Ο πατέρας του Νίκου Ρωμανού μιλά για την απεργία πείνας που κάνει ο γιος του

Η μοίρα, η τύχη και όλες οι υπόλοιπες έννοιες που καταφεύγουμε για να ερμηνεύσουμε το ασύλληπτο, κάνει καμιά φορά περίεργα παιχνίδια και πέφτει βαριά πάνω σε ανθρώπους ακυρώνοντας συνθήκες της ζωής τους, όπως είναι η νεότητα. Ο Νίκος Ρωμανός μάλλον είναι ένα χαρακτηριστικό τέτοιο παράδειγμα και μεγάλωσε πολύ γρήγορα. Εγινε, χωρίς απαραίτητα να το επιλέξει, ίσως το πιο οριακό σύμβολο της «χαμένης γενιάς», που μεγάλωσε σε συνθήκες πλαστής ευημερίας, αναμετρήθηκε στην εφηβεία της με το βίαιο πρόσωπο της εξουσίας και ενηλικιώθηκε με μια απότομη προσγείωση στο έδαφος της οικονομικής και πολιτικής κρίσης.

Ο Νίκος Ρωμανός έγινε γνωστός πρώτη φορά το Δεκέμβρη το 2008 ως ο 15χρονος φίλος του Αλέξη Γρηγορόπουλου που βρισκόταν δίπλα του τη στιγμή της δολοφονίας του, όταν η σφαίρα του αστυνομικού Κορκονέα διαπερνούσε το σώμα της ελληνικής νεολαίας.

«Ο φίλος μου δεν δολοφονήθηκε, εκτελέστηκε εν ψυχρώ» δήλωσε τότε και μετά εξαφανίστηκε . Αυτό το ψυχικό ακόμα τότε σημάδι αποτυπώθηκε στο πρόσωπο του το Φεβρουάριο του 2013 , όταν η κοινή γνώμη παρακολουθούσε αποσβολωμένη την ​κακοποίηση του είχαν υποστεί από τις διωκτικές αρχές οι τέσσερις συλληφθέντες στο Βελβεντό Κοζάνης και την άγαρμπη προσπάθεια της Αστυνομίας να τη συγκαλύψει με πρόχειρο photoshop.

Από τότε μέχρι σήμερα ο 21χρονος πλέον Νίκος Ρωμανός υπερασπίζεται με θρησκευτική σχεδόν ευλάβεια τις ιδέες του αρνούμενος να συνδιαλέγει με τους φορείς και τους μηχανισμούς του κράτους και αναλαμβάνοντας το κόστος μιας τέτοιας επιλογής.

Τον Οκτώβριο ​το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι τόσο ο ίδιος όσο και οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι για την ίδια υπόθεση είναι μεν ένοχοι για τα αδικήματα της ληστείας, της οπλοκατοχής και της οπλοχρησίας, όχι όμως για σύσταση και συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση. Ο Νίκος , χωρίς καν να του αναγνωριστεί το νεαρό της ηλικίας καταδικάστηκε σε κάθειρξη 15 ετών και 11 μηνών.

Ύστερα από εξετάσεις που έδωσε μέσα από τις φυλακές, πέρασε με επιτυχία στα ΤΕΙ Αθήνας, στο Τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων, παρ’ όλα αυτά αρνήθηκε να παραλάβει το χρηματικό έπαθλο των 500 ευρώ από το Υπουργείο Δικαιοσύνης , καθώς επίσης και να παρευρεθεί σε ειδική τιμητική εκδήλωση του Καρόλου Παπούλια για τους επιτυχόντες στις πανελλήνιες εξετάσεις κρατούμενους.

Διεκδίκησε όμως να παίρνει εκπαιδευτικές άδειες , ώστε να μπορεί να παρακολουθεί τα μαθήματα του στη σχολή, κάτι που προβλέπεται από τον κανονισμό της φυλακής. Το αίτημα δεν έχει γίνει αποδεκτό και , όπως ο ίδιος αναφέρει στην επιστολή του βάζει «οδόφραγμα το σώμα του» για να κερδίσει μια «ανάσα ελευθερίας στην ασφυξία» ξεκινώντας ​απεργία πείνας τη Δευτέρα 10 Νοεμβρίου.

Ο πατέρας του, Γιάννης Ρωμανός, μιλά σήμερα στο VICE για τον αγώνα του γιου του και την πεισματική άρνηση της Πολιτείας να αναγνωρίσει τις δικές της ευθύνες για την εκτροπή στην παραβατικότητα ενός τμήματος της νεολαίας: «Ο γιος μου έχει πάρει ένα μεγάλο ρίσκο που θα έχει επιπτώσεις στην υγεία του. Θαυμάζω το παιδί μου γι΄αυτή τη γενναιότητα αλλά φοβάμαι ότι κάτι μπορεί να πάει στραβά, γιατί οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι γι’ αυτή την κατάσταση έχουν την ηθική του επιβιώσαντα. Ο Νίκος είναι ένα πρόσωπο που έχει στοχοποιηθεί. Βλέπει τον κόσμο όμως πολύ καθαρά εξαιτίας των ερεθισμάτων που έτυχαν στη ζωή του.

Πιστεύω ότι αυτά τα παιδιά κράτησαν μια ηθική στάση που ίσως να μοιάζει σε κάποιους με συναισθηματισμό αλλά είναι μια προσπάθεια να διασώσουν μέσα τους τον κόσμο που έχει χάσει το νόημα του. Είναι μια ηθική ενεργητικότητα στα πλαίσια ενός νοθευμένου κόσμου. Αυτή εξάντληση της αυστηρότητας και το παιχνίδι με τη νομιμότητα είναι ένα μήνυμα που στέλνει η κυβέρνηση, γνωρίζοντας ότι η ίδια είναι βαθιά απονομιμοποιημένη στην κοινωνική συνείδηση. Γίνεται μια προσπάθεια χειραγώγησης της νεολαίας».

Την Τετάρτη για κάποιες ώρες η «καταιγίδα αλληλεγγύης» στον απεργό πείνας Νίκο Ρωμανό αναδείχθηκε για κάποιες ώρες στο πιο δημοφιλές trend. Είναι προφανές ότι ανεξάρτητα εάν κάποιος προσωπικά διαφωνεί με τις πράξεις των κρατούμενων δε μπορεί παρά να μην αναγνωρίζει την αναγκαιότητα να διασφαλίζονται τα δικαιώματα τους. Αυτή η παραδοχή γίνεται ακόμα πιο ισχυρή όταν αναφέρεται σε νεαρούς κρατούμενους που η παραβατικότητα τους σ’ ένα βαθμό καθρεφτίζει ένα πολύ πιο συνολικό κοινωνικοπολιτικό αδιέξοδο.

«Είναι πραγματικά ανάλγητος και άδικος ο τρόπος που η έννομη τάξη στρέφεται ενάντια σ’ έναν κοινωνικό αγωνιστή που προσπαθεί να έχει πρόσβαση στη γνώση. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που αξίζει και που ακόμα και στην παραβατική του συμπεριφορά έδειξε – όπως παραδέχτηκε ο ίδιος ο εισαγγελέας – σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή. Αυτή τη στιγμή κινδυνεύει να χάσει το εξάμηνο του γιατί η παρακολούθηση σε ορισμένα εργαστήρια είναι υποχρεωτική. Αξίζει να στηριχτεί αλλά η εξουσία με την άρνηση της τον καταδικάζει στη φυσική εξόντωση» επισημαίνει ο δικηγόρος του Φραγκίσκος Ραγκούσης.

Η απεργία πείνας είναι το έσχατο όπλο, η υποθήκευση του σώματος για την κατοχύρωση δικαιωμάτων που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα. Αλλά δεν είναι. Η δημοκρατία, όμως, δε μπορεί να επιβεβαιώνεται ως επίκληση ή επωδός σε τυποποιημενους λόγους αλλά να αντανακλάται στα μάτια του άλλου.

vice.com

"google ad"