Ο Τσίπρας είναι λίγος, πολύ λίγος

Τζίφος οι προσδοκίες μας. Όχι πως επενδύσαμε ελπίδα στο πρόσωπο του. Στον χώρο επενδύσαμε. Προσωπικά, μετριότητα μου έβγαινε πάντα. Αλλά επειδή είχα μάθει να μη πιστεύω σε αρχηγούς ήλπιζα ότι ως αριστερός θα έπραττε αριστερά. Όχι μόνο στην γραβάτα και στο όνομα του γιού του.

Αυτό, τώρα, μετά από όσα έκανε, θεωρείται πλέον λαϊκισμός. Δεν είναι πλέον αθωότητα  ιδεολογική. Και όταν λέω θα έπραττε αριστερά εννοώ πως δεν θα έκανε της κεφαλής του ή της παρεούλας του, αλλά θα πειθαρχούσε στις αποφάσεις που θα έβγαιναν μέσα από την  συλλογική διαδικασία απ’ την βάση έως την κορυφή των οργάνων του κόμματος. Όταν γίνεται αυτό δεν χρειάζεται «ηγέτης».
Αυτός τώρα το παίζει ηγέτης και είναι απλά μόνο μπούφος. Τι είναι οι πόζες του και οι δηλώσεις του οι ανόητες περί αυτοδυναμίας; Γιατί;

Μπορεί να μας πει γιατί; Κατ’ αρχάς που πήγαν οι ιδέες του περί απλής αναλογικής και γυρεύει αυτοδυναμία ο μεγάλος; Και τι είναι τα χαζά που μας σερβίρει; Ο άνθρωπος ή τα ‘χει χαμένα, ή είδε τη σκιά  του και ξιπάστηκε.

Θέλει λέει αυτοδυναμία γιατί αυτός δεν συνεργάζεται με συστημικά κόμματα όπως είναι λέει η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, κ.λ.π..

Αυτός είναι μέγας Επαναστάτης αντισυστημικός και γι’ αυτό θέλει αυτοδυναμία. Όταν όμως ψήφιζε το 3ο επαχθές μνημόνιο ήθελε ψήφους από αυτούς που τους πετάξαμε απ’ την κυβέρνηση δηλ. Ν.Δ. & ΠΑΣΟΚ και συνεργαζόταν άριστα με τις ψήφους τους.

Η μοναδική κυβέρνηση είναι του Τσίπρα που πέρναγε νόμους με τις ψήφους  της αντιπολίτευσης.

Μωρέ το παιδί μήπως είναι χαζό;

Το ‘χει δει ψυχίατρος; Αυτά που κάνει δεν είναι μόνο αφερέγγυα αλλά & αλλοπρόσαλλα και μας πήρε στο λαιμό του.

Α.Ρ.