Πέθανε ο Νίκος Κοκοβλής

Έφυγε από την ζωή το Σάββατο Χανιώτης παλαίμαχος αγωνιστής της Αριστερές Νίκος Κοκοβλής.

Η απώλεια είναι τόσο σημαντική, που θα μπορούσε κάποιος να πει ότι μαζί του χάνεται ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της αριστεράς και των αγώνων του ελληνικού λαού και ειδικότερα του Κρητικού. Αλλά δεν είναι αλήθεια. Η ίδια η ζωή των ανθρώπων όπως ο Νίκος Κοκοβλής, είναι ένας ατέλειωτος αγώνας όχι μόνο για να γραφεί, αλλά και να μην ξεχαστεί η παραμικρή πτυχή αυτής της ιστορίας. Είναι η ολοζώντανη επιβεβαίωση της αυταξίας κάθε μάχης που δίνεται για ένα καλύτερο αύριο.

Ο Νίκος Κοκοβλής, ειδικά για την περιοχή των Χανίων, μαζί με τη συντρόφισσα της ζωής του Αργυρώ Πολυχρονάκη και τους συντρόφους του στην Αντίσταση, αποτελούν θρυλικές μορφές. Μαζί έμειναν δεκαέξι ολόκληρα χρόνια (απο το 1947 ως το 1962 που δραπέτευσαν στο εξωτερικό) παράνομοι και κυνηγημένοι, αλλά πάντα δραστήριοι και στρατευμένοι στον κοινωνικό αγώνα και στην υπόθεση της αριστεράς.

Μικρασιάτης πρόσφυγας, ο Νίκος ήρθε στα Χανιά δύο ετών. Φοιτητής στην Αθήνα οργανώνεται στην Αντίσταση και το 1941 επιστρέφει στα Χανιά, όπου ως στέλεχος του ΕΑΜ και του ΚΚΕ συνεχίζει την αντιστασιακή δράση του.

Μετά την απελευθέρωση εκλέγεται γραμματέας του Εργατικού Κέντρου Χανίων. Αναδεικνύεται στη θέση του γραμματέα της νομαρχιακής επιτροπής του ΚΚΕ και μετά τον τερματισμό του ένοπλου αγώνα, αναλαμβάνει μαζί με την Αργυρώ Κοκοβλή υπέυθυνος των παράνομων οργανώσεων ως το 1962.

Φεύγοντας παράνομα από την Ελλάδα, και μετά από περιπέτειες έξι μηνών, φθάνει μαζί με τους συντρόφους του στη Σοβιετική Ένωση, όπου ζει δεκατέσσερα χρόνια. Δεν αργεί να ανακαλύψει ότι αυτό που βιώνει εκεί «πολύ απέχει από τη νέα, ανώτερη, πραγματικά ανθρώπινη κοινωνία που φανταστήκαμε», όπως γράφει ο ίδιος.

Κι εκεί αποκαλύπτεται μια ακόμα πτυχή του αγωνιστικού χαρακτήρα του Νίκου Κοκοβλή. Δίνει μια εξίσου σκληρή μάχη με τη συνείδησή του και με το απογοητευτικό περιβάλλον. Και βγαίνει και πάλι όρθιος, όπως διδάχτηκε στα χρόνια της Αντίστασης. Αντί να προσαρμόσει τις πεποιθήσεις του στη στρεβλή πραγματικότητα, συντάσσεται με τον αγώνα για την κομμουνιστική ανανέωση.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, το 1976, εργάζεται γι’ αυτήν την υπόθεση ως στέλεχος του ΚΚΕ Εσωτερικού στην Αθήνα έχοντας πάντα στο νου του την ενότητα της αριστεράς σε ένα ανώτερο επίπεδο, που θα υπερβαίνει τις αιτίες της ιστορικής διάσπασής της.

Γυρίζοντας το χωριό των παιδικών του χρόνων, το Βαμβακόπουλο, δεν ένοιωσε ούτε για μια στιγμή απόμαχος. Έγινε μέλος της νομαρχιακής επιτροπής του Συνασπισμού. Αγωνίστηκε με πάθος για να μείνουν ζωντανές και να παραδοθούν ακέραιες στις επόμενες γενιές οι μνήμες και οι αξίες της Αντίστασης, οι αγώνες και οι εμπειρίες της αριστεράς, τα οράματά της. Να αποδοθούν χωρίς παραχαράξεις τα ιστορικά στοιχεία της ταραγμένης περιόδου που έζησε. Η προσπάθειά του αυτή αποτυπώθηκε και σε μερικούς τόμους, γραμμένους μαζί με τη σύντροφο της ζωής του Αργυρώ, που αποτελούν ιερή παρακαταθήκη, με την απλότητα, την ειλικρίνεια και την εντιμότητα που ιστορούν γεγονότα, πεποιθήσεις, αγώνες, οράματα.

Ως το τέλος της ζωής του έβλεπες στα μάτια του την αγωνία για τις τύχες του λαού μας, ιδιαίτερα αυτή την κρίσιμη περίοδο, για το μέλλον της αριστεράς, για την ενότητά της, την ικανότητά της να αποφεύγει τις αστοχίες, τα λάθη και να διδάσκεται από τον πλούτο των λαϊκών αγώνων. Στον ΣΥΡΙΖΑ έβλεπε την ελπίδα της αριστεράς για την ενότητα και την αναγέννησή της.

Ο Νικος Κοκοβλης θα μεινει για παντα στην μνημη οσων τον γνωρισαν. Θα δινει δύναμη και φρονηματισμό από το παράδειγμά του από το μεγαλείο της αγωνιστικής του απλότητας, που δεν χρειάστηκε ποτέ τον υπερθετικό βαθμό. Όπως δεν τον χρειάζονται οι άνθρωποι που κατάφεραν ό,τι πιο δύσκολο: μέσα σε μύριες δυσκολίες να διατηρήσουν την ανθρωπιά τους και το δικαίωμά τους να ελπίζουν σε μια ανθρώπινη κοινωνία, απαλλαγμένη από την ανάγκη και την εκμετάλλευση.

"google ad"