκείνων με πρωταγωνιστές διαπλεκόμενους πολιτικούς, όπου η έννοια της διαφθοράς νοιώθει ταπεινωτικά ανήμπορη να τους περιγράψει. Με ιερατεία κολασμένα και χρεωμένα με βιασμούς τρυφερών υπάρξεων. Δικαστικούς τηβέννους διαπλεγμένους με την  υποκοσμιακή παρανομία. Ανώτατους πολισμάνους, όντας λωποδύτες πανεπιστημιακής ολκής. Καλλιτεχνικά ινδάλματα πιο σιχαμερά και από το σύμπαν των αφεντικών που θωπεύουν. Μεγιστάνες του πλούτου, εφοπλιστάδες με δραστηριότητα επικερδέστατη μέχρι και αρχιναρκοεμπορίας. Φαρμακοβιομήχανους- καθάρματα, που σε μια κρίσιμη για την ανθρωπότητα πανδημική περίοδο αποβλέποντας σε εξωφρενικότερα κέρδη και υπηρετώντας ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς εκβιάζουν μέσω της ροής των εμβολίων κυβερνήσεις αντίπαλων κρατών.  Άσχετα εάν έτσι τα νεκροταφεία αδυνατούν να χωρέσουν τους εκατοντάδες χιλιάδες παραπανίσιων νεκρών από τον covid-19.

Φτάσαμε λοιπόν σε εποχές, που ιστορικά παλινδρομούν  στον μεσαίωνα. Από άποψη υγειονομική αλλά και πολτοποίησης των εργατολαϊκών δικαιωμάτων και του συμπαρομαρτούντα εκφασισμού. Γονατίζει, τρέμει, βαρυγκωμά ολάκερος η υφήλιος  μπροστά στο όντως μικροσκοπικότερο ον. Ενώ όμως η επουράνια πια επιστήμη λυγά πανεύκολα το ατσάλι, γιατί ατιμάζεται μπροστά στο στάχυ; Μήπως επειδή πρόθυμα οι εξουσιαστές πρόθυμα δαπανούν πακτωλούς χρημάτων σε υπερκαταστροφικές κατευθύνσεις αδιαφορώντας για την προληπτική και κατόπιν θεραπευτική προάσπιση της υγείας και ζωής των ανθρώπων της δουλειάς και της φτώχειας.

Τότε (πριν μήνες) τα αχυρένια βόλια της πολεμικής στην απρέπεια και η ρομφαία της δήθεν τιμωρητικής κάθαρσης «έθιξαν»  τον κολοφώνα του κοινωνικού σέβους. Τα φανταχτερά παλάτια με τα διαμαντοστολισμένα σκήπτρα. Βαριές και καταχθόνιες οι επιδιώξεις και τα διακυβεύματα.  Διαπομπεύτηκε λοιπόν και «αυτοεξορίστηκε» ο τσαχπινιάρης μεν αλλά και θαρραλέος (λένε) «δημοκράτης» εστεμμένος. Τόσο πολύ δε υπήρξε  αντιφασίστας, ώστε ενθρονίστηκε το 1969 από τον ίδιο τον Φράνκο!

Στις μέρες μας και στην αντίπερα όχθη της κοινωνίας συλλήφθηκε και φυλακίστηκε ένας κομουνιστής και αγωνιστής μουσικός. Επικριτής στον νεοφρανκικό αυταρχισμό του πλαισιωμένου με έναν από τους πιο αναχρονιστικούς θεσμούς καθεστώτος της χώρας του. Κατήγορος αλύγιστος της σαπίλας του διαπλανητικού συστήματος της αδικίας.

Περιέπεσε (ισχυρίζονται) κατ` εξακολούθηση και χωρίς μεταμέλεια (και εύγε του) στο «αμάρτημα» της με τους καυστικούς στίχους παρότρυνσης σε διασάλευση της ομαλότητας (υποταγής των από κάτω) και διασποράς μηνυμάτων μίσους, ρατσισμού και βίας.

 Μάλιστα. Για μυριοστή φορά το πορνείο (και συγγνώμη για τις εκδιδόμενες) παριστάνει το διδασκαλείο της ηθικής. Οι ιμπεριαλιστές χασάπηδες των λαών μαζί με μεσιανού αναστήματος συνοδούς (Ισπανία) και κοντόθωρους ιπποκόμους (Ελλάδα), αν και σπέρνουν το πολεμικό χάος κατακερματίζοντας ακολουθία κρατών και πνίγοντας με ρατσιστικό μένος πρόσφυγες, προσποιούνται αντίθετα τους αρχάγγελους της κοινωνικής και διεθνούς ειρήνης.

 Οι πατριάρχες του εθνικιστικού μίσους (και κατά Καταλανών και Βάσκων) υποδύονται τον γητευτή των φυλετικών παθών. Αν και αποτελούν τους πρωτομάστορες της βίας χρησιμοποιώντας σε κάθε γωνιά της υδρογείου και με πάσα ευκολία αστυνομικά ρόπαλα (η χώρα μας αυτή την περίοδο έχει τη «λαμπρή τιμητική» της σε αυτό τον τομέα) ή κολλώντας στο σώμα βοηθού μάγειρα καυτές σπάτουλες (Κέρκυρα), υποδύονται τους διώκτες της.

 Όντας γεννήτορες της βίας σε όλη την κοινωνική (και καλλιτεχνική, αθλητική), οικονομική, πολιτική σφαίρα απειλούν και μεταχειρίζονται βάναυσα  όσους πρωτοπόρους συνειδητοποιούν και διαλαλούν πως η αντίσταση των καταπιεσμένων είναι επιτακτική όσο ποτέ άλλοτε. Μη διστάζοντας ακόμη να οδηγούν χαιρέκακα στον θάνατο έναν απεργό πείνας, που διεκδικεί ένα ολότελα λογικό αίτημα μεταφοράς του σε διαφορετικό κατάστημα «σωφρονισμού». Κτυπούν δηλαδή το σαμάρι του πίσω από τα σίδερα πολυισοβίτη, ώστε το εκτός των τειχών υποζύγιο του ανελεύθερου λαού να εισπράξει το μήνυμα μιας άκαμπτης αποφασιστικότητας των κρατούντων για πάταξη οποιασδήποτε διεκδικητικής «αποκοτιάς» του.

Βαφτίζουν ως εκ τούτου την αντιβία, την αμυντική απόκρουση της κατασταλτικής πολιτικής τους σαν τρομοκρατία. Ξεγυμνώνουν έτσι το γνήσιο, απεχθές πρόσωπο τους υιοθετώντας χουντικές μεθόδους (όπως το επίμαχο άρθρο 8 της λογοκρισίας στα οπτικοακουστικά μέσα). Ξερνούν συνάμα αντικομουνιστική χολή, εφόσον αυτό το ενάντιο όραμα  ευαγγελίζεται τη τελεσίδικη συντριβή της  κρατικής και ΤΑΞΙΚΗΣ βίας τους.

Το μπουντρούμιασμα του Pablo Hasel (ενώ την ίδια στιγμή ο λεχρίτης Χουάν θα «δεινοπαθεί» σε κάποιο θέρετρο του εξωτερικού) καταξεσκίζει το ήδη κουρελιασμένο πέπλο της δημοκρατικότητας, που σκεπάζει τη δικτατορική συμπεριφορά των ολιγαρχιών και της παρασιτοκρατίας. Μαρτυρά επίσης όχι την αίσθηση υπεροχής και σιγουριάς για την πειθάρχηση των μαζών, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Δηλαδή τον φόβο και τον τρόμο τους διαισθανόμενοι τους υπόκωφους  τριγμούς κυοφορούμενων ξεσηκωμών. Καθότι ο κόσμος των καταφρονεμένων βρίσκεται σε μια ασυμφιλίωτη αντιπαράθεση (αδιάκριτα έντασης) με εκείνον του εκφυλισμού και της αστικής παραφροσύνης.

 Ποτέ στη φύση δεν θα συνταιριάξει αρμονικά ο παγετώνας και η λάβα. Το ένα θα σβήσει ή το άλλο θα λειώσει. Γη, παραγωγή αγαθών, γενικά ζωή  στερημένη εργασίας και εργαζόμενων δεν νοείται. Μα απαλλαγμένη από εκμεταλλευτές και την απορρέουσα καταδυνάστευση τους θα αντικρίζει την προοπτική της ευημερίας και αδελφοσύνης.

Ο στάβλος του Αυγεία δεν μπορεί πια να καθαριστεί ούτε με όλους τους ποταμούς όλων των ηπείρων. Παρά μονάχα πρέπει να γκρεμιστεί απ` τα θεμέλια του με ακολουθία επαναστατικών σεισμών. Ώστε πάνω σε αυτά τα  συντρίμμια να κτιστεί με κόπο το νέο, το ωραίο και αληθινό.

Το δίλλημα που βάζουν οι κυρίαρχοι είναι πια ξεκάθαρο δίχως να αφήνουν περιθώρια παρερμηνείας.

 Ή υποταγμένοι ή κυνηγημένοι.

Η γενναία (μιας και αρνήθηκε τη λιποταξία σε άλλη χώρα) και συμβολική στάση του Πάμπλο απαντά, συγκεντρώνοντας έτσι τόσο μίσος από τους εχθρούς των λαών. Δεν υπάρχει εναλλακτική επιλογή. Οι Ισπανοί στους δρόμους συνειδητοποιούν, συμφωνούν μαζί του, συγκρούονται. Το δίλλημα πλέον παίρνει μια αλλιώτικη μορφή.

 Ή εξαθλιωμένοι ή εξεγερμένοι.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ PABLO

"google ad"