Ο ΣΥΡΙΖΑ και εμείς – ΣΥΡΙΖΑ: Κεντρικός πυλώνας στην κυβέρνηση της Αριστεράς ή “ρεσάλτο” στην εξουσία

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο η πρωτιά για πρώτη φορά ενός κόμματος της ευρύτερης αριστεράς σε εκλογές σε εθνικό επίπεδο. Μιλάμε για ένα σημαντικό σταθμό στην πορεία προς μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Επίσης, όμως αδιαμφισβήτητο είναι ότι στις ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ απλά σταθεροποίησε τις δυνάμεις του χωρίς να έχει οποιοδήποτε όφελος από τη πιο παρατεταμένη και πιο σκληρή περίοδο λιτότητας που πέρασε ποτέ η χώρα, αφήνοντας ζωτικό χώρο στο απολίτικο «ποτάμι» αλλά και στην «ελιά» του ΠΑΣΟΚ που επιβίωσε των εκλογών. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έπεισε με το λόγο του, νέα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας ενώ η Αριστερά συνολικά αποτελεί μειοψηφία στην ελληνική κοινωνία με 27% ανεργία, με πρωτόγνωρη φτώχια και εξαθλίωση. Επιπλέον αποδείχτηκαν ηχηρά κακές οι κεντρικές επιλογές και η σχετική συνθηματολογία για τις άλλες δυο κάλπες στη τοπική αυτοδιοίκηση και στις περιφερειακές εκλογές. Ψηφοδέλτια που στηρίχτηκαν από το ΣΥΡΙΖΑ, στη πλειοψηφία τους, καταποντίστηκαν και έλαβαν συνήθως την δεύτερη ή την τρίτη θέση και κάποιες φόρες και την τέταρτη. Ανάλογα αποτελέσματα είχαν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν σε όλες τις κάλπες που στήθηκαν πανελλαδικά σε σωματεία, συλλόγους, επιμελητήρια κλπ τα τελευταία δυο χρόνια.

Παράλληλα, όμως, βιώνουμε, ιδιαιτέρα έντονα, αυτό που ο Γ.Γ. του ΚΚΕ Δ. Κουτσουμπας περιγράφει γλαφυρά ως «πασοκοποίηση» του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ με πολύ γρήγορους ρυθμούς στη καθημερινή ορολογία της πλειοψηφίας των στελεχών του μεταλλάσσεται σε ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που «κλείνει» το μάτι στο κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο, στην αστική τάξη, στους μικρομεσαίους, απεμπολώντας την αριστερή του συνείδηση και μερικές φόρες και φρασεολογία. Χαρακτηριστικά, ακούσαμε πολλές φόρες τον κ. Τσίπρα να μιλά προεκλογικά για «τη μεγάλη δημοκρατική πατριωτική παράταξη» χωρίς να υπάρξουν αντιδράσεις. Παρά τις αντίθετες αποφάσεις του Συνέδριου και της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ βιώνουμε μια διαρκή μονόπλευρη διεύρυνση προς το κεντρώο χώρο που κάποτε έκφραζε το ΠΑΣΟΚ, τόσο σε επίπεδο ιδεών όσο και σε επίπεδο προσώπων. Τα νέα πρόσωπα του ΣΥΡΙΖΑ, συχνά είναι απολιτικ, με ιδέες της σοσιαλδημοκρατίας, ενώ ο αριστερός λόγος και τα αριστερά άτομα, απομονώνονται και περιθωριοποιούνται. Όλα αυτά συμβαίνουν σε μια εποχή που είναι κοινά αποδεκτό ότι η σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα και στην Ευρώπη απέτυχε και δεν έχει τίποτα άλλο να προσφέρει πέρα από ηθική δικαίωση στο νεοφιλελευθερισμό, με τον οποίο έχει σφιχταγκαλιαστεί. Αποδείχτηκε περίτρανα και στην κάλπη των ευρωεκλογών ότι το συνεχές «νέρωμα» στο πολιτικό μας λόγο δεν μας κάνει ούτε πιο αρεστούς, ούτε σε τελική ανάλυση φέρνει ψήφους. Το μόνο που φέρνει, κατά του πρότυπα του ΠΑΣΟΚ, είναι τη συναλλαγή με το σύστημα, την ενσωμάτωση σε αυτό και σε τελική ανάλυση την ναρκοπέδευση κάθε αριστερής προοπτικής στην Ελλάδα. Δικαιολογημένα, κατά τη γνώμη μου, αρκετοί πιστεύουμε ότι κυρίαρχη επιλογή σήμερα στο ΣΥΡΙΖΑ είναι η κατάληψη της εξουσίας με κάθε τρόπο, αντιγράφοντας, άσχημα, το ΠΑΣΟΚ της μεσαίας περιόδου, απεμπολώντας κάθε αριστερή ιδεολογία και χαρακτηριστικό, δηλαδή κατάληψη της εξουσίας με «ρεσάλτο» όπως καταλογίζει στο ΣΥΡΙΖΑ η δεξιά παράταξη.

Πολλοί, θεωρούμε, ακόμα, ότι μόνη στρατηγική επιλογή στο ΣΥΡΙΖΑ είναι η πρόταξη ουσιαστικής, αριστερής πρότασης εξουσίας με κεντρικό πυλώνα το ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς μονόπλευρες διερευνήσεις, και συνεχή νόθευση των πολιτικών μας θέσεων. Η χώρα έχει ανάγκη σήμερα από μια πραγματικά εναλλακτική, αριστερή πρόταση διακυβέρνησης που θα την οδηγήσει σε ανάπτυξη, παραγωγική ανασυγκρότηση, ραγδαία μείωση της ανεργίας, της φτώχιας και της μετανάστευσης. Είναι αναγκαία, μια κυβέρνηση που θα επιλέγεται και θα λογοδοτεί αποκλειστικά στους πολίτες της, και όχι στα γραφεία των Βρυξελλών. Είναι ιστορική ευκαιρία, σε μια περίοδο που ακροφαίνεται μια στροφή της Ευρώπης σε λιγότερο αυστηρές δημοσιονομικά πολιτικές – ίσως λογω και της έξαρσης του ναζισμού & φασισμού στην Ευρώπη που θα οδηγήσει αργά η γρήγορα τον γερμανικό γίγαντα σε άλλες πολιτικές – μια αριστερή κυβέρνηση που θα αλλάξει ουσιαστικά τις δομές της χώρας, θα προχωρήσει οικειοθελώς σε μεταρρυθμίσεις, θα έρθει σε σύγκρουση με το σύστημα, τους κάθε λογής ισχυρούς, κατεστημένες αντιλήψεις, συνήθειες, θα αντιπαλέψει – και μέσα της – τον παλαιοκομματισμό σε όλες τις εκφράσεις του, διατηρώντας όμως ένα ισχυρό και αποτελεσματικό δημόσιο τομέα στους τομείς που είναι απαραίτητος.

Οι πιο πολλοί θα συνεχίσουν να δίνουν τη μάχη της αριστεράς μέσα από το ΣΥΡΙΖΑ. Αρκετοί όμως βλέποντας τη φορά των πραγμάτων θα γίνουμε αριστεροί του “καναπέ”, προδομένοι για άλλη μια φορά.

Μανώλης Ντουντουνάκης