Δικαίωμα του κ. Πολάκη να προασπίσει τη στάση του απέναντι σε μία γυναίκα που πέρα από την όποια πολιτική διαφωνία θα μπορούσαν να έχουν, δε μπορούσε να αντιδράσει αφού δε μπορούσε να πάρει το λόγο, ακούγοντας ένα βουλευτή να της επιτίθεται, όχι για τις πολιτικές της θέσεις αλλά για την έκφραση του προσώπου της, που δεν άρεσε. Δικαίωμά του και να εκφράσει τη θέση του ότι δε θα έπρεπε να απομακρυνθεί από την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ και ότι αυτή η απόφαση ήταν λανθασμένη.

Όμως, αλήθεια κ. Πολάκη, το πιστεύεται αυτό που γράψατε μετά την απομάκρυνσή σας από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ότι “ο λαός αποφασίζει ποιους διαγράφει;”

Σίγουρα, ο λαός αποφασίζει ποιους θα ψηφίσει, όμως το κόμμα αποφασίζει ποιοι θα είναι υποψήφιοι και με ποιο τρόπο. Επίσης το κόμμα μπορεί να αποφασίσει αν κάποιο στέλεχος θα διαγραφεί, ειδικά όταν υπάρχουν ατοπήματα.

Το ίδιο επιχείρημα με τον κ. Πολάκη είχε η ΝΔ σχετικά με την υποψηφιότητα του Αχιλλέα Καραμανλή μετά την τραγωδία των Τεμπών. Με αυτό τον τρόπο συνέβη το ανοσιούργημα, ο Υπουργός του εγκλήματος των Τεμπών να εκλεγεί ξανά βουλευτής… πανηγυρικά.

Βεβαίως, ο Πολάκης δεν είναι Αχιλλέας Καραμανλής, και τα ατοπήματα του Πολάκη είναι πολύ διαφορετικής μορφής από το έγκλημα στο οποίο υπήρχε συνεργός ο Υπουργός της τότε κυβέρνησης της ΝΔ.

Όμως, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός. Ο λαός δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποφασίζει ποιους θα διαγράφει ένα κόμμα. Το κόμμα πρέπει να αποφασίζει διαγραφή, όταν κρίνει ότι η παρουσία τους είναι επιζήμια, όταν υποπέπτουν σε ατοπήματα για τα οποία θα πρέπει – κάποια στιγμή, εφόσον είναι ατοπήματα επειδή έρχονται σε αντιδιαστολή με αυτά που αντιπροσωπεύει ένα κόμμα – να υπάρχουν επιπτώσεις.

Ο λαός δε μπορεί να είναι κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τους πολιτικούς.

Ούτε πρώτα και κύρια για τον Καραμανλή, αλλά βεβαίως ούτε και για τον Πολάκη…

Η ψήφος δε σημαίνει ότι όλα επιτρέπονται.