Περί ταφών και ηρώων

Του Πέτρου Αργυρίου

Παλαιστίνη. Η αιώνια αδικία. Η αιώνια απανθρωπιά. Μια χώρα κατεχόμενη. Στο όνομα της Άμυνας του το ψευδεπίγραφο κράτος του Ισραήλ, βομβαρδίζει αμάχους. Το κάνει για παραδειγματισμό. Μην τολμήσουν οι Παλαιστίνιοι να σηκώσουν κεφάλι. Το Ισραήλ συνεχίζει να βομβαρδίζει προσεκτικά μέχρι να αηδιάσει η διεθνής κοινή γνώμη. Μετά σταματά για κάποια χρόνια.
Και ξαναρχίζει. Βομβαρδίζει σαν να ραντίζει κουνούπια.’Οπως κάνει για τέταρτη μέρα και τη στιγμή που γράφεται αυτή η εισαγωγή. Κουνούπια είναι οι Παλαιστίνιοι.

Με αυτό το κράτος τρόμου κανείς δε θα πρεπε να χει σχέση. Και όμως.

Η χώρα του αιώνιου μνημονίου, η ημι-χώρα, η Ελλάδα, αυτά τα χρόνια της ντροπής φαίνεται να χει τεράστια αποθεματικά ξεδιαντροπιάς. Τα ντίλια με το Ισραήλ είναι πολλά και ανάμεσα σε αυτά τα ενεργειακά οικόπεδα της Κύπρου.

Δεν ξεχνώ και μαλακίες.

Στη χώρα των λωτοφάγων ζούμε.

Εγώ όμως προσωπικά δεν ξεχνώ.

Δεν ξεχνώ ούτε τον Βίκτωρ Αριγκόνι, έναν ήρωα που πολέμησε ειρηνικά για το δικαίωμα των Παλαιστινίων στη ζωή και την αξιοπρέπεια, τον Βικ όπως τον λέγαν ο φίλοι του.

Το 2008 o Βικ τραυματίστηκε όταν συνόδευε Παλαιστίνιους ψαράδες. Ποιος του είπε να γίνει ανθρώπινη ασπίδα;

Το 2010 ακροδεξιοί αμερικανοί τον επικήρυξαν έμμεσα, δημοσιεύοντας φωτογραφία του, μην τυχόν και επίδοξοι δολοφόνοι ξαστοχήσουν.

Ο Βικ περιέγραψε στο δυτικό κόσμο την κατάρα και το έγκλημα του να έχεις γεννηθεί Παλαιστίνιος
όντως αυτόπτες μάρτυρας στις κτηνωδίες του Ισραήλ με κείμενα όπως το παρακάτω:

«Πάρε μερικά γατάκια, μικρές γατούλες, και βάλτες μέσα σε ένα κουτί» είπε ο γιατρός στο κύριο νοσοκομείο της Γάζας καθώς η νοσοκόμα τοποθετούσε δύο μεγάλα κουτιά στο πάτωμα καλυμμένα με λεκέδες από αίμα. «Σφράγισε το κουτί, και μετά με όλη σου τη δύναμη πήδα από πάνω του μέχρι να ακούσεις τα μικρά τους κόκκαλα να σπάνε και το τελευταίο πνιγμένο μιάου»

Έκπληκτος έχω τα μάτια μου καρφωμένα στα κουτιά.

Ο γιατρός συνεχίζει: «Τώρα προσπάθησε να φανταστείς τι θα συνέβαινε μετά την αναμετάδοση μιας τέτοιας σκηνής, τη δικαιολογημένη άκομψη αντίδραση της κοινής γνώμης παγκοσμίως, την κατακραυγή από της οργανώσεις που προστατεύουν ζώα.»

Ο γιατρός συνεχίζει και εγώ δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από κουτιά μπροστά στα πόδια μου.

«Το Ισραήλ είχε κλείσει εκατοντάδες πολίτες σε ένα σχολείο σαν να ήταν αυτό ένα κουτί, ανάμεσα τους ντουζίνες παιδιών και μετά το έστυψε με όλη του τη δύναμη χρησιμοποιώντας τις βόμβες του. Και ποια ήταν η αντίδραση του κόσμου; Σχεδόν καμία. Καλύτερα να έχεις γεννηθεί ζώο παρά Παλαιστίνιος. Θα είχαμε μεγαλύτερη προστασία.

Σε αυτό το σημείο ο γιατρός πλησίασε το κουτί και άνοιξε το καπάκι μπροστά στα μάτια μου. Μέσα είχε ακρωτηριασμένα μέλη, χέρια, πόδια ανθρώπων που τραυματίστηκαν στο σχολείο των Ηνωμένων Εθνών AlFakhura στην Τζαμπάλια.

Προσποιήθηκα ότι είχα ένα επείγον τηλεφώνημα και είπα στο γιατρό ότι έπρεπε να φύγω αλλά στην πραγματικότητα έτρεξα στην τουαλέτα. Έσκυψα και έκανα εμετό.»

Ο Βικ είχε τραγικό θάνατο, τραγικότερο ακόμη και από πολλούς από τους αγαπημένους του Παλαιστίνιους.

Από όλους τους εχθρούς που έκανε, λένε πως ήταν ισλαμιστές φανατικοί που τον πιάσαν. Τον βάλαν σε αμάξι και τον μεταφέραν σε ένα δωμάτιο.

Τον έδειραν. Αυτόν τον άπιστο που δεν πίστευε στο θεό αλλά στους ανθρώπους. Τυλίξαν τα μάτια του με μια κολλητική ταινία και τον βιντεοσκοπήσαν τραβώντας τα μαλλιά του πρησμένου πλέον προσώπου του. Αντί για δάκρυα, αίμα έτρεχε από τα μάτια του επίγειου αγγέλου.

Τον στραγγαλίσαν. Σαν να τανε γατάκι. Ο Βικ πέθανε στα 36 του χρόνια.

(Για τον Αριγκόνι είχα αφιερώσει ένα διήγημα το 2013 στη συλλογή μου Πρόσωπα Ζώα Πράματα. Δυστυχώς, ο φρικτός ρεαλισμός των συμβάντων γύρω από τη ζωή του δεν επέτρεψε να εμφανιστεί τελικά το διήγημα αυτό στο “μαγικό” ηχητικό μου “Πρόσωπα Ζώα Πράματα” παρά ότι το διήγημα για αυτόν τον ηρωικό άντρα είχε ηχογραφηθεί)

"google ad"