«Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι, ΟΧΙ θα ξανά έλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο το ΟΧΙ το – σωστό – εις όλην την ζωή του»

Το ΟΧΙ του ’40. Το υπερασπίστηκε ο λαός με τη ζωή του. Δεν ζύγιασε, δεν λογάριασε, δεν μέτρησε δε υπολόγισε.

Είπε: ΌΧΙ. Κι ήταν εκείνο το ΟΧΙ το σωστό!

Τώρα το 2015 ο λαός βροντοφωνάζει στον ίδιο κατακτητή: ΟΧΙ! Και είναι τούτο το ΟΧΙ το σωστό!

Δεν πάει άλλο!

Είναι η ώρα της αξιοπρέπειας! Δεν πάει άλλο ο εξευτελισμός μας.

Εξευτελισμός που αίτιοι γι’ αυτόν δεν είμαστε εμείς!

Αλλά οι εξευτελισμένοι που μας κυβέρνησαν. Οι λαβόντες τα 30 αργύρια του Ιούδα. Τις θέσεις εξουσίας, α ναι και τις υπουργικές θωρακισμένες λιμουζίνες των 700.000 €. Τα υπόλοιπα αργύρια τα φάγανε αυτοί που τα πρόσφερανε. Μας γονάτισαν γι’ αυτά τα αργύρια αλλά και γονατισμένοι έχομε το  κεφάλι ψηλά. Και αυτό δεν τους αρέσει.
Ζητούν , ο εξευτελισμός μας να είναι τέλειος.

Να συρθούμε με τα μούτρα χωμένα στη λάσπη, κάτω. Κι η μπότα του κατακτητή να μας πατά στη ράχη για να μην μπορέσομε ποτέ να σηκωθούμε. Γιατί ποτέ δεν θα ξανασηκωθούμε όρθιοι αν η κυβέρνηση που διαλέξαμε να ορθώσει το ανάστημά της και μαζί το δικό μας, υποχωρήσει έστω και ένα βήμα από τις αρχικές της θέσεις.
Ούτε βήμα πίσω, ούτε χιλιοστό. ΌΧΙ, σε ότι μας καταδυναστεύει! ΌΧΙ σε ότι μας υποδουλώνει! Όχι σε ότι μας καταργεί ω ανθρώπινες οντότητες! ΌΧΙ σε αυτά που μας ζητούν και μας μετατρέπουν σε ζώα υπάκουα, δουλικά!
Τώρα είναι η ώρα του μεγάλου ΟΧΙ.

Ακόμα και αν φέρει πόνο. Γιατί αυτό το ΟΧΙ θα είναι καθοριστικό για το αν θα συνεχίσομε να υπάρχομε ως λαός. Γιατί αν υποχωρήσουν τώρα, σ’ ένα  δύο χρόνια σβήνομε δια παντός ως λαός και ως έθνος.
Αν υποχωρήσομε τώρα, αν κάνομε αυτά που ζητούν το σχέδιο τους είναι ξεκάθαρο μπροστά μας. Πρώτα ή συγχρόνως οι τοκογλύφοι δανειστές θα αρπάξουν όλο το δημόσιο και ιδιωτικό πλούτο. Θα περάσουν στα χέρια τους έναντι πινακίου φακής ότι παράγει πλούτο σ’ ένα κράτος για να συντηρεί τον λαό του. Θα μας πάρουν ότι αφήνει κέρδος. Λιμάνια, αεροδρόμια, θάλασσες, νερά, αέρα, όλα.

Θα είναι όλα ιδιωτικά, εταιρειών Δημοσίου, Ξένου όμως. Κατά κύριο λόγο, Γερμανικό Δημόσιο και εταιρεία Ξένων συμφερόντων. Το κράτος δεν θα έχει κανένα έσοδο. Επομένως δεν θα υπάρχει πλέον Ελληνικό κράτος.

Οι περιουσίες τώρα των ιδιωτών. Συγχρόνως με τον δημόσιο πλούτο θα λεηλατούνται και αυτές. Μέσα στα σχεδόν 7 χρόνια αυτής της κατάρας έχουν  δημιουργηθεί υποχρεώσεις. Πώς να μη δημιουργηθούν όταν σου ανατρέπουν  τα δεδομένα σου. Όταν ο κάθε άνθρωπος ρυθμίζει τα έξοδά του  ανάλογα με τα έσοδα του. Όταν λοιπόν βιαίως  σου ανατρέπουν αυτό, δηλαδή σου μειώνουν δραματικά  με το έτσι θέλω τα έσοδα και σου αυξάνουν δραματικά με το έτσι θέλω τα έξοδα εεε, αυτό λέγεται λεηλασία. Οι υποχρεώσεις των πολιτών θα πουλιούνται στις Τράπεζες του εξωτερικού και αυτές  σύμφωνα με το Αγγλικό Δίκαιο που μας έβαλε συγκεκριμένα σ’ αυτό  ο Γιωργάκης που είχε το θράσος να ζητήσει ψήφο μετά απ’ αυτό, θα προβαίνουν σε πλειστηριασμούς των περιουσιών μας για 2000 € ή και λιγότερα.

Όταν λοιπόν οι αγαπητοί μας εταίροι θα μας έχουν λεηλατήσει πλήρως δηλαδή όταν δεν θα έχουν τίποτε άλλο ν’ αρπάξουν από το ελληνικό κράτος και απ’ τον λαό του, τότε θα σταματήσουν να δίνουν δάνεια. Και θα γίνει πτώχευση τελειωτική. Αλλά τότε δεν θα ξανασηκωθούμε ποτέ. Τελειώνομε ως Ελλάδα. Γιατί  δεν θα έχομε τίποτε πλέον δικό μας για να ξανασηκωθούμε όρθιοι.

Λοιπόν, η ώρα του μεγάλου ΟΧΙ είναι τώρα.

Ή τώρα ή ποτέ δεν θα ξαναϋπάρξομε!

Και ναι!

«Ο αρνηθείς δεν μετανιώνει.
Αν ρωτιούνταν πάλι, ΟΧΙ θα ξανά έλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει ετούτο τ’ ΟΧΙ
– το σωστό- εις όλην την ζωή του».

Αργυρώ Ριζοκανάκη