Του Γιάννη Μακριδάκη
Η εφημερίδα κιτρινισμένη ήτανε πάτος στο παλιό συρτάρι. ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ. Ένα μόνο φύλλο της, η Σελίδα 5-6. Η ημισέλιδη διαφήμιση μάς προσδιορίζει τον χρόνο:
“Ο οίκος Ζελιώτου εύχεται εις την πολυπληθή πελατείαν του αίσιον και ευτυχές το νέον έτος 1929″
Ο τίτλος του κύριου άρθρου στη στήλη Επίκαιρα Ιδικά μας:
Εις τας φυλακάς του Π. Στρατώνος.
Υπότιτλοι: Ένας ολόκληρος κόσμος κλεισμένος εις την φυλακήν διότι δεν έχει να πληρώσει τους φόρους, και πρόκειται ως επί το πλείστον δια ποσά εντελώς ασήμαντα. Η φρίκη της φυλακής
Αποσπάσματα από το άρθρο:
… Δεξιά και αριστερά τα φραγμένα με αλύγιστα κάγκελα δωματιάκια ή μάλλον τρώγλες των φυλακισμένων. Εκεί βλέπεις μερικά κεφάλια να κινούνται. Κάτι βαθουλωμένα μάτια καρφώνονται επάνω μου λες και θέλουν να με φάνε. Το τετράγωνο αυτό που στεγάζει δεν ξέρω κι εγώ πόσους υποδίκους και καταδίκους (500-650) περιβάλλουν υψηλοί τοίχοι και πάνω από το πηγάδι αυτό του τρόμου φαίνεται ένα τετράγωνο φωτεινού παρήγορου ουρανού, τα χείλη του λαμπρύνονται από τον λίγο ήλιο που φευ δεν φτάνει ποτέ μέχρι την επίγεια αυτή κόλαση για να φωτίσει τα σώματα και τις ψυχές των καταδίκων. Ίσως γι’ αυτό στη φυλακή οι συνειδήσεις των σκοτεινιάζουν περισσότερο, ίσως γι αυτό οι κατάδικοι που μπήκανε στη φυλακή εγκληματίσαντες εξ ανάγκης ή εκ περιπτώσεως εξ εκδικήσεως ή εκ παθολογικών ή φρενολογικών λόγων βγαίνουνε από κει εξ επαγγέλματος εγκληματίαι….
… Στο πάτωμα είναι ξαπλωμένα μερικά ανθρώπινα ράκη ενώ άλλοι τριγυρίζουν εδώ κι εκεί. Τους βλέπεις τώρα έτσι ακουμπισμένους με τα μάτια αχανή σαν να προσπαθούν να εισδύσουν στα αδιόρατα σημάδια του μοιραίου… Ενας από αυτούς φαίνεται σαν δακρυσμένος. Το μελαγχολικό πρόσωπο και τα αθώα σαν μικρού παιδιού χαρακτηριστικά σε κάνουν να αμφιβάλεις αν ο άνθρωπος είναι εγκληματίας. Κλαίει. Από τα μάτια του τρέχουν δάκρυα. Στο πλησίασμά μου σηκώνεται. Δοκιμάζω να τον ρωτήσω γιατί κλαίει αλλά αυτός με προλαμβάνει
-Πώς καταδέχεσαι να μιλάς με έναν εγκληματία; μου λέγει με κάπως παραπονιάρα φωνή. Μιλάει σαν μηχανικώς αλλά η γλώσσα του τρέχει
Δεν σκότωσα, δεν έκλεψα, δεν έκαμα καμία ατιμία αλλά είμαι εγκληματίας. Τέτοιον με θέλει το Κράτος. Ναι, εγκλημάτισα γιατί δεν είχα να πληρώσω τους φόρους. Και το Κράτος με έριξε στην φυλακή. Ναι, είναι αλήθεια. Γνώρισα την φυλακή που δεν γνώρισα ποτέ. Τι ειρωνεία.
Ο άνθρωπος κρύβει το κεφάλι στα δυο του χέρια και αρχίζει να κλαίει..
Είχα ένα μαγαζάκι στο Παγκράτι, μου λέγει μόλις συνήλθε από την θλίψιν εις την οποίαν τον έρριψε η σκέψις της θέσεώς του. Εκέρδιζα το ψωμάκι μου και ζούσα ευτυχισμένος με την γυναικούλα μου και τα παιδάκια μου. Όταν μία ημέραν με επισκέφθηκε ένας εφοριακός υπάλληλος. Μου ζητούσε κι εγώ δεν ξέρω τι. Δεν είχα να πληρώσω ούτε μία πεντάρα και μάλιστα αναδρομικούς φόρους. Αλλά το Κράτος δεν εξετάζει αυτά όταν δεν έχεις και μίαν ωραία πρωίαν ήρθε ο αντιπρόσωπος αυτού του ίδιου κράτους για να με παρει στη φυλακή και να μου χαράξει το στίγμα της ατιμίας στο μέτωπο. ναι αυτή είναι η αλήθεια. Η ευτυχία μου και το σπίτι μου διαλύθηκαν επειδή το Κράτος δεν μπορούσε να περιμένει λίγο καιρό να καταβάλω πόσα νομίζετε; Τριακόσιες δραχμές, που δεν τις χρωστούσα και αυτές αλλά παρανόμως μου τις ζητούσε.
Τον αφήνω και προχωρώ, δεν θέλω να παρατείνω το μαρτύριό του. Περνώ σε έναν άλλο θάλαμο. και σε αυτόν πλανάται το φάσμα της δυστυχίας. Η ίδια κι εκεί σκηνή. Κάποιος διαβάζει. Είναι το αλφάβητο του κομμουνισμού. Εκεί μέσα βρίσκεται το πανεπιστήμιο της εγκλημα- ( Η συνέχεια εις την 7ην σελίδα)
Η 7η σελίδα δεν υπάρχει στον πάτο του παλιού συρταριού και έτσι δεν μπορώ να διαβάσω παρακάτω, τι λέει για τους εγκληματίες κομμουνιστές…
Διαβάζω όμως τους τίτλους των υπολοίπων άρθρων της σελίδας 5 και από πίσω, της σελίδας 6
Τα φρικαλέα όργια εις τα μοναστήρια της Δύσεως. Η εποχή των οργιών και της ακολασίας.
Ένα υπέροχο ρομάντσο: Νενέλλα… Σ’ αγάπησα με τα σωστά μου
Οι έρωτες της Μεσσαλίνας. Η οργιώδης ζωή της διαβοήτου αυτοκράτειρας της εκπροσωπούσης την αποκορύφωσιν του εκφυλισμού της ρωμαϊκής παρακμής επί τη βάσει ιστορικών δοκουμέντων.
Τι να σχολιάσει κανείς έπειτα απ΄όλα αυτά. Ίσως μονάχα ότι όποιος δεν διαβάσει και δεν γνωρίσει το παρελθόν είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει. Ίσως μονάχα ότι η ανθρωπότητα είναι εδώ και χιλιάδες χρόνια ένα τσούρμο τυφλοί που πάνε πορεία στο χρόνο
Αυτά…
Πηγή: yiannismakridakis.gr