Πανηγυρικός λόγος Μπιρλιράκη στη Μονή Αρκαδίου

8 Νοεμβρίου 2012

Κυρίες και κύριοι.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ! στη ΙΣΤΟΡΙΚΉ  Μονή Αρκαδίου.

Στον τόπο μαρτυρίου που η Ουνέσκο έχει χαρακτηρίσει ‘Ευρωπαϊκό μνημείο ελευθερίας και Πολιτισμού’.

Η σημερινή μέρα , είναι για όλους μας ημέρα μνήμης.

Είναι ημέρα σεβασμού και υπερηφάνειας για εμάς τους Ρεθεμνιώτες, τους Κρήτες, τους Έλληνες,  γιατί τα γεγονότα στο Αρκάδι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής και της παγκόσμιας ιστορίας.

Διακόσια πενήντα χρόνια βρίσκονταν οι Τούρκοι στην Κρήτη,  που ήταν αιματοβαμμένη από τις συνεχιζόμενες επαναστάσεις. Στους σκληρούς αυτούς χρόνους των ιερών αγώνων κυριαρχούσε στα πνεύματα του Κρητικού λαού ο πόθος και η ιδέα της ένωσης  με την ελεύθερη Ελλάδα.

Είναι γεγονός ότι όλοι οι Έλληνες αποδύθηκαν σε ηρωικούς εθνικούς αγώνες, κανένα όμως κομμάτι ελληνικής γης δε συνέχισε από το 1829μέχρι και το 1897 με τόση επιμονή και με τόση ορμή τους αγώνες αυτούς,  όσο η Κρήτη.

1841, το πρώτο μετ-επαναστατικό κίνημα, 1858 το κίνημα του Μαυρογένη, 1866-1869 ο μεγάλος ξεσηκωμός και ύστερα πάλι το 1878,1889,1895,1897. Η δίψα για την ελευθερία και την πολυπόθητη ένωση με τη Μητέρα Ελλάδα έκαναν τους Κρητικούς να αψηφούν ποσοτικά μεγέθη, αντικειμενικά δεδομένα, διεθνή συμφέροντα και να συνεχίζουν αποφασιστικά  τον αγώνα.

Η μονή Αρκαδίου, με προεξέχοντά της τον ηγούμενο Γαβριήλ Μαρινάκη, πρόεδρο της επαναστατικής επιτροπής, πάντοτε συμμετείχε στους εθνικούς αγώνες διαδραματίζοντας ηγετικό ρόλο. Είτε παρέχοντας κρησφύγετο σε αγωνιστές, είτε παρέχοντας παιδεία, φαγητό και ηθική στήριξη στους κατοίκους της περιοχής.

146 χρόνια πέρασαν από την ηρωική αυτοθυσία – κι όμως,

η ιστορική ανασκόπηση των σημαντικότερων στιγμών δεν είναι ποτέ κουραστική, ποτέ περιττή.

Το γνωστό Κρητικό τραγούδι, συμπυκνώνει την ουσία και το μέγεθος της θυσίας :

«Την Τρίτη το ξημέρωμα στσ’ 8 του Νοεμβρίου

μέσα ενεμαζώκτηκε  η Τουρκιά στ’ Αρκάδι γύρου γύρου,

κι ήρθε ο Μουσταφά Πασάς με 20 χιλιάδες

κι από μακριά φωνάζουνε : προδώσετε ραγιάδες !.

Κι οι Κρητικοί τος είπανε καλώς ήρθατ’ Αγάδες

σήμερα θ’ ανταλάξουμε αντρίστικα τσι μπάλες,

259 Κρήτες επολεμούσανε

γυναίκες, γέροι και παιδιά, φουσέκια εκουβαλούσαν.

Μηνά στο Ρέθυμνο ο Πασάς και φέρνουν τη μπουρμπάδα

εμάδιενε τα γένια ντου πως δε θα κάμει πράμα,

Και του Γουμένου εμήνησε να πα να προσκυνήσει

το μοναστήρι άκαυτο αν θέλει να τ’ αφήσει.

Γιουρούσι κάνει η Τουρκιά απάνω στα τειχιά του

με τα θεόρατα Θρονιά ν’ ανοίξουν τα κελιά του.

Τότε φωνάζει ο Γιαμπουδής

Ηγούμενε,  εβλόγα

κι είπε ο θεός εβλογητός και άναψεν η φλόγα.

Και σέρνει τη μπιστόλα του από το σερακλίκι

σαν αστραπή την άδειασε στην μπαρουταποθήκη.

Τρόχαλος έγινε η μονή κι εσείστει ο Ψηλορείτης,

κι οι Τούρκοι ακόμη τρέμουνε όντε γρηκούνε ΚΡΗΤΗ.»

Το ολοκαύτωμα άφησε έντονα αποτυπώματα στο χώρο της Ιεράς Μονής.

– Μάρτυρας της μεγάλης μάχης, τραυματισμένο από τα τούρκικα βόλια, στέκεται το σταυρόσχημο κυπαρίσσι να δείχνει προς τον ιερό ναό.

– Η Τράπεζα, ο χώρος που άλλοτε σιτίζονταν οι μοναχοί, έγινε χώρος μαρτυρίου μετά από τη σφαγή 36 παλικαριών. Πάνω στην ξύλινη πόρτα, στους πάγκους και στα τραπέζια μπορεί ο επισκέπτης να διακρίνει τα σημάδια από τις σφαίρες και τα σπαθιά, ζωντανά απομεινάρια της γιγαντομαχίας.

-Η παλαιά οινοθήκη, το θολωτό κτίσμα που χρησιμοποιήθηκε κατά την επανάσταση σαν χώρος φύλαξης των πυρομαχικών ήταν ο χώρος που εκτυλίχθηκε το “Αρκαδικό Δράμα” στις 9 Νοεμβρίου 1866.

– Έξω από το μοναστήρι, απέναντι στην κύρια είσοδο, είναι οι στάβλοι, χτισμένοι το 1714. Σημάδια από τις σφαίρες της μάχης διακρίνονται στην εξωτερική σκάλα και στις λαξευτές πέτρες της ανατολικής πλευράς.

– Λίγο πιο κάτω, βρίσκεται ο παλιός ανεμόμυλος της Μονής, που σήμερα είναι οστεοφυλάκιο των αγωνιστών του 1866.

Όλα τούτα, αν και άψυχα, είναι εδώ, γύρω μας, βουβά ντοκουμέντα αλλά και ζωντανά μνημεία της ανθρώπινης θυσίας. Της θυσίας, που οι πολιορκημένοι επέλεξαν να ζήσουν, με εκτελεστή τον Κωστή Γιαμπουδάκη, εμψυχωμένοι από τα υψηλότερα ανθρώπινα ιδανικά.

H υπερβατική απόφαση ζυμώθηκε ήρεμα και αδίσταχτα για αρκετό καιρό μέσα στα πνεύματα, στις ψυχές και στις συνειδήσεις εκείνων, ενόπλων και αόπλων,- πιστών στη θρησκεία τους, πιστών στην πατρίδα τους, πιστών στην ελευθερία τους και στην αξιοπρέπειά τους ανδρών και γυναικών. Μακρόσυρτος υπήρξε ο διάλογος των υπάρξεων εκείνων με το θάνατο.  Και χωρίς δισταγμό, χωρίς ταλάντευση, μπροστά σε μια δουλική ζωή προτίμησαν το Θάνατο με την πεποίθηση ότι θα συμπαρασύρουν όσο το δυνατόν περισσότερους εχθρούς. Και, τα κατάφεραν.

Εκατοντάδες οι εθελοντές της θυσίας.

Καθένας τους ξεχωριστός στις σελίδες της ιστορίας. Υποκλινόμαστε μπροστά τους.

Ανάμεσά τους, κόρη, σύζυγος και μάνα αγωνιστών της ελευθερίας η Χαρίκλεια Δασκαλάκη. Ένα από τα ελάχιστα άτομα που διασώθηκαν. Έχασε και τους τρεις γιούς της στην επανάσταση του 1866, τον Κωστή μπροστά στα μάτια της. Τραγική φυσιογνωμία και ηρωίδα στα μάτια των μετέπειτα γενιών. Εκείνη ήταν που διέσωσε την πολεμική σημαία της μονής με τα αρχικά Κ-Ε-Ε-Θ, Κρήτη, Ένωση, Ελευθερία ή Θάνατος.

H Κρήτη των αρμάτων και του αίματος χωρίς την Κρήτη της ομορφιάς και της τρυφερότητας, δε θα ήταν ο πιο τραγικός πρωταγωνιστής της Ελληνικής Ιστορίας, γιατί, η άρνηση της ζωής  χωρίς την ταυτόχρονη λατρεία της, αφαιρεί κάθε δραματικό στοιχείο από την πράξη της θυσίας.

Κυρίες και Κύριοι,

Σε μιαν εποχή που αποστρέφεται τον Μύθο, αλλά  αγαπάει τους «μύθους», που δε θέλει το δύσκολο και το υψηλό, αλλά κυνηγά το επιφανειακό και το ίδιο συμφέρον, που λατρεύει την άνεση και μισεί τον «ανήφορο», η  σημασία ενός γεγονότος, που το ύψος του το κάνει να φαίνεται απίστευτο είναι πραγματική άσκηση υπέρβασης και αρετής.

Σε μιαν εποχή πεζή και στεγνή από ιδανικά, το όραμα παραμένει ένα, η ελευθερία και ο δρόμος της που είναι αδιάκοπος αγώνας! Το Αρκάδι σήμανε στο ρολόι της ιστορίας τη μεγάλη αφύπνιση και στάθηκε ορόσημο. Το Αρκάδι, εκεί που «η ζωή θανάτου εγεύσατο…», εξέφρασε τη δύναμη και την αποφασιστικότητα της Κρητικής ψυχής και ήταν η αντάξια συνέχεια της ανατίναξης των Σουλιωτών στο Κούγκι και των Μεσολογγιτών στην ηρωική τους έξοδο.

Άλλωστε οι ιστορικοί έχουν αναφέρει το Αρκάδι ως το δεύτερο 1821.

Οι ήρωες του Αρκαδίου, μας καλούν να βρούμε όλα εκείνα που μας ενώνουν και να αφήσουμε στην άκρη ως Έλληνες, όλα εκείνα που μας χωρίζουν. Διότι ενωμένοι γράψαμε ένδοξες σελίδες Ιστορίας. Και μην ξεχνάμε ότι τα γεγονότα στο Αρκάδι ήταν η απαρχή της Ένωσης της Κρήτης με την Ελλάδα. Ένα γεγονός,  του οποίου τον 1^ο αιώνα ζωής θα  εορτάζουμε καθ’ όλη τη διάρκεια της ερχόμενης χρονιάς ,του 2013.

Σήμερα είναι μια μέρα ξεχωριστή, ιδιαίτερα για εμάς τους Κρήτες αλλά και για όλους τους Έλληνες. Ως  Ρεθεμνιώτες, αισθανόμαστε διπλά υπερήφανοι αλλά και με διπλό το βάρος της ευθύνης. Υποδεχόμαστε στον τόπο μας  και εξιστορούμε στα χώματά μας τις ηρωικές θυσίες που διατήρησαν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια -συγχρόνως ταξιδεύουμε στην Ευρώπη και στον κόσμο μεταλαμπαδεύοντας τις αξίες αυτές με «επιθέσεις» Φιλίας και Πολιτισμού ( όπως χαρακτηριστικά το έχει ονομάσει ο Δήμαρχός μας Γιώργος Μαρινάκης).

Τιμή και δόξα λοιπόν στους ηρωικούς μάρτυρες της λευτεριάς και της πίστης τους!.

Τιμή και δόξα στην Ελλάδα που δεν αρίθμησε ποτέ τις επαναστάσεις και τα θύματα.

Και για αυτό, στον τόπο μας, οι  ήρωες δεν πεθαίνουν.

Εναλλάσσονται μόνο, δίνοντας τη σκυτάλη στους επόμενους!!!.

Αυτή είναι η ιστορική μας μοίρα.

Και την αποδεχόμαστε.

"google ad"