Ο «κηπουρός» των αμερικανών Στέφανος και ο Ζακ

Του Μανώλη Καπετανάκη *

Μόλις από το 1975 και δώθε ο συνταγματικός χάρτης της ελληνικής αστικής δημοκρατίας (για τον λαό με εισαγωγικά, για το κεφάλαιο χωρίς)  δεσμεύουν τον ανώτατο άρχοντα βάσει της αρχής της «δεδηλωμένης» να δίνει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στο κόμμα με την κοινοβουλευτική πρωτιά. Μέχρι πρότινος ο κάθε βασιλιάς αυθαιρετούσε διορίζοντας πρωθυπουργό βάσει του άγραφου νόμου με την ευρηματική διατύπωση «θεωρία του κηπουρού». Δηλαδή την ασυδοσία του παλατιού να εγκαθιστά στον πρωθυπουργικό θώκο του τόπου μέχρι και τον κηπουρό του.

Αισίως όμως μετά το σωτήριο εκείνο έτος η λαϊκή ετυμηγορία  απόκτησε την ευχέρεια να εισακούγεται επιτέλους ανόθευτα και να επικρατεί η βούληση της πλειοψηφίας. Έτσι ο εργαζόμενος πληθυσμός αμείβεται στο ακέραιο τον μόχθο του σε συνθήκες πρότυπης ασφάλειας και σαν ξωμάχος της δουλειάς διάγει πλουσιοπάροχο βίο. Σπουδάζει με χαρακτηριστική άνεση τα παιδιά του. Αντιμετωπίζει με αίσθημα σιγουριάς  αρρώστιες και θεομηνίες. Χαιρετίζει επίσης τους γείτονες του με βαθειά συναδελφικότητα ξορκίζοντας από Αιγαίο και Βαλκάνια τα δαιμόνια του πολέμου.

Τέτοια  λοιπόν είναι η θεάρεστη πραγματικότητα ή μήπως συμβαίνει στη μη εικονική καθημερινότητα του λαού το διαμετρικά αντίθετο ξεμασκαρεύοντας έτσι την απαισιότητα του συστήματος; Θυμόμαστε τις θριαμβολογίες και τις τόσο στομφώδεις μα συνάμα κούφιες ασυναρτησίες περί ευημερίας των μαζών. Όταν παραληρούσε το νικηφόρο και δήθεν αναντικατάστατο σύστημα της εκμετάλλευσης κατά τη διάρκεια των λαμπρών γιορτασμών στη χαραυγή της τρίτης χιλιετίες.

Πανηγύριζαν μολαταύτα γιατί οπισθοδρομούν απτόητα και  χαιρέκακα την ανθρωπότητα στο έρεβος των τριών χιλιάδων χρόνων πριν τη «γέννηση»  του Χριστού. Στη σκοτεινή δηλαδή περίοδο όπου η χλιδή των ηγεμόνων εδραζόταν  στον μέχρι εξόντωσης μόχθο των δίχως ψήγμα δικαιώματος  λιμοκτονούντων σκλάβων. Καθώς και στη σφαγή τους σε επεκτατικές εξορμήσεις των τυράννων τους. Σήμερα για τις ίδιες σκοπιμότητες ποτάμια αίματος ποτίζουν τα ουκρανικά χώματα και ο Γεωργιάδης με τον αντεργατικό, εκτρωματικό νόμο επισφραγίζει τον εξανδραποδισμό της βιοπάλης. Πέρα από το απατηλό επίχρισμα και τη δυνατότητα συγκρότησης των κολασμένων της γης σε μια προοπτική ριζικής συντριβής της ανισότητας, άραγε κατά βάθος άλλαξε κάτι;

Έτσι  οι συνθήκες για την εργατική τάξη  είναι πλέον τόσο τραχιές και η ελπίδα καλυτέρευσης σπαρταρά όπως το ψάρι έξω από το νερό. Γιατί μας αφήνουν να πνιγούμε στην πρώτη νεροποντή και καούμε στην κάθε μεγάλη πυρκαγιά. Το αγκομαχητό  για το μεροκάματο της πείνας καταλήγει ρώσικη ρουλέτα. Με απανωτές επιθέσεις επιχειρούν να ικανοποιήσουν την ολοκλήρωση του ονείρου των εργοδοτών, ώστε να εξελιχτούν σε αυθεντικούς δουλοκτήτες με το κνούτο (αστυνομικό ή φασιστικό) στο χέρι. Η μάχη με τις αρρώστιες και το δικαίωμα για σπουδές  για τα αδειανά βαλάντια καταντά ουτοπία. Η παγκόσμια ειρήνη τρέμει αντικρίζοντας την ανηφόρα των ιμπεριαλιστικών διενέξεων και μετρώντας τις μυριάδες των ατομικών βομβών.

Συνεπώς ο καπιταλισμός λυσσομανά, ο Μητσοτάκης αφιονίζεται, η ταξική ζυγαριά ολοένα γέρνει προς το άδικο και ο ζόφος θεριεύει.

Μια όμως αποδημητική, τηλεκατευθυνόμενη οπτασία ταξιδεμένη από την υπερατλαντική στεριά  αχνοφαίνεται ευοίωνα και φτερουγίζει στον ορίζοντα της φρίκης και του μαρασμού; Απροσδόκητη και μεσσιανική;  Νεωτεριστική και πομπώδης; Κατάφορτη με εντυπωσιακές πανεπιστημιακές περγαμηνές και μια ζηλευτή επιχειρηματική και πολιτική (εθελοντής σύμβουλος του Μπάιντεν) σταδιοδρομία.

Πούθε ξεφύτρωσε ο νυμφίος μες στην καταχνιά ή ίσως πως φυτεύτηκε; Υπερφαλαγγίζοντας όλως περίεργα γερά ριζωμένα κομματικά οφίκια και μεσούσης μιας κατρακύλας ενός κομματικού φορέα, που δικαιολογημένα  εισπράττει δυσπιστία και αποστροφή. Εφόσον άλλα έταξε και ενάντια συμφέροντα περιφρούρησε στη μετεκλογική διαδρομή. Ευελπιστώντας μεθαύριο σε μια δεύτερη  ευκαιρία εξουσίας με άφθαρτο τιμονιέρη και υποσχόμενος ρηξικέλευθες τομές.  Αντλημένες όμως από δεξαμενές γεμάτες από τα  κλασσικά  βοθρολύματα ενός συστήματος, που εδώ και δεκαετίες τρεκλίζει. Παραπαίοντας ανάμεσα  στο κατακρεούργημα του βιοτικού επίπεδου και ελευθεριών  των λαών και στο θερμοπυρηνικό ρέκβιεμ ανθρωπότητας και πλανήτη.

Κραδαίνει μάλιστα την πλανεύτρα αντιμητσοτακική ρομφαία, ενώ συνάμα χλευάζει σιωπηρά κάθε λάβαρο διεκδικητικό των από κάτω.  Αξιώνει την αδιάφορη αλλαγή της  κυβερνητικής φρουράς οραματιζόμενος τη διοίκηση του ατόφια ίδιου κρατικού μηχανισμού. Και προς όφελος αποκλειστικά των ιδιοκτήτων του κεφαλαιοκρατών  και ιμπεριαλιστών. Η βουβαμάρα του και η μέσω απουσίας κριτικής αποδοχή της αντιλαϊκής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ συνιστά εχέγγυο προαίρεσης (διαπιστευτήρια στα επιτελικά κέντρα) και προανάκρουσμα μιας πιο ανενδοίαστης επανάληψης της. Εξυπακούεται πως  η χαριστική βολή στη ρεφορμιστική του φυσιογνωμία και ολοσχερής αστικοποίηση του εν λόγω σχηματισμού συντελέστηκε την ώρα της ορκωμοσίας του Τσίπρα στο προεδρικό μέγαρο.

Το φαινόμενο Κασσελάκη στρώνεται επάνω σε μια έξαλλη προβολή της διατεταγμένης δημοσιογραφίας. Διανθισμένο με καλά επιτηδευμένη χολιγουντιανή φανταχτερότητα. Αναδύεται από τα σωθικά της θαλασσοπνίχτρας εφοπλιστικής φάρας.  Επίσης  κατάφωρα θωπεύεται  με απέραντη  ανεκτικότητα για την ιδιαιτερότητα του (σεξουαλικός προσανατολισμός).  Ανέκαθεν βέβαια  τα ψηλά διαζώματα της κοινωνίας απολαμβάνουν την ασυλία και αποδοχή σε συμπεριφορές, που αντίθετα για τους κοινούς θνητούς στιγματίζονται σαν  «σιχαμερές παρεκκλίσεις» της κόσμιας διαγωγής. Ενίοτε μάλιστα διαπομπεύονται σε βαθμό λιθοβολισμού (περίπτωση Ζακ). Διεισδύοντας ως εκ τούτου στον γενεσιουργό πυρήνα της καταπίεσης του υπόδουλου πληθυσμού μαζί με την πληθώρα των δευτερευόντων απότοκων της.

Τα καθεστωτικά παπαγαλάκια υπερωριακά απασχολούμενα στρουθοκαμηλίζουν. Ερευνούν, αναλύουν, περιγράφουν γαργαλιστικές πτυχές, διαφημίζουν εν χορώ (γιατί αλήθεια;). Μα εν τέλει δεν ερμηνεύουν το παραμικρό. Ένεκα της βρώμικης αποστολής τους είναι καταδικασμένα να ξύνουν την επιδερμίδα της θεματολογίας και ουδέποτε να βυθοσκοπούν στα απαγορευμένα έγκατα της διαφωτίζοντας την «κοινή γνώμη».

Εκεί αποδίδεται η «ανημποριά» τους να εξηγήσουν τις βασικές συνιστώσες του γεγονότος- έκπληξη. Όσο χαρισματική, πολυτάλαντη και αν είναι μια προσωπικότητα, πως εξηγείται η εγκάθετη, θρυλική προσγείωση της με made in USA  αλεξίπτωτο στο πολιτικό σκηνικό ταράζοντας τα (βουρκιασμένα) νερά του κατεστημένου; Eκπαραθυρώνοντας βαρυσήμαντα «συντροφικά» (μαγαρίζουν και τον όρο) στελέχη. Μεταφορτώνοντας με οβιδιακό τρόπο σε ένα συντηρητικό, ομοφοβικό περιβάλλον μια «ρετσινιά» για την πλέμπα, αν όχι σε προνόμιο, τουλάχιστον σε αμελητέο ζήτημα. Παρεμπιπτόντως, όσοι τρέφουν ψευδαισθήσεις για χειραφέτηση της ομοφυλοφιλίας, ας συμβουλευτούν τους αφροαμερικανούς για την εμπειρία τους με την έλευση του Ομπάμα.

Κραυγάζει ο ωμός παρεμβατισμός του κραταιού αμερικανού παράγοντα στην εξαρτημένη χώρα μας. Οργιάζει ο παρασκηνιακός διαγκωνισμός των μερίδων της ελληνικής ολιγαρχίας και κυρίως  των αλληλοσυγκρουόμενων ιμπεριαλιστικών κηδεμόνων για επιρροή, έλεγχο της αξιωματικής συμπολίτευσης (προσχηματικά χρησιμοποιείται το πρόθημα αντί), αλλά και πιο αποφασιστική διαφέντευση συνολικά του διαχειριστικού δυναμικού. Οι πυρετώδεις ζυμώσεις (με αρκετή δόση δηλητήριου) στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα βαθμό απηχούν τις έριδες των διαφορετικών πατρώνων της Ελλάδας για ρυμούλκηση της πίσω από το άρμα τους.

Εμπιστεύονται οπωσδήποτε οι κυρίαρχοι τη τωρινή κυβέρνηση, καθότι διεκπεραιώνει υποδειγματικά τις απαιτήσεις τους. Αλλά επιπρόσθετα αγωνιούν για τον υπνωτισμένο, αδρανοποιημένο εχθρικό τους γίγαντα.

Τα τελευταία οδυνηρά συμβάντα στα θρακικά βουνά και τον θεσσαλικό κάμπο σε συνδυασμό με μια ακρίβεια που αποτελεί σταγόνα ξεχειλίσματος του ποτηριού της εξαθλίωσης και την αντεργατική υστερία γρονθοκοπούν τον  κατευνασμό. Ο εναλλακτικός αποροφητήρας της λαϊκής δυσαρέσκειας (πέραν του σταθερού και πολύτιμου εξ «αριστερών» αναχώματος) παρουσιάζει σοβαρή δυσλειτουργία και επείγει σύντομα να διορθωθεί. Η εκκρεμότητα ανάμεσα σε ΚΙΝΑΛ και ΣΥΡΙΖΑ  για τη χορήγηση του χρίσματος στον δεύτερο πυλώνα πρέπει να εκλείψει. Έγκαιρα η εφεδρεία οφείλει να είναι πανέτοιμη.

Έχει όμως αποδειχτεί εκκωφαντικά στην ιστορία, πως για τους λαούς δεν υπάρχουν σωτήρες. Ακόμη και όταν φορούν στο πέτο τους σφυροδρέπανα και πρωτοστατούν στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, ελλοχεύει ο κίνδυνος να εξαλλαχθούν σε δυνάστες. Μονάχα η ακατάπαυστη ενεργοποίηση, η άμεση συμμετοχή και η αχειραγώγητη παρέμβαση τους στο επίκεντρο του γίγνεσθαι διασφαλίζει την προοδευτική τροχιά της υπόθεσης των.

Πόσο δε μάλλον δεν πρέπει ο λαός μας να προβληματίζεται για διεργασίες και διαξιφισμούς, που εκδηλώνονται στο αντίπαλο στρατόπεδο. Κανένα νοιάξιμο επομένως για την ανάληψη της αρχηγίας του ΣΥΡΙΖΑ ή επιπλέον για το όποιο κλυδωνιζόμενο μέλλον του. Κρίσιμο μέλημα του πια είναι το φούντωμα και η οργάνωση των αγώνων του απέναντι στη λαίλαπα, που τον βουλιάζει στη φτώχεια, τον αλυσοδένει κατασταλτικά και τον απειλεί θανάσιμα με πολεμικές περιπέτειες.

Πράγματι μέσα σε αυτή την αναγκαιότητα αντίστασης στη βάρβαρη πολιτική και αναμέτρησης με το σύστημα του Κυριάκου, του Στέφανου και της Έφης αναδεικνύεται η τραγική ανυπαρξία του δικού του μπροστάρη. Ενός γνήσιου κομουνιστικού, επαναστατικού κόμματος, το οποίο θα πυροδοτεί κινηματικά και θα σφυρηλατεί την προοπτική.

Τότε και στην ενδεχόμενη φάση όπου το σύστημα προκρίνει τον Κασσελάκη σαν διάδοχο του σημερινού εκπρόσωπου του, το χαμόγελο στο αγγελικό του πρόσωπο θα αντικατασταθεί αίφνης με ένα βλέμμα ακόμη πιο αδυσώπητο από αυτό του Μητσοτάκη.

 

* μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης

"google ad"