Ο ορισμός της Δεξιάς

Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας
Δημοσιογράφος – Ερευνητής – Αναλυτής AEJ/IFJ

 

Η δεξιά είναι λιγότερο ή περισσότερο παρόμοια, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Σκοταδισμός, πολιτική και πολιτισμική καθυστέρηση, ανικανότητα στην κατανόηση των αιτιών, έφεση στην παραχάραξη των αποτελεσμάτων, αυτιστικός ατομικισμός στα όρια του κοινωνικού αυνανισμό, απέχθεια προς κάθε έννοια διασάλευσης της «αρχέγονης» κανονικότητας.

Ο δεξιός άνθρωπος, είναι κραυγαλέα πραγματικότητα. Δεν αποτελεί λογοτεχνικό δημιούργημα ή φανταστικό αποκύημα.

Μαζί με την γέννηση της κρατικής εξουσίας έγινε γρήγορα αντιληπτή και η ανάγκη για την επινόηση αποδιοπομπαίων τράγων και μαύρων προβάτων που απειλούν με την παρουσία τους, την συνοχή της κοινωνίας προκαλώντας στα υπόλοιπα μέλη της δεξιάς θυμό και αηδία. Αυτό το σχεδόν απλοϊκό τελέσφορο τέχνασμα εξυπηρέτησε και συνεχίζει να εξυπηρετεί μια σειρά σκοπών της δεξιάς πολιτικής.

Ο JULIAN BARNES είχε γράψει: «Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά ρεύεται ένα χαλασμένο κρεμμύδι που έφαγε πριν πολλά χρόνια». δεδομένου ότι η δεξιά και ο φασισμός συνθέτουν ένα υπέροχο καλάθι γεμάτο χαλασμένα κρεμμύδια, δεν είναι τυχαίο που η δυσωδία αυτών, κάθε λίγα χρόνια, σκάει και πάλι στα μούτρα της ανθρωπότητας.

Η λαϊκή δεξιά αποτελεί πρώιμο στάδιο του φασισμού δεν εκφράζεται απαραίτητα μέσα από την άνοδο δεξιών κομμάτων, αλλά από συγκεκριμένες νοοτροπίες που μέσα από συναισθηματική κατάσταση οδηγούν τον ψηφοφόρο στην ανάδειξη πολιτικών δεξιών σχηματισμών που εκφράζουν συντηρητικές απόψεις.

Ο δεξιός άνθρωπος, είναι ο «σκυφτός» άνθρωπος, για να ανασύρουμε απ’ την μνήμη, το γνωστό διήγημα του Τσέχοφ.

Είναι ο τύπος ανθρώπου που ζει με τους κανόνες, θρέφει τους κανόνες με την ίδια του την ύπαρξη, αναλαμβάνει τον ρόλο του θεματοφύλακα των κανό­νων, απέναντι σε κάθε πιθανή απειλή. Είναι ο «κέρβερος» του συστή­ματος καθώς μέσω αυτού αναπαράγεται και ταυτόχρονα το αναπαράγει. Είναι και η συνείδηση που μπλέκονται σε ένα θανάσιμο ταγκό. Σε μια κοινωνία που ασφυκτιά μέσα στο δηλητηριώδες οξυγόνο. Ζουν σε καταστάσεις όπου υψώνονται εθνικές σημαίες για οποιοδήποτε λόγο, όπου ο τραμπουκισμός πληθαίνει, όπου η λογική δίνει τη θέση της στον συναισθηματισμό, όπου η δημιουργικότητα δίνει θέση στην μοιρολατρία, όπου οι πιέσεις για την επαναγορά αξιών όπως «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» αποκτούν όλο και περισσότερους ακόλουθους, όπου το κράτος αποδεικνύεται ανίκανο να θέσει και να εφαρμόσει στοιχειώδεις κανόνες δικαίου, όπου οι θεωρίες συνομωσίας υπερκαλύπτουν την πραγματική πληροφορία.

Είναι ο πρωθυπουργός, που χρησιμοποιεί δολοφονίες δημοσιογράφων από φανατικούς θρησκόληπτους, για να στοχοποιήσει κάθε μετανάστη μου­σουλ­μάνο ως επίδοξο τζιχαντιστή, αναζωπυρώνοντας με αυτό τον τρόπο, την μόνιμη ανασφάλεια του «νοικοκύρη» ψηφοφόρου, που αδυνατεί ιστορικά να αντιληφθεί το αυτονόητο: «Ή θα είσαι ελεύθερος ή ασφαλής» μέσος όρος δεν υπάρχει.

Είναι ο «Ελέω Θεού» ιερέας, που διαμέσου εκπληκτικά «δαιδαλώδους» σκέψης, ταυτίζει το θρησκευτικό υπερφυσικό πρόταγμα με την δεξιά, ως επίγεια έκφρασή του. Οικοδομώντας έτσι μια πρωτοφανής διανοητική αλληλουχία, όπου δεξιά εκπροσωπεί την θρησκεία, άρα οι θρησκευόμενοι πρέπει να είναι δεξιοί, ώστε να αναπαράγεται η δεξιά, και να συνεχίζεται επαγωγικά, όπως και απρόσκοπα, η μισθοδοσία του «Αγίου Πατέρα».

Ποίμνιο, εκλογική πελατεία και πηγές χρηματοδότησης, συγκροτούν έτσι, μια καινοφανής τρισυπόσταση «οντολογία του πνεύματος».

Είναι ο πρύτανης του πανεπιστημίου, που το διοικεί με όρους στράτωνα, καταργώντας το άσυλο για τις ιδέες και τις συλλογικές διεκδικήσεις, παρόχοντας απλόχερα άσυλο στις δυνάμεις καταστολής. Χτίζοντας έτσι βήμα – βήμα «ατομικό φάκελο προσόντων» για την αγορά της ψηφοφορίας.

Είναι ο «έγκριτος σχολιαστής» των ΜΜΕ που εμφανίζει ως μοναδική ορθολογικότητα, την δική του, δηλαδή των αφεντικών του. Είναι ο «δημοσιο­γράφος» που συχνάζει ως καλλωπιστικό φυτό στα σαλόνια της εξουσίας και αμείβεται αδρά για να εθίζει την άβουλη μάζα, στην αποδοχή της απόλυτης «αλήθειας» των κάθε φορά εργοδοτών του.

Είναι ο δικαστής, που φυλακίζει, κατάσχει, οδηγεί στην αυτοκτονία ανθρώπους για χρέη προς το Δημόσιο ή προς τις τράπεζες, οχυρωμένος πίσω από ψεύδος της αντικειμενικής νομιμότητας. Λειτουργώντας ως όργανο άσκησης «έννομης βίας», διαπράττοντας θυσιαστικά κοινωνικό έγκλημα εκ προθέσεως, που φυσικά δεν έχει προβλεφθεί απ’ τον νομοθέτη.

Είναι ο «ευυπόληπτος» πολίτης, ο εύθυμος καταναλωτής, ο «υγιής» επιχειρηματίας, ο πειθήνιος υπάλληλος, ο τρομαγμένος νοικοκύρης, ο έντρο­μος τηλεθεατής, ο «ελεύθερος» ψηφοφόρος, που δημιουργεί τους όρους διαρ­κούς αναγέννησης της δεξιάς υποκουλτούρας.

Τέλος δεν ο «άλλος» δεν είναι ο «άγνωστος». Είσαι εσύ. Είναι το είδωλο σου στον καθρέφτη, που πρέπει επιτέλους και πραγματικά να του γυρίσεις την πλάτη.

"google ad"