Ο πολιτισμός της λογοκρισίας στην διαχειριστική Αριστερά

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης

Διάβασα, χωρίς καμία έκπληξη είναι η αλήθεια, για την άρνηση δημοσίευσης κειμένου του Βιβλιοθηκάριου από την Αυγή (Κυριακή 28/9) και με τίτλο Χειροπιαστά οράματα, της οποίας ήταν συνεργάτης τα δύο τελευταία χρόνια. Ενός κειμένου που ζητά από το κόμμα της «κυβερνώσας» Αριστεράς χειροπιαστά παραδείγματα, οργάνωση και παρέμβαση στη δημόσια συζήτηση που το ίδιο ξεκίνησε, για τις δημόσιες βιβλιοθήκες και τον Πολιτισμό (πρόσφατα δημοσιεύθηκαν οι σχετικές Θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ), κάνοντας παράλληλα γόνιμη κριτική, τουλάχιστον για τα όρια του συγκεκριμένου χώρου, στο ότι η παρέμβαση του είναι αποσπασματική και χωρίς να τις δίνεται η δέουσα προσοχή. Παράδειγμα, ότι το τμήμα Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακέφαλο από τον Μάρτη του 2014 μετά το θάνατο του Σωτήρη Σιώκου. Έχω να πω διάφορα για τις θέσεις και των δύο πλευρών, όμως αυτά δεν είναι για το συγκεκριμένο σημείωμα και θα αρκεστώ σε ένα γενικό σχόλιο στο τέλος.
Εστιάζω, κυρίως, όπως όλοι μας φαντάζομαι, στο ζήτημα της λογοκρισίας του συγκεκριμένου κειμένου – και μόνο ένας κακοπροαίρετος θα υποστήριζε ότι δεν είχαμε λογοκρισία, όταν το ίδιο το κείμενο επιστράφηκε γιατί υπάρχει ζήτημα με το περιεχόμενο και όχι με πληθώρα ύλης για το συγκεκριμένο φύλλο της εφημερίδας. Αν απαγορεύεται η εσωκομματική κριτική για τον Πολιτισμό, πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα αντιμετωπίσει τα περισσότερο  σημαντικά ζητήματα όταν οι εργαζόμενοι θα ζητούν ανατροπή της ισχύουσας κατάστασης, της εξαθλίωσης και του φόβου κι όχι διαχείρισης της φτώχειας; Με την Αστυνομία; Τι φοβάται η ηγεσία του; Αν δεν σπάσεις αυγά, όπως λέει κι η παροιμία, πως θα φτιάξεις ομελέτα; Από την Αστυνομία των Ιδεών στην πραγματική αξιοποίηση της καταστολής ο δρόμος δεν είναι μακρύς, έχει ξανασυμβεί. Ας το λάβουμε όλοι υπόψη μας. Αλλά όταν διεκδικείς την εξισορρόπηση των κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων για να… κυβερνήσεις και όχι για να ανατρέψεις τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, άρα και τα ιδεολογικά του δεσμά, εκεί καταλήγεις. Η λογοκρισία, λοιπόν, του κειμένου του Βιβλιοθηκάριου, αν και μοιάζει ήσσονος σημασίας αναδεικνύεται ως ένα μεγάλο πολιτικό ζήτημα. Αλλά αυτή ήταν πάντα η λογική της Σοσιαλδημοκρατίας από το SPD μέχρι το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως πολιτισμός δεν είναι και δεν πρέπει να είναι μόνο η ύπαρξη ενός κομματικού υπεύθυνου στο αντίστοιχο όργανο της οργάνωσης του, ούτε καν η ύπαρξη καλλιτεχνικού διευθυντή σε ένα δημοτικό περιφερειακό θέατρο. Είναι και η γενικότερη στάση που πρέπει να έχει ένας φορέας, πρόσωπο, συλλογικότητα και οργάνωση απέναντι στα ζητήματα που αναδεικνύονται. Διαβάζουμε στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τον Πολιτισμό ότι “ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ο κύριος εκφραστής της Αριστεράς και του ρόλου που αυτή έχει διαδραματίσει, διαχρονικά, στον πνευματικό και πολιτιστικό τομέα, προτάσσει μια πολιτιστική πολιτική απαλλαγμένη από τις αγκυλώσεις, τη διαπλοκή, τις πελατειακές σχέσεις και την καθοδηγούμενη “ενιαία άποψη”. Μια πολιτική που δεν αποσκοπεί να κατασκευάσει “οργανικούς” διανοούμενους, δημιουργούς και καλλιτέχνες, ούτε να δημιουργήσει ηγεμονίες”. Η ιδιοκτησιακή αντίληψη του χώρου της Αριστεράς και κατ’ επέκταση του εργατικού κινήματος και της έκφρασης των αναγκών του, η θέληση για την καθοδήγηση των πολιτιστικών δράσεων και παρεμβάσεων, δεν είναι μόνο μια λανθασμένη αντίληψη αλλά και μια επικίνδυνη αντίληψη που θυμίζει τα… διδάγματα και τις πρακτικές του σοσιαρεαλισμού και των άλλων συναφών αντιλήψεων που στο όνομα της Επανάστασης δημιούργησαν τέρατα και φίμωσαν μεγάλα δημιουργικά πνεύματα, τόσο σε συλλογικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Οι δημιουργοί και τα καλλιτεχνικά κινήματα πρέπει να είναι ελεύθεροι και απλά, η οποιαδήποτε αριστερή κυβέρνηση μέσα στα όρια του αστικού κράτους ή ακόμα και μια επαναστατική κυβέρνηση θα πρέπει να προστατεύει την ελεύθερη καλλιτεχνική ανάπτυξη και δημιουργία. Αυτό εξηγεί, νομίζω με τον πληρέστερο τρόπο, και τη λογοκρισία του άρθρο που ετοίμασε ο Βιβλιοθηκάριος. ένα άρθρο που μόνο εχθρικό δεν μπορεί να το χαρακτηρίσει κανείς και που στην ουσία του, δεν ξεφεύγει της λογικής της διαχείρισης των πολιτιστικών ζητημάτων από την υπεύθυνη θέση που είναι πολύ πιθανό, αλλά όχι και σίγουρο, να αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ με την διακυβέρνηση της χώρας, ενός κειμένου που όπως σημειώνω και παραπάνω διεκδικεί οργάνωση και να υπάρχει θέληση στην επίλυση αυτών των ζητημάτων, σχετικά με τις δημόσιες βιβλιοθήκες και τον πολιτισμό.
Για να κλείσω αυτή την φλύαρη παρέμβαση πολιτισμός είναι να σέβεσαι και τα δικαιώματα των εργαζομένων, όχι μόνο το δικαίωμα στην ελεύθερη άποψη αλλά και το δικαίωμα στην δίκαια εργασία. Δεν γίνεται να παλεύεις ενάντια στα μνημόνια και την εξαθλίωση, όπως πρέπει να κάνουμε όλοι μας, έστω κι αν το πολιτικό σχέδιό σου είναι γεμάτο συμβιβασμούς και άλλο να μην προσπαθείς, με τα χίλια προβλήματα που έχει μια τέτοια διαδικασία, να πληρώσεις τους ανθρώπους που εργάζονται στα δικά σου ενημερωτικά μέσα (Στο Κόκκινο)! Και για να μην έχουμε παρεξηγήσεις, οι παραπάνω παρατηρήσεις ισχύουν και για το άλλο τμήμα της διαχειριστικής Αριστεράς, δηλαδή το ΚΚΕ, και αρκεί να αναφέρω τις απεργίες στο ραδιοσταθμό 902 Αριστερά στα FM αλλά και τις απολύσεις στον τηλεοπτικό σταθμό που διατηρούσε, πριν πουληθεί η συχνότητα αλλά και μετά . Χρειάζεται λοιπόν, να είμαστε πολύ προσεκτικοί σε όλα αυτά τα ζητήματα εάν δεν θέλουμε να δίνουμε επιχειρήματα στον ταξικό αντίπαλο να στοχοποιεί το σύνολο της δράσης μας και των ιδεών μας, χρειάζεται επίσης διάλογος, αντιπαράθεση και δημιουργία. Όχι να αντιγράφουμε τα χειρότερα μαθήματα των από πάνω.