«Ο Αδερφός μου» του Θοδωρή Παπαδουλάκη: συγκλονιστικό ή… τελείως λάθος;

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στις 10 Δεκεμβρίου, ο Θοδωρής Παπαδουλάκης δημοσιοποίησε (δηλαδή ανέβασε ελεύθερα) στο vimeo της εταιρίας παραγωγής του, Indigo, τη φετινή μικρού μήκους ταινίας του, «Ο Αδερφός μου» (δείτε την εδώ). Και έγινε χαμός!

Το video έγινε viral, τα social media έσπευσαν να σχολιάσουν, ο Τύπος το ίδιο: η συζήτηση πήρε φωτιά, μεταξύ των ένθερμων (ή θερμόαιμων απλώς;) υποστηρικτών της ταινίας «Ο Αδερφός μου» και των άλλων, που είδαν στο φιλμ μια ιδεολογική επιπολαιότητα. Το Flix ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, όπως είχε γράψει τον Σεπτέμβριο, όταν η ταινία έκανε την πρεμιέρα της στο Εθνικό Διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Δράμας – πριν προβληθεί στο Φεστιβάλ Χανίων και τώρα online. Για την ακρίβεια, είχαμε γράψει το παρακάτω:

Ο Αδερφός μου του Θοδωρή Παπαδουλάκη

Ενα αγόρι προσπαθεί να διανύσει τους δρόμους της πόλης, σπρώχνοντας την αναπηρική καρέκλα της αδελφής του: τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα καφέ κι ανθρώπους απρόθυμους να μετακινηθούν, οι ράμπες κλεισμένες από αυτοκίνητα, κάθε εμπόδιο και μια άρνηση αξιοπρέπειας κι ανθρωπιάς. Κι έτσι, το αγόρι θα εκδικηθεί. Ο Θοδωρής Παπαδουλάκης, πάντα με σκηνοθετική ικανότητα και την περιποιημένη αισθητική ενός διαφημιστικού σποτ, μάλλον δεν αντιλήφθηκε την αποδοκιμασία του «Εμπαινες» στο διαφημιστικό των Goody’s (που μάλιστα περιείχε μια παρόμοια σκηνή). Εδω σε μια 5λεπτη ταινία προλαβαίνει και να συνδέσει επιπόλαια τη βία με την ανθρωπιά και την «κουκούλα του αναρχικού» με την έλλειψη κοινωνικής πρόνοιας και, τελικά, να επιβραβεύσει την αυτοδικία. Λ.Γ.

Ο Θοδωρής Παπαδουλάκης είναι ένας ικανός σκηνοθέτης, το «Νησί» του εξακολουθεί να είναι από τα ωραιότερα πράγματα που έχει παράξει η ελληνική τηλεόραση, βέβαια εκεί δεν υπέγραφε και το σενάριο. Το γεγονός ότι έχει το ταλέντο να κάνει μια ταινία αισθητικά ελκυστική και μ’ ένα σωστό, γρήγορο ρυθμό (έστω και με το μελόδραμα του φινάλε), κάνει το μήνυμά του ακόμα πιο εύπεπτο: όχι επικίνδυνο, φυσικά, γιατί ποτέ δεν θα υποστηρίξουμε ότι το σινεμά ευθύνεται για τις ανθρώπινες πράξεις, αλλά σίγουρα επιπόλαιο.

Ο ήρωάς του είναι ένα οργισμένο αγόρι που, για να εκτονώσει το θυμό του, φορά την κουκούλα του μαύρου μπουφάν του – ειλικρινά, τι συμβολισμός είναι αυτός; – παίρνει ένα σιδηρολοστό και τα σπάει. Πώς είναι αυτό μια ταινία που υπερασπίζεται τα δικαιώματα των ΑΜΕΑ, που ζητά προσβασιμότητα, που εκφράζει τις απόψεις του #RespectLife για το οποίο και έγινε; Πώς απαιτείς σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων – κι εκείνα των ατόμων με αναπηρία καταπατούνται τόσο έντονα στην Ελλάδα – προάγοντας τη βίαιη αυτοδικία; Και πώς δηλώνει αυτό πολιτισμό, την ίδια στιγμή μάλιστα που η επικαιρότητα έχει γεμίσει με εξίσου «viral» ειδήσεις για πράξεις βίας που όλοι καταδικάζουμε;

flix.gr