Αντιεμβολιαστές: Πεθαίνοντας για μια (λάθος) ιδέα

Το να πεθαίνεις για αυτό που πιστεύεις μπορεί να είναι ηρωικό, μπορεί να είναι κι αναγκαίο όμως μπορεί να είναι και μια καθαρή ανοησία. Δυστυχώς, στην περίπτωση πολλών αντιεμβολιαστών συμπολιτών μας βλέπουμε όλο και παραπάνω το τελευταίο.

Πολλοί συμπολίτες μας προτιμούν να πεθάνουν παρά να παραδεχτούν ότι είχαν λάθος. Και ακόμα και όταν πεθαίνουν δε μπορούν να παραδεχτούν ότι ο λόγος του ότι πεθαίνουν είναι μια λανθασμένη αντίληψη. Αρνούνται τη διασωλήνωση, κατηγορούν τους γιατρούς που προσπαθούν να τους σώσουν. Ακόμα και μετά θάνατο, οι συγγενείς ζητούνε νεκροψίες γιατί δε μπορούν να πιστέψουν ότι πέθαναν για τον λόγο που τους είπαν οι γιατροί.

Λες και υπάρχει σε κάθε επίπεδο της ζωής μιας συνωμοσία που σκοπό έχει να αποκρύψει την αλήθεια που μόνο αυτοί ξέρουν και οι νεκροί.

Στην εποχή του παντογνώστη εαυτού, όπου ο εαυτός και το άτομο έχει ανυψωθεί στο υψηλότερο σημείο και όπου η εμπιστοσύνη σε θεσμούς έχει καταρρεύσει, όλο αυτο που ζούμε μέσα στην πανδημία αποτελεί και μία λογική κατάληξη.

Η εξέλιξη άλλωστε είχε μια λογική…

Από την άρνηση της μάσκας, στην άρνηση του τεστ, στην άρνηση του εμβολίου, στην άρνηση της διασωλήνωσης, στην άρνηση της αποδοχής της αιτίας του θανάτου, βλέπουμε να εξελίσσεται με λογικά βήματα ένας παραλογισμός τύπου Αρτέμη Σώρρα σε τεράστια κλίμακα όπου ο φόβος για τη μάσκα, το τεστ, το εμβόλιο, την ίδια τη θεραπεία από την αρρώστια είναι μεγαλύτερος από τον φόβο για την ίδια την αρρώστια.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι ηλίθιοι. Μπορεί να είναι άνθρωποι με μόρφωση, με κινηματική δράση, ακομα και επιστήμονες. Όμως, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Άνθρωποι πεθαίνουν λόγω της έλλειψης εμπιστοσύνης στους θεσμούς, την ελλειψη εμπιστοσύνης τους στην επιστήμη και της πίστης τους στον παντογνώστη εαυτό.

Για το έλλειμμα εμπιστοσύνης στους θεσμούς έχουν ευθύνη και οι… θεσμοί.

Οι πολιτικές ηγεσίες εδώ και πολλά χρόνια έχουν κάνει ότι περνά από το χέρι τους για να διαψεύδουν διαρκώς τους πολίτες. Δεν τηρούν τις υποσχέσεις τους, διαφθείρονται και διαπλέκονται με οικονομικά συμφέροντα, αφήνουν απροστάτευτο τον πολίτη.

Οι δημοσιογράφοι βρίσκονται σε μία κατάσταση διαρκούς πίεσης για παραγωγή υλικού υπό εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες. Η συντριπτική πλειοψηφία τους εργάζεται πολλές ώρες για λίγα χρήματα, δίχως δικαιώματα. Σε αυτό το πλαίσιο αυξάνονται οι πιθανότητες διαφθοράς, εξάρτησης από οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες.

Και οι επιστήμονες πολλές φορές λόγω της όλο και πιο αυξημένης εξάρτησης τους από τις εταιρείες που ζητούν αποτελέσματα με στόχο την εμπορική εκμετάλλευση της γνώσης που παράγουν και την κερδοφορία, δημιουργούν το έδαφος για την αμφισβήτηση της επιστήμης.

Την ίδια στιγμή υπάρχει και μια αντίρροπη δύναμη που τρέφεται από αυτή την κατάρρευση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς. Ο πολίτης γίνεται όλο και πιο κριτικός ακόμα και σε ζητήματα στα οποια δεν έχει ειδικές γνώσεις. Και πριν την πανδημία είχε γίνει συνήθες το φαινόμενο οι πολίτες να αμφισβητούν τους γιατρούς στα νοσοκομεία επειδή κάτι διάβασαν στο διαδίκτυο.

Πρόκειται για ένα γενικότερο φαινόμενο που γιγαντώνεται μέσα από την πολλαπλασιαστική ισχύ των social media. Εκεί όπου το ψέμμα διαδίδεται δέκα φορές πιο γρήγορα από την αλήθεια και όπου αυτο που μετρά είναι τα like και τα share. Αυτά ορίζουν τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο. Το ψέμμα είναι οπωσδήποτε πιο εντυπωσιακό. Το ψέμμα μπορεί να κτίζεται πάνω σε διαδεδομένες πεποιθήσεις. Το ψέμμα ανθεί σε περιόδους κρίσης, εκεί που τεσταρονται το πόσο ισχυρά είναι τα θεμέλια των κοινωνιών.

Σε αυτό το πλαίσιο γιγαντώθηκε παγκοσμίως ένα αντιεμβολιαστικό κίνημα που μαζί με την καταστροφική διαχειριση της πανδημίας παγκοσμίως και με ειδικά χαρακτηριστικά και στην Ελλάδα έχει οδηγήσει σε πολλά εκατομμύρια επιπλέον νεκρούς.

Το αντιεμβολιαστικό κίνημα είναι η άλλη όψη του νομίσματος που βασίζεται στον φόβο, το ψέμμα, τη στρέβλωση. Δεν αποτελεί κάποια εναλλακτική παρά μέρος του ίδιου προβλήματος.

Και όσοι αποτελούν μέρος αυτού του κινήματος, κινδυνεύουν να πεθάνουν για μια λάθος ιδέα.