Ο αγώνας ενάντια στις βάσεις και τον πόλεμο δεν “πουλάει” πια κινηματικά… όμως έχει ο καιρός γυρίσματα…

Το αντιβασικό κίνημα πάντα είχε περιόδους που φούντωνε και άλλες που βρισκόταν σε ύφεση. Όπως πάντα υπήρχαν και άνθρωποι που έμεναν σταθεροί στην γνώση ότι η ύπαρξη και η γιγάντωση του καθεστώτος των βάσεων δεν εγγυάται τίποτα καλό για τον τόπο. Ευτυχώς υπάρχουν και σήμερα.

Σήμερα, που ο αγώνας ενάντια στις βάσεις δεν “πουλάει”.

Βλέπετε, και η Αριστερά που διοργάνωνε τα κοινωνικά φόρουμ και τα διήμερα “αποκλεισμού” στις βάσεις, πλέον σφιχταγκαλιάζεται με το καθεστώς των βάσεων “του πολέμου και της εξάρτησης”. Υπογράφει την επέκταση του καθεστώτος της, και έχει αντιρρήσεις μόνο για το θεαθήναι  όταν και η “επάρρατη” κυβέρνηση της Δεξιάς του Μητσοτάκη επεκτείνει ακόμη παραπάνω το καθεστώς τους.

Άραγε, δεν είναι πλέον του πολέμου οι βάσεις; Ούτε της εξάρτησης;

Πλέον, όταν ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας μέσα από τη Βάση της Σούδας καθώς χαριεντίζεται με τους εκπροσώπους της αμερικάνικης αυτοκρατορίας λέει ότι η Κρήτη είναι αεροπλανοφόρο, δε μας ενοχλεί;

Θα τρίζουν τα κόκκαλα του Κωστή Νικηφοράκη από τη στάση που τηρεί σήμερα ένα μεγάλο μερίδιο της Αριστεράς, αλλά και τόσων άλλων αγωνιστών από όλους τους χώρους που αγωνίστηκαν ώστε ο τόπος αυτός να είναι ελεύθερος χωρίς εξαρτήσεις.

Άνθρωποι στοχοποιήθηκαν, κυνηγήθηκαν, δικάστηκαν επειδή ήταν πεπεισμένοι ότι το καθεστώς των βάσεων δεν είναι απλά ένα εργαλείο πολέμου αλλά και ένα καθεστώς που πλήττει τη δημοκρατική λειτουργία και δημιουργεί τεράστιους κινδύνους για τις ελευθερίες, βλάπτει το περιβάλλον και εντάσσει την Κρήτη στους πολεμικούς σχεδιασμούς.

Σήμερα όλα αυτά έχουν ξεχαστεί. Αποτελούν παρελθόν. Άλλωστε, τι θέλουμε κι εμείς; Οι ΗΠΑ είναι σύμμαχοι. Οι Κινέζοι μπορεί να είναι “εν δυνάμει χειρότεροι”. Αυτά υποστηρίζουν κάποιοι και την ίδια στιγμή η υποτέλεια αποκτά προοδευτικό προφίλ…

Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που παραμένουν σταθεροί. Κάποιοι ανήκουν σε κόμματα της Αριστεράς, όμως υπάρχουν και άνθρωποι ανεξάρτητοι, και άνθρωποι που δεν ανήκουν σε κανένα χώρο και κόμμα. Υπάρχει μια σιωπηλή πλειοψηφία που δεν επιθυμεί το καθεστώς των βάσεων όμως νοιώθει παγιδευμένο και αισθάνεται ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι. Ότι δεν επιτρέπεται να μιλήσει.

Υπάρχουν αυτοί που κάποια στιγμή θα ξαναβγούν στους δρόμους κατά χιλιάδες. Τότε, όταν συμβεί αυτό ξανά, ας έχουμε τη μνήμη να μας καθοδηγεί.

"google ad"