Πεθαίνει το φλερτ; Οι εφαρμογές και η πολιτική πόλωση γύρω από το φύλλο σκοτώνουν την πιο ευαίσθητη από τις ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις

Της Van Badham

Πεθαίνει το φλερτ; Ναι, ισχυρίζεται ένας κυνικός 24χρονος Λος Άντζελες που έδωσε συνέντευξη στο NBC News στις ΗΠΑ νωρίτερα αυτό το μήνα.

«Αν κάποιος σε βρίσκει χαριτωμένο, απλά ζητάει το Instagram σου αυτές τις μέρες και μετά σου στέλνει DM ή κάνει swipe up στην ιστορία σου για να δείξει ότι ενδιαφέρεται», είπε στη δημοσιογράφο. Ήταν ένας ισχυρισμός, που φαινομενικά έγινε από απογοήτευση, και στο συγκεκριμένο πλαίσιο της αποστασιοποιημένης επιλογής γνωριμιών του νεαρού:

Προτιμούν να γνωρίζουν τους ανθρώπους από κοντά.

Η πρώτη εφαρμογή γνωριμιών, το Match.com, ξεκίνησε το 1995 ως ένα επιχειρηματικό σχέδιο για την ψηφιοποίηση ενός ολόκληρου φάσματος εμπορικών υπηρεσιών επαφής που προηγουμένως παρείχαν οι έντυπες αγγελίες.

Μετά από ένα χρόνο λειτουργίας, το Match.com είχε περίπου 100.000 χρήστες – αλλά μέχρι το 2015, και με σκληρό ανταγωνισμό από άλλους νεοεισερχόμενους στην αγορά, η Fast Company αποτίμησε τη βιομηχανία online dating στα 2 δισ. δολάρια.

Βρισκόμαστε στο 2024 και μόνο το Tinder απέφερε σχεδόν τόσα έσοδα μόλις πέρυσι. Η χρηματιστηριακή αξία του ομίλου Match Group – στον οποίο ανήκουν πλέον οι Tinder, Hinge, Plenty of Fish και OkCupid, μεταξύ άλλων, καθώς και το αρχικό Match.com – ανέρχεται σε 31,8 δισ. δολάρια ΗΠΑ. Ο ανταγωνιστής Bumble έχει αποτίμηση 6 δισ. δολάρια.

Γιατί να μην το κάνουν; Παγκοσμίως, οι εφαρμογές γνωριμιών πιστεύεται ότι έχουν περίπου 300 εκατομμύρια πελάτες. Μόνο στην Αυστραλία, περισσότεροι από 3,2 εκατομμύρια άνθρωποι χρησιμοποίησαν μια εφαρμογή γνωριμιών το 2022.

Κατά την ανάπτυξή τους σαν την Ακίρα σε καπιταλιστικό μεγαθήριο, φαίνεται ότι έχουν καταπιεί τις πιο ντελικάτες, πιο ευαίσθητες και νόστιμες από τις ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις. 

Αποδεικνύεται ότι τα τελετουργικά ερωτοτροπίας και ενηλικίωσης δεν είναι ενστικτώδεις προτροπές της φύσης αλλά λεπτές και μαθημένες συμπεριφορές που αναπτύσσονται μέσα από την πρακτική και την παρατήρηση. Με τις ευκαιρίες να το κάνουν αυτό να έχουν συντριβεί και τα χρόνια της πανδημίας να έχουν χειροτερεύσει την κατάσταση, φανταστείτε το φλερτ σαν ένα αμπέλι βατόμουρα που φυτρώνει σε ένα χωράφι και τις εφαρμογές γνωριμιών σαν ένα τεράστιο τσιμεντένιο σούπερ μάρκετ που χτίστηκε από πάνω του.

Ακόμα και αν εξαιρέσουμε την ψηφιακή παρακολούθηση που φέρεται να βιώνει το 37% των χρηστών και τον μη συναινετικό βομβαρδισμό του 35% των χρηστών με εικόνες σεξουαλικού περιεχομένου, η στάση απέναντι στις εφαρμογές γίνεται όλο και πιο επιζήμια.

Το 2020, το 12% των Αμερικανών ανέφεραν ότι είχαν παντρευτεί ή συνάψει δεσμευτικές σχέσεις με κάποιον που γνώρισαν στο διαδίκτυο, αλλά μόλις ένα χρόνο αργότερα, μια έρευνα σε διαδικτυακούς daters αποκάλυψε ότι έως και το 80% από αυτούς περιέγραφε αισθήματα «εξουθένωσης και συναισθηματικής κόπωσης» με τις περιπέτειές τους στο διαδίκτυο.

«Είναι πραγματικά σχεδόν σαν μια δουλειά μερικής απασχόλησης», δήλωσε κάποιος που έδωσε συνέντευξη στους New York Times. Ήταν σαν να άκουγα τον εαυτό μου πριν από μία δεκαετία, όταν αποφάσισα να διαγράψω το Tinder από το τηλέφωνό μου, ένα μήνα πριν γνωρίσω τον έρωτα της ζωής μου σε ένα πάρτι.

Το θέμα είναι ότι, αν αναγάγεις τα ραντεβού σε βιτρίνα καταστήματος, οι daters εσωτερικεύουν και αναπαράγουν και συμπεριφορές λιανικής πώλησης.

Το άρθρο του NBC περιγράφει την παρουσίαση του εαυτού στις εφαρμογές ως ένα «highlight reel», το οποίο επεξεργάζεται τις πολυπλοκότητες, τις αντιφάσεις και τα ελαττώματα ολόκληρου του ατόμου. Το χτύπημα ντοπαμίνης της επικύρωσης που λαμβάνεις με ένα swipe ξεθωριάζει στην αμήχανη, σύνθετη πραγματικότητα των συναντήσεων, επειδή δεν μπορείς πραγματικά να σχηματίσεις μια ανθρώπινη συναισθηματική σχέση με τη βιτρίνα ενός καταστήματος. Γιατί αυτό είμαστε μέσα στα dating apps: προϊόντα.

Προσθέστε σε αυτό ένα ευρέως αναφερόμενο φαινόμενο πολιτικής πόλωσης των νέων ανθρώπων στη βάση του φύλλου και είναι κατανοητό, δεδομένου του χάους, ότι όλο και λιγότεροι θέλουν να βγαίνουν ραντεβού με ανθρώπους πέραν των πολιτικών τους πεποιθήσεων … αλλά η πρόκληση ειδικά για τους ετεροφυλόφιλους είναι ότι ενώ οι νέοι άνδρες έχουν γίνει πιο συντηρητικοί, οι νέες γυναίκες έχουν γίνει αισθητά πιο προοδευτικές και μάλιστα σε συντριπτικό αριθμό. Κι έτσι, ενώ για τους ομοφυλόφιλους το πρόβλημα είναι μικρότερο, για τους ετεροφυλόφιλους το πρόβλημα γιγαντώνεται, μέσω και της πολιτικής πόλωσης που εντείνεται μέσω των social media. Αποκλείουμε προληπτικά τον άλλο στη βάση πολιτικών κριτηρίων.

Το πλαίσιο είναι τα πάντα και με την απουσία των δεδομένων που υπάρχουν σε αφθονία στο κοινωνικό περιβάλλον που οδηγεί τους ανθρώπους σε πραγματική επικοινωνία μεταξύ τους, η μόνη οικουμενική αλήθεια των εφαρμογών όπως το tinder είναι ότι όλοι που συχνάζουν εκεί θέλουν να πηδήξουν. Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι οι νέοι κυρίως άνθρωποι προσφεύγουν πλέον σε ειδικούς, σε “προπονητές του φλερτ” που πληρώνονται αδρά για να μάθουν στους νέους την τέχνη του να μοιράζονται και να δείχνουν ενδιαφέρον όταν η ζωή τους επιτρέπει να βρουν κάποιο ελεύθερο χρόνο πέρα από κάποια οθόνη για να γνωρίσουν έναν πραγματικό άνθρωπο…

Αυτή η αλήθεια αποτυπώνεται από τα λόγια ενός “προπονητή του φλερτ” που επιμένει ότι το φλερτ είναι “μία αυθεντική έκφραση του εαυτού”, λες και πρόκειται για κάποιο πιασάρικο τίτλο στο ινσταγκραμ. Αλλά οι αρχαίοι σοφοί της τέχνης γνωρίζουν ότι είναι η έμμεση πρόταση ότι αυτός / αυτή που έχει απέναντί σου μπορεί να είναι ότι καλύτερο μπορεί να σου προκύψει αν και μόνο αν σε κερδίσει η περιέργειά σου και θέλεις να μάθεις. “Το να είσαι γοητευτικός”, έλεγε ο φιλόσοφος Αλμπερτ Καμους, “είναι ο τρόπος να λαμβάνεις μία θετική απάντηση δίχως να θέτεις μία ξεκάθαρη ερώτηση”.

theguardian.com

"google ad"