Παρακράτος εν κράτει υπό εκκόλαψη;

Του Μανώλη Καπετανάκη

Θα ήταν υπερβολή αν αναρωτηθεί κάποιος μήπως  μάηδες, χίτες  και όλο το φασιστικό σκυλολόι ξαναέρχονται με σύγχρονη προβιά και μεθοδολογία, αλλά επιφορτισμένοι με την πατροπαράδοτη θεσμική  πάντοτε αποστολή;  Η` έστω δρασκελίζουν  τα πρωτόλεια βήματα τους; Με την προκαταβολική εξυπακούεται όμως έγκριση και επιστασία σημαντικών η` και  κυρίαρχων  παραγόντων  του κατεστημένου.

Ήδη τη σκυτάλη της συγκροτημένης δύναμης εδώ και καρό κρατούν τα χρυσαυγίτικα ανθρωποειδή. Ανέκαθεν βέβαια δρούσαν στα σπάργανα παρόμοιοι θύλακες (όπως μια μορφή ήταν οι χούλιγκανς στο ποδόσφαιρο) πρόθυμοι να αναλάβουν το χρίσμα και την άνωθεν εντολή ανάληψης καθηκόντων στην εύθετη συγκυρία. Παρασυρμένη όμως μες στη μεθυστική  παραζάλη του  αίματος  (Λουκμάν, Φύσσας),  που άρχισε να γεύεται η αφιονισμένη και απείθαρχη αγέλη των υαινών της Χ.Α. , δέχτηκε τις νουθεσίες και την περιοριστική επίπληξη της μεγάλης πατριαρχικής καπιταλιστικής οικογένειας των εξουσιαστικών σαρκοβόρων. Δηλαδή από την κορυφή της κανιβαλικής τροφικής αλυσίδας.

Γιατί πέραν των εσωτερικών διαφορών και αντιπαραθέσεων τους τα συνετά επιτελεία προβληματίζονται μήπως η ανεξέλεγκτη, υπερβολική, πρόωρη και δοκιμαστική δράση των άτυπων υπαλληλικών νεοναζιστικών συμμοριών τους, προκαλέσει συσπείρωση, αντίσταση και αντεπίθεση  των  αρχικών θυμάτων και κυρίως των απώτερο στοχοποιημένων. Όπερ σημαίνει τη σύμπηξη μετώπου των πρώτων ευάλωτων ομάδων και του πρωτεύοντα τελικού αποδέκτη της εκστρατείας τρομοκράτησης.  Που είναι φυσικά το εργατολαϊκό κίνημα και το ανώτερο κομουνιστικό στάδιο ανάπτυξης του.

Καθότι οι ιθύνοντες κατέχουν ότι μέσα στην πλάση τους –την  κοινωνική ζούγκλα της εκμετάλλευσης και εξάρτησης – υπάρχει το συχνό ηδονικό (για αυτούς) θέαμα πανικόβλητα μιλιούνια άκακων φυτοφάγων να κατασπαράσσονται αλύπητα. Αλλά γνωρίζουν σοφά επίσης  και το φαινόμενο της ενίοτε ανασύνταξης των αντιπάλων τους, με αποτέλεσμα οι κυνηγοί να τρέπονται  σε άτακτη φυγή και να ξεκοιλιάζονται  με τα αιχμηρά κέρατα από τους  μέχρι πρότινος διώκτες τους αντιστρέφοντας έτσι ολότελα  όρους και συσχετισμούς.

Παρά  λοιπόν την επιχείρηση << σωφρονισμού >> και περιστολής του χιτλερικού μορφώματος το τελευταίο διάστημα  διαπιστώνεται μια απόπειρα ξεφυτρώματος μιας οργάνωσης κοινών επιδιώξεων αλλά με διαφορετική προμετωπίδα. Συγκεκριμένα έχει ανακοινωθεί η ενεργοποίηση της διαδικασίας σύστασης μιας παράλληλης (και ομόκεντρης) δομής με το << γλυκύτατο >> και εξομολογητικό  όνομα  << Ομάδα Υψηλής Αστυνόμευσης >> και ημερομηνία εγκαινίασης της λειτουργίας της στα μέσα του ερχόμενου Γενάρη. Ειδικά προβλέπεται η δημιουργία μιας ξεχωριστής μονάδας (ΜΑΑΚ) με έδρα τα ευαίσθητα λόγω βάσεων και κινηματικής παράδοσης Χανιά. Βέβαια και σε άλλες περιοχές θα κατοικοεδρεύουν άλλα τμήματα με εξειδικευμένα αντικείμενα  δράσεων προσαρμοσμένα σε τοπικές ιδιαιτερότητες. Όπως στην Κομοτηνή, με αυτονόητο προφανώς προορισμό την << αναχαίτιση της Τουρκικής διείσδυσης στη Θράκη>> !!

Τηλεγραφικά, στα πρώτα ενημερωτικά ανακοινωθέντα τους περιγράφονται οι ευαγείς επιδιώξεις τους:  << … κάλυψη κενών αστυνόμευσης και κρατικού ελέγχου (!!) …..  άμυνας εναντίον επιθέσεων που θέτουν σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη (εννοούν την υποταγή του λαού στους τυράννους του) και ασφάλεια  (εννοούν τη σιγουριά της  αδιασάλευτης κυριαρχίας των πλουτοκρατών) ….  καταστολή και έλεγχο αναρχικών, αντιεξουσιαστών (μαντέψτε εδώ την έδρα τους, τα Εξάρχεια)  …..  γνωστοποίηση στα ΜΜΕ των κακώς κείμενων στα σώματα ασφαλείας και ενόπλων δυνάμεων (φρούδες ελπίδες η` τολμηρές μη ανερμάτιστες δικαιοδοσίες με πλάτες ποιών; )  ……   υποβοήθηση της δικαιοσύνης και της αστυνομικής προανάκρισης ( αυτό το αρμόδιο τμήμα βαφτίστηκε  προς αποφυγή αυτοδιαπόμπευσης  όχι Γκεστάπο η` ΕΑΤ-ΕΣΑ, αλλά ΔΙΚ.ΑΣΤΥ)  ….  έλεγχος ομάδων πίεσης του Πολιτικού συστήματος (υπάκουος εκτελεστικός μηχανισμός η` υπερόργανο τελικά;)  >>

Μετά την ανατριχιαστική ανάγνωση των ωμών προθέσεων διατυπωμένων με τον προσήκοντα κυνισμό,  ανακύπτει η απορία τι κατασταλτικό κενό ευελπιστεί να πληρώσει το φέρελπι τάγμα  κρούσης. Σάμπως η επίσημη βία των κρατούντων με τους ένστολους γενίτσαρους τους είναι λειψή; Μονάχα δυσκοιλιότητα δεν διακρίνει την συγκυβέρνηση στην γοργή ανταπόκριση της να τσακίζει προθυμότατα με τους έμμισθους ροπαλοφόρους κάθε λαϊκή εκδήλωση διαμαρτυρίας  για τους  σχεδιασμούς  των αφεντικών της, του  ντόπιου κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών πατρώνων. Λιγοστές εβδομάδες πέρασαν μετά το απρόκλητο κτύπημα των ΜΑΤ στην πορεία του Πολυτεχνείου και ακολούθησε πακτωλός άγριας πάταξης  στα Γιάννενα απολυμένων, στο υπουργείο παιδείας οικότροφων, με χημικά στην αίθουσα πλειστηριασμών, στην επέτειο  δολοφονίας του Αλέξη (άσχετα με τα προσχήματα των πολιτικά υδροκέφαλων), με φυλακίσεις  και γρονθοκοπήματα Τούρκων και Κούρδων αγωνιστών.

Η επικουρική συμμετοχή επίσης της ψαλιδισμένης Χ.Α. (η οποία μελετημένα απολαμβάνει τη συστημική θαλπωρή και τη δικαστική  ασυλία) με τις ασύμμετρες τακτικές φοβέρας και κατάπνιξης οιασδήποτε απειλής προέρχεται από τις διαθέσεις αντίστασης των κατατρεγμένων μνημονιοπαθών   και εντεταλμένη για εφαρμογή  πρακτικών  ανάρμοστων για το << κόσμιο >> κράτος των μεγαλοαστών και ιμπεριαλιστών δεν αρκεί;

Γιατί οι εχθροί του δίκιου  προκρίνουν την αναγκαιότητα ύφανσης μιας νέας φρουράς εκφοβιστών, πρακτόρων και ραβδούχων; Τι τους υποχρεώνει,  ώστε να αναζητήσουν μια φρέσκια φουρνιά ακηλίδωτη, πιο χειραγωγήσιμη ίσως, ενδεχομένως με δεδομένο επαγγελματισμό, δίχως άμεσο  κομματικό περιβραχιόνιο και με ουδέτερη υπόσταση (αφού ο ανοικτός κομματισμός  προκαλεί την κατά  ένα βαθμό δικαιολογημένα  αποστροφή σε μια μερίδα του κόσμου), με στοιχεία εγκυρότητας και σοβαροφάνειας (σε αντίθεση με τα συχνά αλητήρια και υποκοσμιακά χρυσαυγίτικα μέλη) και έχοντας αποκρυσταλλώσει μια δέσμη ιδανικών με τάχατε υψηλό, ευγενικό, εθνικό πρόσημο;

Τι αναγκάζει  την κατάφρακτη με τόσα εργαλεία << ευγενικής >>  η` βάρβαρης  πειθούς  ολιγαρχία να κυριεύεται από ένα αίσθημα ανασφάλειας, με αποτέλεσμα  να υποχρεώνεται στην κατασκευή τέτοιου είδους  βοηθητικών εφεδρειών καταστολής;

Μα δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από το ότι όντας μια ισχνή μειοψηφία, απομονωμένη και ξεγυμνωμένη πλέον από παλιότερα σύμμαχα κοινωνικά στρώματα, συνεχίζει ακάθεκτα να κόβει λυσσασμένα δικαιώματα και κατακτήσεις του ταξικού της εχθρού.  Του οποίου μόνο τον λαιμό πια δεν κόβει (αυτό το παραπέμπει ως γνωστόν στα πολεμικά της κρεματόρια).

Ξεμπροστιάζεται μάλιστα παντελώς δείχνοντας το αποκρουστικό της παρουσιαστικό, σαν υποκλίνεται δουλόφρονα στην υπερατλαντική και  πιο βάνδαλη  ιμπεριαλιστική  δύναμη και καταστροφική μηχανή  του πλανήτη.  Του μεγαλύτερου  εμπρηστή της παγκόσμιας  ειρήνης. Πετάει με ξετσιπωσιά τα τελευταία  κουρέλια του δήθεν ένδοξου αρχαιοπρεπούς πολιτισμού της  και την απέραντη ισραηλοποιημένη Μανωλάδα που λέγεται Ελλάδα την καταντά μικρή αλλά κρίσιμη αρμάδα των αμερικανών φονιάδων της ανθρωπότητας και επιστήθια  ξαδέλφη των απεχθών σιωνιστικών μακελάρηδων  των Παλαιστινίων.  Ειδικά σε αυτή την εποχή  όπου ο  συγκεκριμένος κέρβερος των ΗΠΑ στην περιοχή και το μάλλον πιο μισητό ανά την υδρόγειο κρατικό μόρφωμα καταστρώνει  έναν καινούριο κύκλο γενοκτονίας.

Ανησυχεί λοιπόν αυτή η παρασιτική χούφτα γιατί  μέσα στην κρίση της (υπαρκτή και προσποιητή) ρουφώντας άπληστα το αίμα και τον ιδρώτα της εργατιάς αποθησαυρίζει αστρονομικά όλο και περισσότερα, ενώ με υποκριτική  μεγαλοψυχία  μοιράζει στους πεινασμένους τις πενταροδεκάρες του μερίσματος- ελεημοσύνη. Και σαν Χαλιμά υπόσχεται πως ο λαός θα τρυγήσει προκοπή από την αδιόρατη ανάπτυξη της, τη στιγμή που αυτός θα εισπράξει αναμφίβολα ότι κέρδιζε μέχρι τώρα. Δηλαδή πολλαπλάσια φτώχεια, δυστυχία, απόγνωση  εμπλουτισμένες με ολέθριους  κίνδυνους  πολεμικών συμφορών.

Αυτή η τυραννική δράκα νοιώθει απέναντι στη λαϊκή οργή αμήχανη και εφιαλτικά μόνη με προστάτες αδυσώπητους και γειτονικούς αντίζηλους απαιτητικούς. Ξερνά αντικομουνιστική χολή, κατρακυλά σε βαθύτερη υποτέλεια, ξυπνούν μέσα της θρασύδειλοι μεγαλοϊδεατισμοί, θωρεί το πολιτικό της προσωπικό  να γίνεται ανυπόληπτο και βαβελικό  και συνάμα θωρακίζεται με δρακόντειους  (πχ απεργοκτόνους) νόμους  και  αυταρχικές συμπεριφορές. Κάπου εδώ ανακαλεί στη μνήμη  αισχρές  πρακτικές του παρελθόντος. Τους ταγματασφαλίτες. Οφείλει να είναι πανέτοιμη για παν ενδεχόμενο. Προχθές μας θύμισε μέχρι και τις ερπύστριες,  που τάχατε την ύστατη στιγμή λέει ο νυν πρόεδρος Παυλόπουλος  με το << δημοκρατικό >> του μεγαλείο απέτρεψε να βγουν στους δρόμους στα  << έκτροπα >> του Δεκέμβρη του 98.

Στο δικό μας ταξικό στρατόπεδο τι συμβαίνει όμως; Τα πράγματα εδώ παρουσιάζονται χειρότερα. Τα δίκια του πνίγονται, οι ιστορικές παρακαταθήκες εξανεμίζονται και το συντριπτικά αριθμητικό πλεονέκτημα αχρηστεύεται. Σύγχυση, απογοήτευση, αποσπασματικά ξεσπάσματα, αποσυγκρότηση, αδρανοποίηση. Η κατηφόρα της ήττας συνεχίζεται , η ένταση της σε βάρος του επίθεσης δεν κοπάζει. Μα υπάρχει και δυσαρέσκεια, η οποία διαρκώς φουντώνει  αναζητώντας  πολιτική έκφραση και κινηματική διέξοδο. Καθότι συνειδητοποιεί πλέον πως το μέλλον που του εξασφαλίζει ο υπό κηδεμόνευση καπιταλισμός θα εξελίσσεται από βιοτικά αφόρητο έως μακάβριο.   Ο φύσει  μπροστάρης των ανθρώπων του μόχθου , η αριστερά,  βολοδέρνει σε συνδιαχειριστικές εμμονές , αποπροσανατολισμούς,  εικονικές  και εκτονωτικές αψιμαχίες.  Ιδανικά δώρα στον αντίπαλο. Παραπαίει μάλιστα σε τέτοιο βαθμό ελεεινολογίας, αφού  το πιο δυνατό χαρτί του ρεφορμισμού στη χώρα μας, στον Περισσό, καυτηριάζει (ουσιαστικά)  με αφορμή την επίσκεψη Ερντογάν την κυβέρνηση για ενδοτισμό απέναντι στις τούρκικες διεκδικήσεις δίνοντας τοιουτοτρόπως συγχωροχάρτι στην ημεδαπή κεφαλαιοκρατία. Αντί να διατρανώνει τη φιλία των λαών και να συνδράμει στη σύμπηξη μετώπου κατά των κοινών εχθρών τους, τον  ντόπιο αστισμό και τους δυνάστες της οικουμένης.

Δυστυχώς  η τωρινή κατάσταση φαντάζει πως  απέχει έτη η` και πιθανόν μήνες  αν όχι και εβδομάδες φωτός  (ο ιστορικός και πολιτικός χρόνος έχει τους  <<  στριφνούς   >> δικούς τους ρυθμούς που συχνά εκπλήσσουν, παρά την πεισματωμένη άρνηση μετατροπής   της υπερσυσσωρευμένης ποσότητας εξαθλίωσης και αιματοκυλίσματος των καταπιεσμένων προλετάριων  σε αυθεντικά ριζοσπαστική ενέργεια  και ανατρεπτική ποιότητα) από την περίοδο, όταν στη χώρα μας στα Δεκεμβριανά του 1944 υπό την Εαμική καθοδήγηση οι εργατολαϊκές δυνάμεις  μαζί με του κομουνιστές με το όπλο τσάκιζαν  (μέχρι κάποια φάση έστω) τις ορδές των γερμανοτσολιάδων Χιτών στη μάχη του Θησείου.  Παρόλο που οι τελευταίοι  μάταια  απολάμβαναν  την πλέρια στρατιωτική υποστήριξη των εγγλέζικων κατοχικών στρατευμάτων.

Στην εποχή μας τα προτάγματα βέβαια  προβάλλουν πιο συγκρατημένα και προσγειωμένα. Ο λαός πρέπει να ξαναεμπιστευτεί τις ακατάβλητες δυνάμεις του. Βήμα το βήμα από συγκέντρωση σε συλλαλητήριο για το ψωμί και την ειρήνη, γροθιά τη γροθιά, εκατομμύρια γροθιές αποφασισμένες  και ενωμένες από απεργία σε κατάληψη  να αξιώνουν  το δικαίωμα στη ζωή.  Ώστε να ξαναγίνουν  θεόρατο βουνό ίσαμε τα σύννεφα μπροστά στη τρισάθλια χούφτα, λίγες εκατοντάδες δηλαδή αρπακτικών, που  καταληστεύουν.

Οι σπουδαγμένοι επιτελείς της αντίδρασης  έχουν αναγάγει σε υπέρτατη επιστήμη τη χειραγώγηση των μαζών και  φοβούνται κάθε ώρα και στιγμή τον γονατισμένο και μαστιγωμένο λαό. Αν και είναι άδειος από επαναστατικά οράματα και με διαλυμένη την οργάνωση του. Διαλύθηκε όμως κάτι που πριν υπήρχε και κατακτούσε. Συγκροτήθηκε στο αντίξοο παρελθόν, ενώ ακόμη παλιότερα  δεν υπήρχε η παραμικρή εμπειρία μες στα σκοτάδια της φεουδαρχίας. Σήμερα δεν ξεκινά από το μηδέν. Διαθέτει  πολύτιμη τεχνογνωσία  και αν ξανακτίσει το κίνημα της σύγκρουσης και αναμέτρησης,  δεν θα έχει να χάσει τίποτα άλλο πέρα από πιο βαριά κακομοιριά και  σίγουρη κατοπινή καταστροφή.

Τρέμουν την ώρα της αφύπνισης και αγωνιστικής ανάκαμψης του βιοπαλαιστή. Τα εμπόδια που του ορθώνουν, όπως  απολυταρχικά φιρμάνια,  μπουντρούμια, μέσα ιδεολογικής αποχαύνωσης, βούρδουλες, νατοϊκές βάσεις που περιφρουρούν το καθεστώς της εξάρτησης, ρεφορμιστικά δόκανα, στιλέτα Χρυσαυγιτών δεν τους προσφέρουν  στερεή  αυτοπεποίθηση.

Έτσι  στο  άγχος τους  μηχανεύονται και τις εν λόγω μονάδες αστυνόμευσης.

Θεμέλιο της  σύστασης τους αυτές οι τεκτονικές (και χαρακτηρίζονται σωστά έτσι γιατί δηλώνουν: <<  οποιοσδήποτε  συνδράμει στην αποκάλυψη της ταυτότητας ατόμων που στελεχώνουν τις ανωτέρω δομές  θα εκτίθεται σε σοβαρό κίνδυνο  >>  !! )  στοές των κουκουλοφόρων της αντιλαϊκής βίας ορίζουν το άρθρο 120 του Συντάγματος. Σύμφωνα με την παράγραφο  4 η τήρηση του επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, όπου υποχρεούνται να  το υπερασπίζουν με κάθε μέσο  ενάντια σε οποιονδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει.

Σε αντιδιαστολή, ο  άγραφος νόμος του δίκιου του εργάτη άλλα προστάζει.  Έχει δικαίωμα να καταλύσει με κάθε θεμιτό και επίκαιρο μέσο οποιαδήποτε συμφέροντα και υποστηρικτές των  τον μετατρέπουν  σε λιμοκτονούντα μισθωτό σκλάβο, ακρωτηριάζουν  την ελευθερία  του και  πασχίζουν να τον καταλήξουν  καύσιμη ύλη στα πεδία των μαχών. Γιατί  δεν αποτελεί  σκυμμένο τετράποδο με τον χαλκά στη μύτη. Αλλά ον που άνω θρώσκει και ορά . Όχι στην κόλαση του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού και των νεοσύστατων καταχθόνιων σερίφηδων.  Μα εκεί που πραγματικά μπορεί και του αξίζει. Σε ετούτη την πορεία η πάλη και η αμυντική βία που θα ασκεί κατά του απάνθρωπου και κλιμακούμενου  βιασμού  που υφίσταται καθημερινά, ΚΡΙΝΕΤΑΙ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΆ ΑΝΑΚΑΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΣΕ ΙΕΡΗ.  ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΑΠΟΔΕΙΓΜΕΝΑ ΤΙΤΑΝΙΑ.

ΥΓ1: Στο δίλλημα και προς αποφυγή παρεξήγησης λόγω του τίτλου του κειμένου αν τα φασιστικά σχήματα είναι παρακρατικά η` το επίσημο κράτος είναι παραφασιστικό, η απάντηση είναι κρυστάλλινη. Ο κεντρικός εκφραστής κεφαλαίου και ιμπεριαλιστών, ο συλλογικός όπως λέγεται καπιταλιστής, είναι το ταξικό κράτος. Αυτό έχει την ευθύνη και το πρόσταγμα για την ύπαρξη και όρια λειτουργίας των νεοναζιστικών  δυνάμεων, οι οποίες δρουν συμπληρωματικά στην ήδη εκδηλωμένη προ πολλού τάση φασιστικοποίησης της δημόσιας ζωής, που προωθεί το ίδιο.  Αυτό επίσης και κυρίως μαζί με τους  γνήσιους ιδιοκτήτες του  θα αποφασίσουν πότε και αν θα μετασχηματιστεί σε ένα απροσχημάτιστο ολοκληρωμένο φασιστικό όργανο (όπως επί Μουσολίνι, Χίτλερ).