Ο ναζισμός ως πατριωτισμός και ευρωπαϊσμός…

Ο «πρόεδρος» της Ουκρανίας Πιότρ Ποροσένκο, υπέγραψε διάταγμα, βάσει του οποίου η φασιστική τελετή μετατρέπεται σε επίσημη «εθνική εορτή» με το εξής σκεπτικό: «διατάσσω την καθιέρωση στην Ουκρανία της εορτής: Ημέρα του υπερασπιστή της Ουκρανίας, η οποία θα τιμάται κάθε χρόνο την 14η Οκτωβρίου, ούτως ώστε να τιμάται η ανδρεία και ο ηρωισμός των υπερασπιστών της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας, οι πολεμικές παραδόσεις και οι νίκες του ουκρανικού λαού, συνδράμοντας στην περαιτέρω ενίσχυση του πατριωτικού πνεύματος στην κοινωνία και υποστηρίζοντας σχετική πρωτοβουλία της κοινής γνώμης».

Κατ’ αυτό τον τρόπο διασφαλίζεται η ιστορική συνέχεια ανάμεσα στους τότε και στους νυν προαγωγούς της “ευρωπαϊκής ιδέας”.  Σύσσωμος ο “πολιτισμένος Δυτικός κόσμος” χαιρετίζει ως φορείς της νομιμότητας και του “κρατικού μονοπωλίου στη χρήση βίας” την εκεί “Χρυσή Αυγή” και τους ομοίους της, τα φασιστικά τάγματα εφόδου, τώρα πλέον και με τη βούλα του “προεδρικού διατάγματος”. Οργανώσεις και άτομα που απροκάλυπτα υπερηφανεύονται ότι είναι συνεχιστές των ταγμάτων ασφαλείας της κατοχής, του Μπαντέρα και της μεραρχίας Βάφφεν SS «Γκαλιτσινά» (η οποία είχε συσταθεί τον Απρίλιο του 1943 με προσωπική οδηγία του Γκίμλερ), σήμερα κατέχουν θέσεις κλειδιά στην ηγεσία του καθεστώτος του Κιέβου, στις ένοπλες δυνάμεις και στα σώματα ασφαλείας, απαρτίζουν την “εθνοφρουρά” και τα τάγματα μισθοφόρων που έχουν συγκροτηθεί με την ευγενική χορηγία επιφανών εκπροσώπων της ολιγαρχίας του κεφαλαίου. Η «Γκαλιτσινά» έχει καταδικαστεί και στις αποφάσεις της Δίκης της Νυρεμβέργης για τη δράση της, για ευρείας κλίμακας εκκαθαριστικές επιχειρήσεις γενοκτονίας και απίστευτες θηριωδίες εναντίον ανταρτών και αμάχων στη Δ. Ουκρανία, στη Λευκορωσία, όσο και σε σειρά ευρωπαϊκών κρατών (στη Σλοβακία και τη Γιουγκοσλαβία).

Οι φασιστικές ορδές που διαπράττουν θηριωδίες κατά του πληθυσμού του Ντονμπάς στην Ανατολική Ουκρανία, συνεχίζουν «την ανδρεία και τον ηρωισμό, τις πολεμικές παραδόσεις και την ενίσχυση του πατριωτικού πνεύματος» της ένδοξης ΟΟΥΝ-ΟΥΠΑ και της εξ’ αυτής εκπορευόμενης μεραρχίας Βάφφεν SS «Γκαλιτσινά». Το αποδεικνύουν οι μαζικοί κανονιοβολισμοί και βομβαρδισμοί πόλεων και χωριών, παιδικών σταθμών, σχολείων, μαιευτηρίων, νοσοκομείων και ζωτικών υποδομών, η χρήση εναντίον αμάχων συστοιχιών πυραύλων, τακτικών βαλλιστικών πυραύλων, χημικών και εμπρηστικών βομβών, βομβών διασποράς, αλλά και οι ομαδικοί τάφοι με κατακρεουργημένα πτώματα ανταρτών και αμάχων, εγκύων και παιδιών, το εμπόριο οργάνων για μεταμόσχευση, οι βιασμοί κ.ο.κ.

Αφίσα που καλεί να καταταγούν στη μεραρχία Βάφφεν SS «Γκαλιτσινά».

Αυτή είναι πλέον η επίσημη ιστορική αφήγηση της «Ευρωπαϊκής επιλογής» του καθεστώτος του Κιέβου. Σε αυτό το πνεύμα διαπαιδαγωγείται από το επίσημο εκπαιδευτικό σύστημα και τα χουντικά ελεγχόμενα ΜΜΕ ο λαός στην Ουκρανία (σε ότι απομείνει από αυτήν). Η παραχάραξη της ιστορίας με τις ευλογίες ΗΠΑ και Ε.Ε. δεν έχει προηγούμενο. Έχουμε πλέον ένα μοναδικό εγχείρημα τεχνητής εθνογένεσης στην καρδία της Ευρώπης, θεμελιωμένης στην αναβίωση του ναζισμού και στον πόλεμο-γενοκτονία εναντίον των αντιφρονούντων ομοεθνών! Πρόκειται για μια τερατογένεση, η οποία αποκαλύπτει ανάγλυφα το τι ακριβώς πρεσβεύουν οι εμπνευστές, καθοδηγητές και χορηγοί του εγχειρήματος: ο νυν Ευρωατλαντικός άξονας.

Αψίδα με τα συνθήματα του Μπαντέρα επί κατοχής. Δεσπόζει το “Heil Hitler!”.

Όπως ήταν αναμενόμενο, την τελετή της 14ης/10/14 τίμησαν με πορείες, λαμπαδηδρομίες, πογκρόμ και βανδαλισμούς οι ένδοξες πλέον πολιτικές οργανώσεις της φασιστικής ακροδεξιάς της Ουκρανίας (το κόμμα “Σβομπόντα”, ο “Δεξιός τομέας” και τα στρατιωτικά-παραστρατιωτικά τάγματα εφόδου) με τη συμμετοχή επιζώντων βετεράνων των ναζί. Απαιτούν ακόμα πιο σαφή εκφασισμό του κράτους και “ολοκληρωτικό πόλεμο” εναντίον του Ντονμπάς και των αντιφρονούντων, κατηγορώντας για “εθνική μειοδοσία” τη νυν κυβέρνηση και τη Ράντα (βουλή).

Βλέπουμε λοιπόν ότι στην κρίση και στην όλο και πιο αδυσώπητη σύγκρουση αντεπανάστασης – επανάστασης, πέφτουν οι μάσκες. Όχι μόνο στο στρατόπεδο των αστών και του Ευρωατλαντικού άξονα, αλλά και στις εναπομείνασες δυνάμεις της αριστεράς. Αυτό που επιεικώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πλήρης αναντιστοιχία κάποιου φορέα με την κρισιακή συγκυρία, είναι μεταξύ άλλων το να εκλαμβάνεται η αντεπανάσταση ως επανάσταση και τανάπαλιν… Έτσι έγινε και με την επικράτηση της αστικής αντεπανάστασης-παλινόρθωσης της κεφαλαιοκρατίας στις χώρες του πρώιμου σοσιαλισμού (περεστρόικα, βομβαρδισμός του Ανωτάτου Σοβιέτ στο μαύρο Οκτώβρη του 1992, κ.ο.κ.), έτσι γίνεται και με τη σημερινή φασιστική χούντα του Κιέβου, με τη χορηγία και την καθοδήγηση ΗΠΑ, Ε.Ε., εσμού Μ.Κ.Ο. και λοιπών “προοδευτικών δυνάμεων”…

Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια… Να θυμίσω την «προοδευτική» διανόηση που τάχθηκε αναφανδόν υπέρ του Μαϊντάν σήμερα, υπέρ των βομβαρδισμών κατά του εκάστοτε «σφαγέα» (Σαντάμ, Καντάφι, Άσαντ, σήμερα του Πούτιν κ.ο.κ.);

Να θυμίσω τη στάση του Άλεξ Καλλίνικος και των ομοίων του (avantgarde2009.wordpress.com);

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση ενός εκ των πατριαρχών ορισμένης τροτσκιστικής τάσης, του «θεωρητικού» της ανοησίας περί «Κρατικού καπιταλισμού στη Ρωσία» (όπου δεν μπαίνει καν στον κόπο να ψελλίσει κάτι περί του πως γίνεται σε επίπεδο πολιτικής οικονομίας να υπάρχει σε μια αρκούντως εκβιομηχανισμένη κοινωνία καπιταλισμός χωρίς τον αντίστοιχο μηχανισμό παραγωγής και αναπαραγωγής αξίας και υπεραξίας). Ο Τόνυ Κλιφ, στο ομώνυμο βιβλίο του (που συνέγραψε το 1947-48, δηλ. μετά τη λήξη του σφαγείου του Β’ Παγκ. πολέμου και την αποκάλυψη των φασιστικών εγκλημάτων!), επενδύει ανοικτά τις αντισοβιετικές ελπίδες του στις ακραιφνείς «αντισταλινικές» δυνάμεις: στους απροκάλυπτους ταγματασφαλίτες και συνεργάτες των ναζί στην ΕΣΣΔ, Ουκρανούς και Ρώσους εθνικιστές (Ε.Ο.Σ., Βλάσοφ κ.ο.κ.), οι απόγονοι-επίγονοι των οποίων είναι η δύναμη κρούσης των νυν φασιστών, που έκαναν το πραξικόπημα στο Κίεβο και τιμώνται δεόντως από το καθεστώς (βλ.  σελ. 274-278 του πονήματος)…

Πάντα στο πνεύμα της «θεωρίας» του «σταλινικού ολοκληρωτισμού»… Τα όρια μεταξύ απάτης και αυταπάτης, ανοησίας και εντεταλμένης υπηρεσίας, γίνονται όλο και πιο ασαφή…

Έχει ιδιαίτερη σημασία, η κρίση και το συνακόλουθο ξεκουκούλωμα να οδηγήσει σε διαλεκτική άρση όλων των (ιδεολογικών και όχι μόνον) βαριδιών, που συσκοτίζουν την πραγματικότητα, επιτείνουν τη σύγχυση, τον αποπροσανατολισμό, τον κατακερματισμό και την ηττοπάθεια του κινήματος, (ανεξαρτήτως προθέσεων, με τις ιδέες, τις πράξεις και τις παραλήψεις τους) παρεμποδίζοντας πρακτικά παντίοις τρόποις την επαναστατική αναβάθμιση του υποκειμένου, μέσω της μετωπικής συγκρότησης του αγώνα, ιδιαίτερα όσο αφορά τον αντιφασισμό-αντιιμπεριαλισμό (ακόμα και αν -φραστικά- ομνύουν σε αυτήν)…

Εφιστώ την προσοχή στο γεγονός ότι, εάν εξαιρέσουμε τις εκπληκτικά συγγενείς με τα παραπάνω αντιδραστικές προπαγανδιστικές αθλιότητες των περί «ολοκληρωτισμού» αντικομμουνιστικών ιδεολογημάτων, και την αντιστοίχου αντισοβιετικού μένους συμβολή των αλήστου μνήμης σοσιαλδημοκρατίας και ευρωκομμουνισμού (βλ. Αντικομμουνισμός, περί “ολοκληρωτισμού” ιδεολογήματα και αριστερά…http://www.ilhs.tuc.gr/gr/dim_diaplus_31.htm ), η ανοησία του σχήματος περί “Κρατικού καπιταλισμού στη Ρωσία” του Τόνυ Κλιφ, βρίσκεται (εκ των πραγμάτων) στη βάση των φληναφημάτων περί “ανύπαρκτου σοσιαλισμού”, “ανέκδοτων” – “ιδιότυπων εκμεταλλευτικών καθεστώτων” κ.ο.κ.

Εφιστώ επίσης την προσοχή στην ίδια τη φρασεολογία χωρίων από τα κείμενα της κατοχής των συνεργατών των ναζί στην κατεχόμενη ΕΣΣΔ (αυτών στη δράση των οποίων επενδύει ελπίδες ο Κλιφ), που παραθέτει ο ίδιος.

Η ομοιότητα με “σύγχρονα” κείμενα ορισμένου τύπου “αριστεράς”, είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή! Τυχαίο;

Ακόμα πιο εντυπωσιακή είναι η (μεσούσης της κρίσης, του κοινωνικού πολέμου και του κλιμακούμενου Γ’ Θερμού Ιμπεριαλιστικού Παγκόσμιου Πολέμου) πρωτοφανής διολίσθηση πολλών μορφωμάτων της αριστεράς σε ιδεολογήματα-σχήματα συγγενή με αυτά των εν λόγω τροτσκιστικών αιρέσεων (τύπου Στίνα κ.ά. επί της άλλης κατοχής), ιδιαίτερα όσον αφορά την πρακτική υπονόμευση της ζωτικής σημασίας μετωπικής συμπόρευσης του αγώνα σήμερα…

Το μαύρο μέτωπο του σημερινού Ευρωατλαντικού άξονα και των κατά τόπους προθύμων προσλαμβάνει όλο και πιο απροκάλυπτα φασιστικά χαρακτηριστικά, με ακραία έκφραση στην Ουκρανία. Το μέτωπο αυτό θα ενισχύεται σε αυτή την κατεύθυνση όσο δεν συγκροτείται απέναντί του μάχιμο λαϊκό αντιφασιστικό-αντιιμπεριαλιστικό και διεθνιστικό μέτωπο με πρωτοπόρο και καθοριστικό ρόλο σε αυτό των πραγματικά μάχιμων κομμουνιστικών δυνάμεων της εποχής.