Ο Σόιμπλε προστάτευε τα συμφέροντα των ισχυρών Γερμανίας, ο Πάγκαλος, ο Γεωργιάδης και ο Πρετεντέρης ποιανού προστατεύανε;

Ο θάνατος του Σόιμπλε μας έδωσε την ευκαιρία να θυμηθούμε μία μαύρη περίοδο στην ιστορία της χώρας που συνοδεύτηκε όμως με μία αφύπνιση του λαού, που αγωνίστηκε για μία αλλαγή που προδόθηκε και ποτέ δεν ήρθε.

Πολλοί σχολίασαν αρνητικά τον ρόλο του Σόιμπλε, σε μία κρίση που παρά τα μεγάλα λόγια αριστερών και δεξιών περί εξόδου από τα μνημόνια και παρά τις απερίγραπτες θυσίες του ελληνικού λαού και τη φυγή εκατοντάδων χιλιάδων νέων, ακόμη συνεχίζεται, όμως ο Σόιμπλε δεν έκανε τίποτ’ άλλο παρά να κοιτάζει να προστατεύσει τα συμφέροντα των μεγαλοκεφαλαιούχων της Γερμανίας. Μετέτρεψε τον ελληνικό λαό σε εξιλαστήριο θύμα. Τάισε τις λαϊκιστικές ακροδεξιές γερμανικές φυλλάδες με μία εικόνα του Έλληνα ως τεμπέλη που τρώει τα λεφτά από τον Γερμανό φορολογούμενο. Όμως όλα αυτά που συνέβησαν στη χώρα μας δε θα μπορούσαν να είχαν συμβεί αν δεν υπήρχαν πολιτικοί που συναινούσαν στις πολιτικές που ζητούσε να εφαρμοστούν.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Άδωνι Γεωργιάδη ότι πριν 10 χρόνια, στις 13 Νοέμβρη του 2013, έλεγε:

“Εάν, τελικά, γίνουν απολύσεις γιατρών στον ΕΟΠΥΥ, σάς παρακαλώ να μην το χρεώσετε στην τρόικα. “Οι αποφάσεις είναι δικές μου. Μην μού πάρει τη δόξα ο Τόμσεν. Δεν είναι σωστό”.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον Θ. Πάγκαλο που φώναζε και επαναλάμβανε διαρκώς το περίφημο πια “μαζί τα φάγαμε” λες και όλος ο λαός είχε την ίδια ευθύνη. Ρητορικές σαν αυτές ήταν που άνοιξαν το δρόμο για την αποδοχή ότι αφού υπάρχει μία συλλογική ευθύνη που μας βαραίνει όλους, τότε και η τιμωρία του λαού οφείλει να είναι συλλογή. Το “πικρό φάρμακο” που καλούσε η Μέρκελ να πιουν οι Έλληνες, δε θα μπορούσε να είχε δοθεί αν έλειπαν πολιτικοί σα τον Πάγκαλο. Τελικώς, η τιμωρία που επιβλήθηκε έπληξε κυρίως τα πιο αδύναμα στρώματα, τους πιο φτωχούς, τους νέους, αυτούς τελικά που δεν είχαν… φάει, ενώ τύποι σα τον Πάγκαλο έμειναν για πάντα στο απυρόβλητο.

Ποιος ξεχνά αττούς τους δημοσιογράφους που έλεγαν ψέματα για το χρέος, διέσπειραν ψευδείς ειδήσεις, έκαναν επίθεση στο λαό που έβγαινε στο δρόμο για να αντιδράσει στην αφαίμαξή του. Ποιος ξεχνά τον Πρετεντέρη, την Σπυράκη που έγινε και ευρωβουλευτής, ποιος ξεχνά τις επιθέσεις που δεχόταν ο λαός που έβγαινε στους δρόμους για να διαμαρτηρηθεί, τις απειλές που δεχόταν να μην κάνει λάθος όταν έρθουν οι εκλογές.

Και όταν τελικά αυτός ο λαός έφερε αυτό που πίστεψε για ελπίδα, ήρθε ο συμβιβασμός και η καταπάτηση του δημοψηφίσματος και διέλυση και την τελευταία αυταπάτη. Και τώρα, βρισκόμαστε ξανά στο σημείο μηδέν και πιο κάτω. Με τις άμυνες να έχουν πέσει, με μία απάθεια που αποτυπώνεται πολιτικά σε μία ηγεμονική κυριαρχία της κεντροδεξιάς του Κυριάκου Μητσοτάκη, με μία ακροδεξιά που επιστρέφει. Και χωρίς πια ελπίδα.

Ο Σόιμπλε ήταν ένας μαύρος πολιτικός που ταυτίστηκε με μία μαύρη περίοδο στην ιστορία της χώρας. Όμως το μαύρο που επιβλήθηκε στις ζωές μας δε θα μπορούσε να είχε επιβληθεί δίχως όλους αυτούς που σήμερα πια βρίσκονται ξανά στο προσκήνιο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, περίπου δικαιωμένοι. Δίχως πια να μπορούμε να πούμε και πολλά…

Ίσως τελικά, το πρόβλημα να ήταν ότι τα συμφέροντα των ισχυρών της Γερμανίας ταυτίζονταν με τα συμφέροντα των ισχυρών της Ελλάδας. Και μέσα σε αυτή την ταύτιση ο μόνος χαμένος ήταν ο λαός.