Ο Αντώνης μας δεν υπάρχει πια! Δεν υπάρχει!

Αν τα πάθη του Χριστού κράτησαν 7 ημέρες, τα δικά σου πάθη αδελφέ μου κράτησαν 15 ολόκληρα χρόνια.

Σαράντα τεσσάρων χρονών παλληκάρι σε χτύπησε τόσο αδυσώπητα αυτή η αρρώστια που λέγεται Σκλήρυνση κατά πλάκας. Είναι, λέγανε, σαν τα κύμματα. Πάει κι έρχεται. Θα καλλιτερεύει, θα χειροτερεύει και συνέχεια. Μα εσύ μόνο χειροτέρευες. Τόσο γρήγορα εξελισσόταν προς την άβυσσο αυτή η αρρώστια σου.

Στην αρχή, δεν θέλαμε να το πιστέψομε. Δεν είναι δυνατόν λέγαμε. Κάποιο λάθος θα έγινε. Είναι τόσο γερός, γιατί να πάθει σκλήρυνση; Να κάνει κι άλλες εξετάσεις. Μα όλες έλεγαν το ίδιο. Στην αρχή κλάψαμε, μα μετά συνηθίσαμε. Είναι η ζωή που μας τραβούσε με τα βάσανα και τις χαρές της. Και συ ήσουν πλέον στο κρεββάτι. Ακίνητος! Δεν μπορούσες να γυρίσεις ούτε στο πλάι. Η γυναίκα σου και τα παιδιά σου σε φρόντιζαν. Βασανιζόταν κι αυτοί, μαζί σου. Μα δεν σε εγκατέλειψαν στιγμή. Σε άλλαζαν, σε τάϊζαν. Ήσουν πλέον σαν ένα μωρό. Και σε θυμάμαι μωρό.

Πόση χαρά είχε φέρει ο ερχομός σου. Η μαμά, ήθελε πάντα ένα αγόρι και ο μπαμπάς το ίδιο, αλλά δεν το ‘λεγε. Και όταν γεννήθηκες ήταν σαν να τους χάρισαν τον ουρανό με τα άστρα. Σε θυμάμαι! Ένα όμορφο ξανθό αγοράκι. Και μεγάλωνες με χάδια και αγάπη. Σου άρεσε η βροχή! Έπαιρνες ένα βαρέλι, το γύριζες πλάι, έμπαινες μέσα και άκουγες τη βροχή να χτυπά στον τσίγκο του βαρελιού.

– Αντώνη, μπες μέσα, θα κρυώσεις!

Ακούω, ζωντανά τώρα, τη φωνή της μαμάς.

Έφτιαχνες σπιτάκια, τα στερέωνες ψηλά σε δοκάρια, και καθόσουν πάλι στη βροχή. Σε θυμάμαι με ένα πατήνι που το φτιαχνες εσύ, σε θυμάμαι στον δρόμο να τρέχεις! Δεκαπέντε χρονών, στη μεγάλη αλάνα, εκεί που όλα τα παιδιά παίζαμε, στις ελιές του Μάνο, να μαθαίνεις σκοποβολή με το αεροβόλο σου που το ‘χες φτιάξει εσύ. Με τα χέρια σου!

Σ’ άρεσε το κυνήγι. Σ’ άρεσε η φύση! Σε θυμάμαι να ζωγραφίζεις. Ζωγράφιζες τόσο ωραίους πινακες! Να φτιάχνεις καλλιτεχνήματα σφυρηλατώντας το σίδηρο. Ήταν κι αυτό ένα από τα χόμπυ σου. Και έφτιαχνες αριστουργήματα!

Και στο επάγγελμά σου καλός. Τόσο καλός, που όταν σε πήγαν απ’ το στρατόπεδο του Αη Γιάννη, στο Μαράθι, στις δεξαμενές ανεφοδιασμού καυσίμων, δεν αρνήθηκες.

Αδελφέ μου, δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια σήκωσες τον Σταυρό σου. Μαζί με σένα και η οικογένειά σου. Τόσο βαρειά η περίπτωσή σου. Δεν ήταν κύμα που πάει κι έρχεται! Ήταν τσουνάμι φοβερό, που σε σάρωσε. Αμέσως! Σε διέλυσε, και έτσι διαλυμένος, έμεινες ακίνητος στο κρεβάτι.

Ώσπου ήρθε ο θάνατος! Σκέψου αυτός ο αδυσώπητος θάνατος, αυτός ο μαύρος χάρος που δεν λυπάται και θερίζει και δεν ξεχωρίζει στο διάβα του νέους, γέρους, μοναχοπαίδια, αγαπημένα πρόσωπα, αυτός ο χάρος που δεν λυπάται.

Κοίτα, που εσένα σε λυπήθηκε και ήρθε λυτρωτής!

Μα κλαίμε αδελφέ μου για την τύχη σου, για τα χρόνια που δεν έζησες, για την ζωή που έχασες τόσο νωρίς. Πέθανες 59 χρονών, μα στην πραγματικότητα στα 45 σου.

Σου άρεσε η βροχή. Από μικρός! Κι αυτή, δεν το ξέχασε! Ήρθε και σ’ αποχαιρέτησε. Την ώρα που έμπαινες στο παντοτινό σου σπίτι, τόσο σκοτεινό και βαθύ και άσκημο, με την μαμά και τον μπαμπά να σ’ υποδέχονται, ήρθε η βροχή και σου χάϊδεψε το πρόσωπο. Σε μούσκεψε με τα δάκρυά της. Σ’ αποχαιρέτησε!

Καλό σου ταξίδι αδελφέ μου.

Δεν θα σε ξεχάσομε ποτέ.

Η αδελφή σου

Άννα Κωνσταντουδάκη – Αγγελάκη

"google ad"