Ο ρόλος της Βάσης της Σούδας στον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1973, το ψεύτικο «όχι» του Μαρκεζίνη στις ΗΠΑ και πώς οι φασίστες των χωρών του νότου έσωσαν το Ισραήλ

Η Βάση της Σούδας άρχισε να αναπτύσσεται στο πλαίσιο της πρώτης ελληνοαμερικάνικης συμφωνίας του 1953 «περί στρατιωτικών ευκολιών» και ήταν παρεπόμενη στρατηγική ενέργεια του Δόγματος Τρούμαν, διά του οποίου η Ελλάδα μπήκε στον αστερισμό των ΗΠΑ (12 Μαρτίου 1947) παίζοντας τον ρόλο ενός φρουρίου για την «ανάσχεση του κομμουνισμού». Ως αντάλλαγμα πήραμε στρατιωτική και οικονομική βοήθεια δάνεια.

Μαζί με τις βάσεις Ελληνικού, Νέας Μάκρης, Γουρνών Ηρακλείου (και οι τρεις εκκενώθηκαν μετά το 1991 με μονομερή απόφαση των ΗΠΑ) συνιστούσαν έναν κρίκο στην αλυσίδα βάσεων που έστησε η Ουάσιγκτον από την Ευρώπη έως τον Ινδικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό για να διαφεντεύει τον κόσμο, πέρα από το ΝΑΤΟ.

Έλεγχος Μ. Ανατολής

Ειδικά οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις στην Ελλάδα έπαιξαν και παίζουν βασικό ρόλο επί καθημερινής βάσεως στον έλεγχο του δρόμου που οδηγεί στις πετρελαιοφόρες περιοχές του Περσικού Κόλπου. Παράλληλα λειτουργούν ως αναντικατάστατη αποθήκη ανεφοδιασμού σε περίπτωση που χρειαστεί στήριξη το Ισραήλ. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που έγραψε στους «Τάιμς» της Νέας Υόρκης ο αμερικάνος μεγαλοδημοσιογράφος Σάιρους Σουλτσμπέργκερ στις 10.1.47.

Λες και το ‘γραψε χθες:

«Η Ελλάδα, η Τουρκία και η Περσία είναι οι προμαχώνες που προστατεύουν μία περιοχή η οποία προς δυσμάς περικλείει την Παλαιστίνη και τις αραβικές χώρες με τις πλουτοφόρες πηγές τους και τις βορείως του Σουέζ βάσεις και στα ανατολικά τις πετρελαιοπηγές του Ιράκ και της Νότιας Περσίας, επί των οποίων στηρίζεται ο αγγλικός στόλος».

Αντικαταστήστε το «αγγλικός» με το «αμερικάνικος» και είστε μέσα (στη Σούδα).

Διαβάστε τώρα τι δήλωσε πρόσφατα ο αμερικανός πρέσβης στην Eλλάδα Τσαρλς Pις αναγγέλλοντας στα Xανιά, μετά… χαράς, ότι σύντομα αναμένονται «επισκέψεις» αεροπλανοφόρων στη βάση της Σούδας:

«Η βάση υποστηρίζει μια πάρα πολύ σημαντική αποστολή του NATO, την Active Endeavour. Είναι η πιο σημαντική ΝΑΤΟϊκή βάση, καθώς ελέγχει το κανάλι του Σουέζ μέχρι την Ισπανία» («Ελευθεροτυπία», 14.4). Προσέξτε: Ασκεί υποστηρικτικό έργο προς το ΝΑΤΟ, αλλά κουμάντο στη βάση (αλλά και στο ΝΑΤΟ) κάνουν οι αμερικάνοι.

Ο ρόλος της Σούδας αναδείχτηκε κατά τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1973 (ο πόλεμος του «Γιομ Κιπούρ» – «Η Ημέρα της Συγγνώμης» των εβραίων).

Το Ισραήλ δέχτηκε εκείνον τον Οκτώβριο επίθεση από τους αιγύπτιους που πέρασαν τη διώρυγα του Σουέζ και χτύπησαν στο Σινά και τους σύρους, οι οποίοι επιτέθηκαν στα υψώματα του Γκολάν. Οι ισραηλινοί βρέθηκαν σε δύσκολη θέση.

Η πρωθυπουργός Γκόλντα Mέιρ παραδέχτηκε, σε συνέντευξη Τύπου, ότι οι άραβες προχωρούσαν. Και τότε συνέβη το εκπληκτικό φαινόμενο στα στρατιωτικά χρονικά: Το Ισραήλ μέσα σε 72 ώρες, υπό την ηγεσία του στρατηγού Mοσέ Nταγιάν, εξαπέλυσε διπλή αντεπίθεση, απωθώντας τους σύρους προς τη Δαμασκό και νικώντας τους αιγύπτιους που διάβηκαν τη διώρυγα!

Σοβιετική παρέμβαση

Τα ισραηλινά στρατεύματα σταμάτησαν μόλις 100 χιλιόμετρα έξω από το Κάιρο, όταν η Σοβιετική Ένωση απείλησε ότι, αν προχωρούσαν, θα παρενέβαινε η ίδια για να τα συγκρατήσει. Από την άλλη πλευρά, οι ΗΠΑ έθεσαν σε συναγερμό τις πυρηνικές τους δυνάμεις μετά τις πληροφορίες της CIA ότι 50.000 αλεξιπτωτιστές του Συμφώνου της Βαρσοβίας ετέθησαν σε ετοιμότητα για να συγκρατήσουν τους ισραηλινούς.

Ο πρόεδρος της Σοβιετικής Ένωσης Λεονίντ Μπρέζνιεφ και ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον ήταν έτοιμοι να διατάξουν τη χρήση πυρηνικών όπλων.

Η Σοβιετική Ένωση οργάνωσε μια αερογέφυρα με τα μεταγωγικά «Aντόνωφ», αποστέλλοντας πολεμικό υλικό στην Αίγυπτο και τη Συρία. Ο σοβιετικός στόλος με 35 σκάφη πέρασε τον Βόσπορο και κατευθύνθηκε νοτίως της Κρήτης. Σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής, η Μόσχα έστειλε στους άραβες 1.500 άρματα μάχης και 109 αεροπλάνα, πραγματοποιώντας 4.000 πτήσεις μεταγωγικών αεροσκαφών.

Η σοβιετική αερογέφυρα περνούσε πάνω από το Αιγαίο και, όπως έγραψε ο Ντέιβιντ Pις στο περιοδικό «Kόνφλικς Στάντις» του Λονδίνου (τεύχος 60, Αύγουστος 1976), ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, τότε «Πρόεδρος της Δημοκρατίας», «απαγόρευσε στις ΗΠΑ να χρησιμοποιούν ελληνικές βάσεις επ’ ωφελεία του Ισραήλ, αλλά στους σοβιετικούς επετράπη να ίπτανται για αποστολές ανεφοδιασμού υπεράνω των Κυκλάδων κατά την πορεία τους προς τις συριακές και αιγυπτιακές βάσεις».

Πράγματι ο Παπαδόπουλος, με προτροπή του «πρωθυπουργού» του Σπύρου Μαρκεζίνη, αρνήθηκε να ικανοποιήσει το αίτημα του αμερικάνικου Πενταγώνου για απεριόριστη και πέραν των συμφωνιών χρήση της Σούδας, του Ελληνικού και της Ελευσίνας, με σκοπό την αποστολή πολεμικού υλικού στο Ισραήλ. Ο Σπύρος Μαρκεζίνης αποκάλυψε αυτές τις απαιτήσεις στο βιβλίο του «Aναμνήσεις 1972 – 1974». Συγκεκριμένα έγραψε:

«Eζητείτο η τροποποίησις της αρχικής συμφωνίας του 1958 και η χρησιμοποίησις του αεροδρομίου Ελευσίνος υπό της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας με δικαιολογητικήν βάσιν της παλαιοτέρας αμερικανικής προτάσεως περί παροχής διευκολύνσεως ελλιμενισμού (της 15.2.1972)».

Στη συνέχεια, ο Μαρκεζίνης επικαλείται απόρρητη έκθεση που του υπέβαλε ο φίλος του, τότε υπουργός Εξωτερικών, Ξανθόπουλος – Παλαμάς, ο οποίος «εστήριζε τας αντιρρήσεις του εις το ότι κυρίως θα επρόκειτο περί αμερικανικών βάσεων, εκτός των σχεδίων ΝΑΤΟ και με πυρηνικάς δυνατότητας». Tελικά ο Παπαδόπουλος συμφώνησε με την άρνηση Mαρκεζίνη και όπως γράφει ο δεύτερος:

«Aι οδηγίαι της κυβερνήσεως συνωψίζοντο εις τα εξής σημεία: 1) Eφαρμογή της περί ελλιμενισμού συμφωνίας. Eκτέλεσις των ήδη ανειλημμένων υποχρεώσεων, ουδέν πλέον αυτού. 2) Oτιδήποτε έβαινε πέραν των αυστηρώς διαγεγραμμένων ορίων της ανωτέρω συμφωνίας θα έδει να αποτελέσει αντικείμενον ιδιαιτέρας διαπραγματεύσεως. 3) Aι επί του στρατιωτικού επιπέδου συνεννοήσεις έδει να ανασταλούν».

Στην προσπάθειά του να αποσείσει τις ευθύνες του από τη σφαγή του Πολυτεχνείου, ο Μαρκεζίνης αποδίδει στο παραπάνω βιβλίο του την πτώση της δοτής κυβέρνησής του στις 25 Νοεμβρίου του 1973 από τον Ιωαννίδη στο «όχι» που είπε προς την Ουάσιγκτον: «Το αμερικανικόν αίτημα χρησιμοποιήσεως της αεροπορικής βάσεως διά την προσγείωσιν αεροπλάνων με πυρηνικόν οπλισμόν, απετέλεσεν σοβαρόν σύνδρομον διά την ανατροπήν της κυβερνήσεως».

Κι ενώ ο αραβοϊσραηλινός πόλεμος βρισκόταν σε εξέλιξη, ο μαρκεζινικός υπουργός Εξωτερικών Xρ. Ξανθόπουλος – Παλαμάς, σε συνέντευξη Τύπου, όταν ρωτήθηκε πώς συμβιβάζεται η διακηρυγμένη από την κυβέρνηση ουδετερότητα της Ελλάδας με την παροχή λιμενικών διευκολύνσεων στον 6ο στόλο στο αγκυροβόλιο της Ελευσίνας, απάντησε: «Ο ελληνικός χώρος, θαλάσσιος και εναέριος, δεν χρησιμοποιείται δι’ οιανδήποτε ενέργειαν έχουσαν σχέσιν με την εμπόλεμον κατάστασιν εις την Μέσην Aνατολήν. H ύπαρξις σκαφών του 6ου στόλου εις τα ελληνικά ύδατα αποτελεί κατάστασιν συνεχή και φυσιολογικήν, διότι η Ελλάς και αι ΗΠΑ είναι σύμμαχοι».

Δήλωση που θυμίζει το σημερινό μεϊμαράκειο δόγμα που ήταν και σημιτικό, περί «συμβατικών υποχρεώσεων της Ελλάδας».

Όσον αφορά το ’73, η αλήθεια είναι ότι η Σούδα και η Ελευσίνα χρησιμοποιήθηκαν «του κερατά» από τους αμερικάνους, με προσωπική άδεια του τότε αρχηγού του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, ναυάρχου Πέτρου Αραπάκη! Με ποιον τρόπο; Το αποκάλυψε ο ναύαρχος του 6ου αμερικανικού στόλου ₼λμο Zούμγουλντ, σε ομιλία του στις 3 Mαΐου του 1976 στο αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Oυάσιγκτον:

Σαρκαστικά σχόλια

«Tην εποχή των συγκρούσεων μεταξύ Aιγύπτου και Iσραήλ, τον Oκτώβριο του 1975, με επισκέφθηκε στην Oυάσιγκτον ο τότε αρχηγός του Eλληνικού Nαυτικού Eπιτελείου, ο οποίος βρισκόταν εκείνες τις ημέρες στην Oυάσιγκτον και μου είπε: Mην ακούτε τι λένε στην Eλλάδα δημοσίως. Nα χρησιμοποιήσετε τις βάσεις σας στην Eλλάδα όπως θέλετε».

Kαι με σαρκαστικό τρόπο σχολίασε τις κατηγορίες των φιλελεύθερων του Kογκρέσου ότι ο Λευκός Oίκος στήριζε τις δικτατορίες στη Nότια Eυρώπη, κόντρα στις αξίες της Δυτικής Συμμαχίας: «Tο δημοκρατικό Iσραήλ διασώθηκε το 1973 μόνο χάρη στην ύπαρξη της φασιστικής Πορτογαλίας, όπου προσγειώνονταν τα αεροπλάνα της αμερικανικής αερογέφυρας (σ.σ.: βάση Aζορών) της φασιστικής Iσπανίας, υπεράνω της οποίας ανεφοδιάζονταν, και της φασιστικής Eλλάδας, από τα λιμάνια της οποίας επιχειρούσαν ο 6ος στόλος και οι νηοπομπές». («Bήμα», 4.5.76).

Mια δεύτερη τρανή επιβεβαίωση για τη χρήση της Σούδας έχουμε από τον τότε αρχηγό του ΓEEΘA Γρηγόρη Mπονάνο, ο οποίος για να αποκτήσει εύσημα εθνικού τσαμπουκά υπογραμμίζει στο βιβλίο του «H Aλήθεια» ότι πήγε να θέσει όρια στους ανεξέλεγκτους αμερικάνους: «Διεπίστωσα ότι οι αμερικάνοι προέβαιναν εις υπερβολικήν και πέραν της αρχικής συμφωνίας χρήσιν του αεροδρομίου Σούδας και, εν συνεργασία με τον αρχηγόν της Aεροπορίας, αντιπτέραρχον Παπανικολάου, επεβάλαμεν απαγόρευσιν εις τους αμερικάνους της χρήσεως πέραν των συμφωνηθέντων ορίων».

Πέραν των ορίων χρησιμοποιήθηκε η βάση και στον Πόλεμο του Kόλπου. Ο δημοσιογράφος Kώστας Mαρδάς στο βιβλίο του «Bάσεις, Λίμα και πετρέλαιο» (εκδόσεις Λιβάνης) φωτίζει την πολεμική δράση της Σούδας, παραθέτοντας την αποκαλυπτική δήλωση του αμερικανού προέδρου Tζορτζ Mπους (πατέρα του σημερινού), ο οποίος μπροστά στον πρωθυπουργό Mητσοτάκη, που καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι, είπε σε εκδήλωση υποδοχής στον ναύσταθμο της Σούδας, στις 19 Iουλίου του 1991:

«Aπό τις 2 Aυγούστου του 1990 η Σούδα συντήρησε 97 πλοία, φόρτωσε και ξεφόρτωσε 13.000 τόνους, εξυπηρέτησε 31.000 πτήσεις και τροφοδότησε αεροσκάφη με 4.500 λίβρες υγρών καυσίμων. Λειτούργησε 24 ώρες το 24ωρο με εξουθενωτικούς ρυθμούς 300% – 400% πιο γρήγορα από τους κανονικούς. Kάθε μέρα η βάση καλούνταν να διατηρεί τον ανεφοδιασμό των γραμμών και κάθε μέρα έπραττε το καθήκον της κατά τρόπο ανάλογο!».

Tι ανταλλάγματα πήραμε γι’ αυτή τη φοβερή στήριξη των HΠA; «Aπό τα τρία, το μακρύτερο», που λέει και ο σοφός λαός μας…

Εφημερίδα “Το Ποντίκι”, Μάης 2006

"google ad"