Του Δρ. Ηλία Κοπανάκη
Τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων δεν αφήνουν αμφιβολία για το που κινείται η παγκόσμια πολιτική και ποια συμφέροντα επιδιώκεται να εξυπηρετηθούν. Δεν είναι άλλα, από εκείνα που και χθες και προχθές υπηρετούνταν. Είναι τα συμφέροντα της αποικιοκρατικής δύσης και των συμμάχων τους ανά τον κόσμο.
Η αναίμακτη μετακίνηση του αρμένικου πληθυσμού του Αρτσάχ (Ναγκόρνο-Καραμπάχ) από τις πατρογονικές του εστίες, με την τρομοκρατία της αζερικής και τουρκικής κυβέρνησης και την σιωπηρή συναίνεση όλων των διεθνών παραγόντων, συμπεριλαμβανομένων των κυβερνήσεων των Η.Π.Α. (βλ. ισραηλινά συμφέροντα στο Αζερμπαϊτζάν) και της Ρωσίας, όπως και του Ο.Η.Ε., αποτελεί καμπανάκι για τον τρόπο που θα επιλύονται στο άμεσο μέλλον οι διαφορές μεταξύ των κρατών. Ένας τρόπος που εφαρμόζεται σε μερικό βαθμό στην Ουκρανία και στον απόλυτα εξευτελιστικό βαθμό για τις πανανθρώπινες αξίες στην Γάζα της Παλαιστίνης, όταν ακόμα και τις Άγιες ημέρες των Χριστουγέννων συνεχίστηκε η σφαγή των χιλιάδων νηπίων, από τους Ηρώδεις της εποχής μας.
Σε μια εποχή που οι Η.Π.Α. δεν αποτελούν πλέον την αδιαμφισβήτητη και μοναδική υπερδύναμη του κόσμου, σε μια εποχή που οι περιφερειακές δυνάμεις αναδεικνύονται ως οι κύριοι ρυθμιστές της σκακιέρας και σε μια εποχή που Κίνα και Ινδία μεγεθύνονται εντυπωσιακά και μέσω των BRICS++ μπορούν να οδηγήσουν τις οικονομίες και το εμπόριο, αν όχι και τις πολιτικές αποφάσεις, τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, των πόλεμο των άστρων κοκ., εκεί που αυτές επιθυμούν, είναι φανερό ότι οι μικρότερες πληθυσμιακά χώρες έχουν να επιλέξουν έναν δρόμο, μεταξύ δύο πολύ διαφορετικών επιλογών. Είτε να προσδεθούν στο άρμα μιας υπερδύναμης ή μιας συμμαχίας ισχυρών κρατών, είτε να κινηθούν αυτόνομα. Καμία επιλογή δε φαίνεται να είναι χωρίς σημαντικούς κινδύνους.
Στην πρώτη επιλογή υπάρχει ο κίνδυνος να χάσει κάθε είδους ανεξαρτησία η μικρή αυτή χώρα, η οικονομία της να μαραζώσει, καθώς ο ισχυρός παράγοντας που θα την ελέγχει απλά θα την βλέπει ως πηγή ή καταναλωτή οπλικών συστημάτων και γιατί όχι και ανθρώπινου πολεμικού δυναμικού. Επακόλουθα και η κοινωνία θα συρρικνωθεί και θα αποδομηθεί πλήρως, αφού οι νέες γενιές δε θα έχουν πια κάποιο όραμα. Η μετανάστευση θα είναι η μοναδική διέξοδος και επιλογή τους. Ο δεύτερος δρόμος είναι, μέσα σε αυτόν τον αμείλικτο ανταγωνισμό των ισχυρών παικτών που ζούμε σήμερα, να προσπαθήσει να αποκτήσει ή να διατηρήσει τον πολιτισμό και την ακεραιότητα, ελευθερία και ανεξαρτησία της.
Κάτι τέτοιο φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο. Απαιτεί πρώτα από όλα συναίνεση από το πολιτικό φάσμα της χώρας. Απαιτεί ακόμα ενημερωμένο και έτοιμο για αγώνα και προσπάθεια λαό, αγώνα πολυπαραγοντικό, πνευματικό για να αποκτήσουν οι νέοι γερές πνευματικές βάσεις από το εκπαιδευτικό σύστημα και τις λοιπές δομές παιδείας, οικονομικό ώστε να αποκτήσει η χώρα το δυνατόν μεγαλύτερη διατροφική αυτάρκεια και στρατιωτική επάρκεια και στρατιωτικό, προκειμένου να είναι όλος ο λαός έτοιμος για μια πολεμική σύγκρουση με τον προαιώνιο εχθρό μας του τούρκους, που ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν και φαντασιώνονται καταλήψεις ελληνικών νησιών και τουρκικά ύδατα στο μισό Αιγαίο, τη στιγμή που κι ο πλέον αδαής γνωρίζει ότι χωρίς την διατήρηση της ελληνικής κυριαρχίας στο σύνολο του Αιγαίου, Ελλάδα δεν υφίσταται. Απαιτεί δηλαδή ταχύτητα και αποτελεσματικές κινήσεις σε όλα τα πεδία, της οικονομίας, του στρατού, των επενδύσεων, της ναυτιλίας, της παραγωγικής ανασυγκρότησης και της μεγέθυνσης της πρωτογενούς παραγωγής, κι όλα αυτά σε συνεννόηση και με τις δυνάμεις του έθνους που ζουν σε άλλες χώρες. Τουλάχιστον σε αυτήν την δεύτερη περίπτωση η Ελλάδα δεν θα έχει χάσει το παιχνίδι από τα αποδυτήρια, κι η κοινωνία θα έχει την συνείδησή της ήσυχη ότι πάλεψε, θα μπορεί να κοιτά τα νέα παιδιά στα μάτια και ποιος ξέρει, ίσως ο δρόμος αυτός όχι απλά να σώσει την πατρίδα, αλλά να την πλατύνει και να την λαμπρύνει ξανά.
Προϋπόθεση για να γίνουν όλα αυτά είναι να αυξηθεί το ανθρώπινο δυναμικό στην Ελλάδα, είτε μέσω κινήτρων επιστροφής μεταναστών μας που ζουν σε τρίτες χώρες, είτε ακόμα ιδανικότερα μέσω της αντιμετώπισης του έντονου δημογραφικού προβλήματος που αντιμετωπίζουμε τις τελευταίες δεκαετίες και ιδιαίτερα μετά την επιβολή των μνημονίων και την πτώχευση της χώρας.
Η πολιτική επιλογή των κυβερνήσεων διαχρονικά, να εκτελούν πάραυτα ότι η Ουάσιγκτον, οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο μας διαμηνύουν, θα πρέπει να ξεπεραστεί. Είναι τραγικό και συνάμα κωμικό να βλέπει κανείς για παράδειγμα τον νυν πρωθυπουργό, το 2020 να δείχνει ότι είναι έτοιμος να συγκρουστεί με τους τούρκους (γιατί έτσι τον δασκάλεψαν οι Η.Π.Α. να κάνει) και ο ίδιος άνθρωπος να υπογράφει αστεία (αστεία γιατί ο τούρκος δεν αλλάζει εις τον αιώνα τον άπαντα, διαρκώς μέσα στην καταγεγραμμένη ιστορία ενεργεί ώστε να καθυποτάξει τους γειτονικούς του λαούς και δη τον ελληνικό) «Σύμφωνα των Αθηνών» (γιατί τώρα θα πρέπει να προσαρμοστούμε εκ νέου στις επικαιροποιημένες πολιτικές επιλογές των Η.Π.Α.). Δηλαδή εκείνος που θα τους πολεμούσε το 2020, μετά από 4 χρόνια να τους ανοίγει την κερκόπορτα της πατρίδας, προσφέροντας γη και ύδωρ.
Οι Έλληνες πολίτες θα πρέπει να είναι σε εγρήγορση, να πιέζουν όσο μπορούν τα κέντρα αποφάσεων και να έχουν πίστη σε ένα καλύτερο και πιο ανεξάρτητο αύριο για την Ελλάδα. Μας αξίζει και δε θα αφήσουμε προσωπικές φιλοδοξίες ηγετίσκων και την οικογενειοκρατία που μαστίζει την χώρα δεκαετίες να την αποτελειώσουν. Η χώρα, η κάθε χώρα, ανήκει στον λαό της και όχι στα καταγώγια, τις λέσχες και τις δήθεν ελίτ της.
Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι λεπτομέρεια από τοιχογραφία του Καθολικού της Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου Αγίου Όρους και απεικονίζει την βρεφοκτονία των νηπίων από τον Ηρώδη.
