Πέντε χρόνια μετά: Ο Παύλος Φύσσας ζει στους αγώνες του σήμερα

Γράφει ο Ειρηναίος Μαράκης 

Ακολουθούν τέσσερις σημειώσεις, όσο γίνεται πιο σύντομες, για τη σημερινή επέτειο των πέντε χρόνων από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τα ναζιστικά τάγματα εφόδου της Νίκαιας

1) Οι δρόμοι ανήκουν στο εργατικό κίνημα, στους αντιφασίστες, στους πρόσφυγες και στους μετανάστες, σε κάθε εργαζόμενο/η ανεξάρτητα από χρώμα, φυλή ή σεξουαλικό προσανατολισμό που έδωσε και δίνει τον δύσκολο αγώνα ώστε να κλείσουν όλα τα “γραφεία”-ορμητήρια της ναζιστικής συμμορίας. Γιατί, όπως απέδειξε η πρόσφατη φασιστική επίθεση στον αντιφασίστα νεολαίο του ΣΥΡΙΖΑ ή στον Ασπρόπυργο ή στα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το όνομα της Μακεδονίας, όπου έχουν -και τους δίνονται- προσβάσεις πχ από την τωρινή και τις προηγούμενες κυβερνήσεις, τόσο επιχειρούν να κάνουν την επανεμφάνιση τους. Πανελλαδικά, με πάνω από τα μισά “γραφεία” τους κλειστά και με την οργάνωση τους σε κρίση, λόγω της μαζικής αντιφασιστικής δράσης, ξέρουμε πως έχουμε δουλειά ακόμα.

2) Ο αντιφασισμός δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Επίσης, δεν είναι δυνατό και ούτε βοηθάει κανέναν να υποτιμάμε την αναγκαιότητα του ή να αντικαθιστούμε και υποκαθιστούμε τη συλλογική αντιφασιστική δράση με καταδρομικές επιχειρήσεις. Σε αυτή τη μάχη δεν περισσεύει κανείς, άσχετα από τις διάφορες προσεγγίσεις κι εκτιμήσεις στο ζήτημα που υπάρχουν -και καλώς υπάρχουν- κι οι οποίες πρέπει να συζητούνται μέσα στο κίνημα αλλά όχι μέσα στο ψηφιακό κουτσομπολιό των κοινωνικών μέσων δικτύωσης. 

3) Από την άλλη πλευρά, ναι, μπορεί να υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις αλλά υπάρχουν επίσης και σταθερά δεδομένα τα οποία δεν αλλάζουν. Για παράδειγμα, η θέση ότι το σύστημα δεν ήθελε τους ναζί στη φυλακή είναι τραγικά λάθος κι επικίνδυνη. Η αλήθεια είναι πως αναγκάστηκε να τους φυλακίσει κάτω από την εργατική κι αντιφασιστική οργή, κάτω από τις συνδυασμένες απεργιακές κι αντιφασιστικές κινητοποιήσεις της τότε περιόδου που εγκυμονούσαν ένα νέο, σκληρότερο Δεκέμβρη σε σχέση με την εξέγερση του 2008. Το να αγνοούμε αυτή την πραγματικότητα οδηγεί στο να παρουσιάζουμε ως απόλυτο ρυθμιστή μια κυβέρνηση που λίγο καιρό αργότερα σαρώθηκε κινηματικά κι εκλογικά από το εργατικό κίνημα που διεκδίκησε και διεκδικεί μια ριζοσπαστική λύση στα αριστερά για τα προβλήματα της καθημερινότητας και λειτουργεί διαλυτικά, αφού πρόκειται για μια ανιστόρητη πολιτική ανάγνωση της περιόδου, σχετικά με τις δυνατότητες του κινήματος. Από την άλλη μετατρέπει σε υποχείριο των κρατικών θεσμών ένα ολόκληρο κίνημα που χωρίς αυτό η Χρυσή Αυγή θα είχε περισσότερες δυνατότητες να επιβάλλει την ατζέντα της. Επίσης, υποτιμά και ξεπλένει την πραγματική φύση και ρόλο μιας ναζιστικής οργάνωσης που δεν είναι ένα απλό όργανο της αστικής τάξης στην προσπάθεια να ελέγξει την εργαζόμενη πλειοψηφία αλλά που έχει και το δικό της πρόγραμμα. 

4) Δεν αγωνιζόμαστε απλά για να φράξουμε το δρόμο στους φασίστες και να τους στείλουμε πίσω στους υπόνομους της ιστορίας απ’ όπου βγήκαν. Παλεύουμε παράλληλα για να καταδικαστεί η εγκληματική συμμορία της Χρυσής Αυγής, ώστε να πάει όλη η ηγεσία της μαζί με τα τάγματα εφόδου στη φυλακή και να μείνει εκεί. Υπενθυμίζω και πάλι, πως το αντιφασιστικό κίνημα δεν χαρίστηκε από και σε κανέναν, ούτε έγινε ουρά των θεσμών. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως εμπιστευόμαστε τους θεσμούς ή ότι περιορίζουμε την αντιφασιστική δράση στα δικαστήρια. Είναι πάντως αλήθεια πως ο συνδυασμένος αγώνας στους δρόμους και στις δικαστικές αίθουσες κι η πιθανή θετική έκβαση της δικής θα αποτελέσει ένα πλήγμα στη ναζιστική συμμορία και να αποτελέσει ισχυρό και ικανό παράδειγμα για την αντιφασιστική κι αντιρατσιστική δράση διεθνώς.

Για να συνεχίσει ο Παύλος Φύσσσας να ζει στους αγώνες του σήμερα αλλά και για να μην έχουμε μελλοντικά θύματα όπως αυτόν ή τον Σαχζάτ Λουκμάν. Πέντε χρόνια μετά αυτά τα καθήκοντα είναι πιο αναγκαία από ποτέ!