Ο καπιταλισμός της καταστροφής και η ελληνική περίπτωση

Κατ’ αναλογίαν με αυτά που γράφει η Ναόμι Κλάϊν, στο βιβλίο της «Το δόγμα του Σοκ» (Διεθνές Μπέστ Σέλερ), τα ίδια περίπου παρακολουθούμε να συμβαίνουν και στη χώρα μας: υφιστάμεθα έναν καπιταλισμό, πραγματικά, της καταστροφής! Που από πολλών ετών, έχει αρχίσει να ξεσχίζει τις ίδιες τις σάρκες του, (στα αδύνατα σημεία), μια που αυτό είναι δομικό και χαρακτηριστικό του γνώρισμα.  Αυτή η τάση επικράτησης της δύναμης και της απληστίας του, δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε ακριβώς, πότε εκδηλώθηκε στα καθ’ ημάς, μπορούμε όμως να θεωρήσουμε πως έχει σαν χρονική έναρξή της  την περίοδο δημιουργίας των υπεραγορών και εμπορικών συμπράξεων ντόπιων – εισαγομένων κεφαλαίων. Που άρχισαν  βαθμηδόν να εκτοπίζουν εκτός αγορά, τις επιχειρήσεις κυρίως μεσαίων, αλλά και μικρών μεγεθών.

Ώσπου φτάσαμε στα τραγικά αδιέξοδα του εμπορικού μας κόσμου.Που εκτοπίζεται από την αγορά, χωρίς να έχει εναλλακτικές λύσεις, μια που η στενότητα της αγοράς εργασίας δεν του τις προσφέρει, για να επιβιώσει. Εκτός αυτού, του στερεί την δυνατότητα και την ευχέρεια να κάμει την «σκάντζα βάρδια» με τους εξ αίματος διαδόχους τους.

Η κατάσταση είναι πράγματι τραγική, έως εξοντωτική γι’ αυτό το χώρο και κατ’ επέκταση για όλη την ελληνική κοινωνία. Προσωπικά πιστεύω πως πρόκειται για προμελετημένη και μακράς πνοής επιχείρηση, πιθανώς γιατί εθεωρείτο πως όλος αυτός ο κόσμος, δεν μετείχε – ούτε μετέχει, στον τομέα της πρωτογενούς παραγωγής όχι μόνον αναλώσιμων αλλά και διαρκών αγαθών. Πράγμα που καθόριζε – καθορίζει ο μεταπρατικός χαρακτήρας της ελληνικής οικονομίας.

Υπάρχει όμως και το ζήτημα του ανταγωνισμού σε διεθνές επίπεδο: είναι τέτοια η φύση των αγορών, που καμιά εσωτερική δεν μπορεί να θωρακιστεί ενάντια στην εισβολή ξένων! Μιλάμε για μια αναγκαιότητα, αφού οι καταναλωτές μας… κακομάθανε (με … συνεργεία και της διαφήμισης) και δεν αρκούνται στην παραγωγή της εσωτερικής αγοράς. Κι αν θέλετε, στο πλέγμα των ανταγωνισμών και των αναγκών αυτών, κυρίως, αλλά και στην σύμπραξη ομοειδών πολιτικών καθεστώτων, στηρίχθηκε η ιδέα και η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης!

Γενικά μιλώντας, εκεί που έφτασαν τα πράγματα, η ελληνική αγορά, που κυρίως μας ενδιαφέρει, διέρχεται μιαν αποφράδα περίοδο, χωρίς ορατή κατάληξη! Και όσο για τον κόσμο που έκαμε «καριέρα» στο χώρο, αλλά και τους εργαζομένους του, τα ερωτήματα είναι:  Τι θα γίνουν οι πολλές χιλιάδες που εξώσθηκαν από το χώρο; Θα μείνουν μεσαίες – μικρές επιχειρήσεις ή θα τις χάψουν ντόπιες και εισαγόμενες συμπράξεις; Ο τραπεζικός τομέας, θα αιμοδοτεί πλέον αυτές τις επιχειρήσεις ή με διάφορα προσχήματα ( μερικά ίσως έωλα) θα το αρνείται, δίνοντας βαρύτητα στην ενίσχυση της κεφαλαιακής του βάσης και την χρηματοδότηση εύρωστων πράγματι σχηματισμών της οικονομίας; Τα χρήματα που θα πέφτουν –όπως γίνεται ήδη – στα μεγαθήρια, ντόπια – εισαχθέντα, θα μένουν ή θα διαφεύγον εκτός χώρας; Θα κλείσει η ψαλίδα θετικό – αρνητικό του ΑΕΠ; Και τελικά, θα υπάρξει η αναγκαία ρευστότητα, για να κινηθεί και να ανατάξει η αγορά; Θα γιγαντώνεται ο στρατός της ανεργίας; Θα εκτελούνται τα έργα υποδομής; Θα προοδεύσει με λίγα λόγια η χώρα ή θα ‘χουμε ξεπούλημα (που το ‘χουμε ήδη!) της κρατικής –ιδιωτικής περιουσίας υπέρ των δανειστών;

Αγωνιώδη ερωτήματα, που πρέπει ν’ απασχολήσουν όλους μας και τον καθένα χωριστά! Και σαν… απόνερα όλων αυτών, φυγή των νέων μας εκτός χώρας, μη βιώσιμοι μισθοί – συντάξεις, καταστροφή πρωτογενούς – δευτερογενούς παραγωγής, κύμα αυτοκτονιών… Και ξέρετε το πλέον κινδυνώδες; Μια ενδεχόμενη, όσο και πιθανή, κοινωνική σύγκρουση, δηλ. ένας εμφύλιος σπαραγμός όπως στη Συρία και αλλού. Και «γαία πυρή μειχθήτω»… Αυτό κι αν είναι καπιταλισμός της  καταστροφής!!

Αντιλαμβάνεστε πως οι διεθνείς συγκρούσεις αλλάζουν άρδην την παγκόσμια γεωπολιτική ισορροπία; Και πως οι εμφύλιες, από την λήξη τους και εντεύθεν αλυσοδένουν περισσότερο το λαό που τις υπέστη; Πρέπει ακόμη να πω, ότι είναι τρομερά δύσκολη η επαναφορά της χώρας στο παλιό εθνικό της νόμισμα και μακάρι να ήταν διαφορετικά! Όμως, υπάρχουν τρείς κυρίως λόγοι:  1) Για να ‘μαστε απρόσκοπτα πελάτες των ευρωενωσιακών, κυρίως των Γερμανικών, μονοπωλίων, 2) Γιατί αν μπούμε στη δραχμή, η μετατρεψιμότητα της στις εξωτερικές πληρωμές της χώρας μας, θα είναι καταστροφική σε βάρος μας, 3) Γιατί τα εξαγώγιμα προϊόντα μας θα γίνουν περισσότερο φθηνά στις ξένες αγορές, πράγμα καταστροφικό σε βάρος των αγροτών μας και τελικά της εθνικής μας οικονομίας. Κι άλλο ένα ακόμη αν θέλετε : Η μετατρεψιμότητα της δραχμής, από τους ευρωπαίους που θα μας έρχονται θα αποβεί καταστρεπτική για την «εθνική μας βιομηχανία» (τουρισμός).

Τελειώνοντας, θα ‘θελα να θέσω ένα ερώτημα ως εκ περισσού: Η τωρινή συγκυβέρνηση, αλλά και όποια προκύψει, δεν θα λυγίσουν υπό το βάρος των διαρκώς συσσωρευόμενων δανείων, που θα τις καταστήσει πολύ αδύναμες διαπραγματευτικά κι εμάς… αθλίους «συγγενείς» του πλούσιου βορρά; Κι άλλο ερώτημα: Ήταν πράγματι εσωτερικό μας ζήτημα η δημιουργία μιας τέτοιας κυβέρνησης, η υπέκυψε η χώρα στην ανάγκη των δανειστών μας, να έχει, σαν… ουράνιο τόξο, όλες τις πολιτικές αποχρώσεις, για καθαρά χαμηλής έντασης αντιπαραθέσεις; Πάντως ο Καπιταλισμός της καταστροφής ειν’ εδώ… «και το μέλλον αόρατον»…

"google ad"