Περί Φράγκου, «νέου δεξιού κόμματος», στρατιωτικών και άλλων «συμπτώσεων»

Της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου

Με αφορμή τις διαρροές και τη “συζήτηση” για δημιουργία «νέου δεξιού κόμματος» υπό τον στρατηγό Φραγκούλη Φράγκο, αναδημοσιεύουμε σχετικό απόσπασμα από το ρεπορτάζ στο UNFOLLOW 12 που κυκλοφορεί…

[…] Το κράτος δεν μπήκε ποτέ επισήμως σε Έκτακτη Ανάγκη –όσο κι αν ο πρωτοσύμβουλος του πρωθυπουργού Φαήλος Κρανιδιώτης, αρθρογραφεί ζητώντας την «εφαρμογή του άρθρου 48 του Συντάγματος περί καταστάσεως πολιορκίας, παραδειγματική τιμωρία των ενόχων [σ.σ. της κρίσης] με συνοπτική διαδικασία και νομιμοποίηση της με δημοψήφισμα και παράλληλη εκλογή Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης. Για να περάσουμε στη Νέα Ελληνική Πολιτεία… στη “Νέα Μεταπολίτευση” που λένε». […]

ΒΗΜΑ στην προπαγάνδα

Κι αν για τον παραληρηματικό πρωτοσύμβουλο του πρωθυπουργού, τον προερχόμενο από το εθνικιστικό «Δίκτυο 21» είναι αναμενόμενη η στρατολαγνεία, να υπενθυμίσουμε ότι ήταν ο πρώην σοσιαλιστής πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου και ο τότε υπουργός Άμυνας Πάνος Μπεγλίτης, αυτοί που έθρεψαν τις διαρροές περί επιχειρούμενου πραξικοπήματος. Έτσι τουλάχιστον αιτιολόγησαν στα ξένα Μέσα Ενημέρωσης την απόφασή του Παπανδρέου για δημοψήφισμα πριν τη σύνοδο της G20 στις Κάννες. Είχαν φροντίσει κιόλας δύο ημέρες πριν τη σύνοδο, την 1^ηΝοεμβρίου του 2011, να αποκεφαλίσουν την «ύποπτη» στρατιωτική ηγεσία.

Απορίας άξιο ωστόσο παραμένει το πώς και το γιατί οι δύο τουλάχιστον από τους τέσσερις «πραξικοπηματίες», υπουργοποιήθηκαν αμέσως μετά. Ο μεν αρχηγός του στρατού Φραγκούλης Φράγκος, έγινε υπουργός Άμυνας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Πικραμένου, ο δε αρχηγός του ναυτικού Δημήτρης Ελευσινιώτης (αυτός που συνυπέγραψε την παραλαβή του υποβρυχίου «Παπανικολής» με τον κ. Βενιζέλο) είναι σήμερα υφυπουργός Άμυνας. Υπουργοποιεί επικίνδυνους πραξικοπηματίες η αστική δημοκρατία;

Και ενώ η ιστορία μπάζει νερά στη συνείδηση ακόμα και του πιο καλόπιστου πολίτη, το «ΒΗΜΑ» έρχεται 10 μήνες αργότερα, στις 30 Σεπτεμβρίου του 2012 και με πρωτοσέλιδο τίτλο και εκτενές αφιέρωμα μας υπενθυμίζει: «Το πραξικόπημα που δεν έγινε». Το ρεπορτάζ για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα είναι το λιγότερο παιδαριώδες, γεγονός που πιστοποιείται από το ότι την επομένη της δημοσίευσης ακόμα και το «αδελφάκι» του Βήματος, τα ΝΕΑ, μοιάζει να μην θέλει να δώσει την παραμικρή συνέχεια (δημοσιεύτηκε μόνο ένα κείμενο 300 λέξεων που κατέγραφε επιγραμματικά τις πολιτικές αντιδράσεις). Το ίδιο το ΒΗΜΑ δε, δεν επανήλθε ποτέ.

Όσοι πάντως έχουν την εμπειρία και τα εργαλεία να διαβάσουν κάτω από τις γραμμές, εντοπίζουν αρκετά ενδιαφέροντα σημεία στο επίμαχο δημοσίευμα. Συνομιλώντας με κάποιους εξ αυτών, στην ερώτηση «γιατί ξαφνικά επαναφέρεται μια σαθρή ιστορία χωρίς ουσιαστικά στοιχεία;», σε ένα τουλάχιστον σημείο συμφωνούν όλοι: «Πρώτα απ’ όλα η τρομοκράτηση του κοινού. Τον Οκτώβριο θα ανακοινώνονταν νέα μέτρα. Αναμφίβολά θα είχαμε και κοινωνικές αντιδράσεις».

Αν μάλιστα καταδυθεί κανείς βαθύτερα σε αυτό το κείμενο φτάνει στο εξής ενδιαφέρον σημείο: «“Ο Στρατός πάντοτε έρχεται στο τέλος ως από μηχανής Θεός και όχι στην αρχή του έργου” παρατηρεί με νόημα υψηλόβαθμο πολιτικό στέλεχος του ΠαΣοΚ. Σύμφωνα με το σενάριο αυτό, οι στρατιωτικοί θα αναλάμβαναν τη διακυβέρνηση για να αποκαταστήσουν την τάξη σε μια Ελλάδα στην οποία η Αθήνα και άλλα αστικά κέντρα θα θύμιζαν Δεκέμβριο 2008. Η αναπόφευκτη… “παρενέργεια” θα μπορούσε να ήταν η κατάλυση της Δημοκρατίας, η αναστολή της συμμετοχής στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η αποχώρηση από την ευρωζώνη».

«Strike!» αναφωνεί γελώντας ο συνομιλητής μου, πολιτικός αναλυτής και δημοσιογράφος. «Σε μια φράση έχεις επαναφορά στη μνήμη του “φιλήσυχου πολίτη” του Δεκέμβρη του ΄08 ως “χάος”,  υπονοούμενα για καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, τη μόνιμη επωδό: μνημόνιο και μέτρα ή αλλιώς χάος και έξοδος από την Ε.Ε και ασφαλώς την νομιμοποίηση της κρατικής καταστολής υπό τον κίνδυνο πραξικοπήματος και υπό το δόγμα: το μη χείρον βέλτιστον».

Η περίπτωση Φράγκου

Από την άλλη, όποιος θυμάται έστω και λίγο την ιστορία του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, γνωρίζει και την αδυναμία του στους αξιωματικούς. (Δεν είναι λίγα άλλωστε τα παιδιά αξιωματικών που βρήκαν μια θέση στη δημοσιογραφία χάρη σ’ αυτήν.) Εύλογα λοιπόν κανείς αναρωτιέται: τόσο εύκολα ο ΔΟΛ στοχοποιεί ως «πραξικοπηματίες» ολόκληρη την τότε κεφαλή των Ενόπλων Δυνάμεων;

Αναγκαζόμαστε και πάλι να προχωρήσουμε σε δεύτερες και τρίτες αναγνώσεις, παρέα με εμπειρότερους σε στρατιωτικά ζητήματα συναδέλφους. «Αν διαβάσεις προσεκτικά το κομμάτι, θα δεις ότι τα ονόματα των τεσσάρων αναφέρονται μία φορά στην αρχή. Τίποτα μεμπτό γι’ αυτούς δεν προκύπτει».

Αφιερώνεται ωστόσο ένα κεφάλαιο στον κ. Φράγκο. «Ο Φράγκος έχει πολλούς φίλους και πολλούς εχθρούς. Το Βήμα δεν νομίζω ότι συγκαταλέγεται στους εχθρούς του, ακόμα και μετά από αυτό το κομμάτι. Γράφουν ότι η αιφνιδιαστική αντικατάσταση της ηγεσίας σκόπευε στην αποστρατεία του αρχηγού ΓΕΣ Φραγκούλη Φράγκου, λόγω της αμοιβαίας καχυποψίας με τον Μπεγλίτη. Συνεχίζουν δε, απαριθμώντας του μια σειρά προσόντα: υπερδραστήριος στρατιωτικός, με υψηλές επαφές με όλα τα κόμματα και την Εκκλησία, κριτικός απέναντι σε μια πολιτική τάξη που διαφθείρεται από οικονομικά συμφέροντα και παράλληλα υπαναχωρεί διαρκώς σε ό,τι αφορά την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων. Σαν να φωτογραφίζουν έναν ικανό και δημοκράτη ηγέτη δεξιού κόμματος».

Αναζητώντας το προφίλ του Φράγκου, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που υποστήριξαν ότι πρόκειται για πολιτική εφεδρεία του συστήματος. Ότι ήθελε να πολιτευτεί και στις τελευταίες εκλογές αλλά δεν του εξασφάλιζαν εκλόγιμη θέση στο επικρατείας της Ν.Δ –είχαν να φροντίσουν και την κ. Μπακογιάννη. Ότι του είχαν τάξει την ηγεσία της ΕΥΠ αλλά δυσανασχέτησαν οι απόστρατοι της Ν.Δ. Κάποιοι εκ των «εχθρών» φτάνουν μάλιστα να ισχυριστούν ότι «κρίνοντας κανείς και από τις ήπιες αντιδράσεις του μετά το δημοσίευμα, μάλλον δεν πρέπει να τον στεναχώρησε και πολύ. Μάλλον διαφήμιση του έκαναν πάνω στην ώρα που έβγαζε το νέο του βιβλίο». Το βιβλίο του κ. Φράκου «Ποια Τουρκία; Ποιοι Τούρκοι;» εκδόθηκε από τον οίκο Λιβάνη, παρουσιάστηκε στις 25 Οκτωβρίου, ενώ γι’ αυτό μίλησαν οι  Σοφία Βούλτεψη, Λιάνα Κανέλλη, Γιώργος Λιάνης, οι καθηγητές Ιωάννης Μάζης και Κώστας Φωτιάδης. Σύσσωμο το πάνελ απέρριψε τουλάχιστον ως ανακριβή τα περί πραξικοπήματος, ενώ στην εκδήλωση παραβρέθηκαν από τον Μανώλη Γλέζο μέχρι επιχειρηματίες όπως ο Θ. Αγγελόπουλος και ο Πρ. Εμφιετζόγλου.

Πάνω στην ώρα έρχεται ένα ακόμα άρθρο για τον Φράγκο υπό τον τίτλο «Πραξικόπημα χωρίς βία» αυτή τη φορά από το protagon.gr και το υπογράφει η Τζίνα Δαβιλά (11/11/12, το κείμενο έχει κατέβει από την ιστοσελίδα αλλά υπάρχει σε αναδημοσιεύσεις, π.χΕδώ μάλλον οι διπλές και τριπλές αναγνώσεις περιττεύουν. Ο διθυραμβικός σχολιασμός φτάνει μάλιστα ως τους σημείου να προτείνει σε «αυτό το μυαλό που δεν είναι μπετόν […] να οργανώσει ένα … “πραξικόπημα” με όρους φραγκεϊκούς. Πριν άλλοι, νοσηροί και επικίνδυνοι, το πράξουν με όρους σχιζοφρενικούς». Αν μάλιστα λέει «χρησιμοποιούσε και τον στρατό, θα ήταν από τις περιπτώσεις που οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν θα αποδεικνύονταν καταστροφικές».

Απόστρατος αξιωματικός με τον οποίο συνομιλούμε και ο οποίος όπως διαπιστώνουμε ανήκει στους «φίλους», γίνεται έξω φρενών με τα περί πραξικοπήματος. Αν και ο Φράγκος μπήκε πρώτος στην σχολή Ευελπίδων το ’70 και αποφοίτησε επίσης πρώτος το ’74, με διάφορες φήμες να τον ακολουθούν, ο απόστρατος αξιωματικός είναι κατηγορηματικός για το δημοκρατικό του χαρακτήρα. Τον στρατό σε ρόλο αστυνομικής φρουράς για να φυλάει την παρέλαση πάντως, «δεν τον κατέβασε ο Φράγκος…».

Η 71^η Ταξιαρχία και η καταστολή πλήθους

Όσο λοιπόν η προσοχή μας διασπάται με «καλά» και «κακά» πραξικοπήματα, μια ΝΑΤΟική μονάδα, η 71^η Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία, έχει βρεθεί μέσα σε έναν χρόνο από το Κιλκίς στη Μεσογείων. […]

Η συνέχεια στο ρεπορτάζ με τίτλο: «Από τα βασανιστήρια (που έγιναν) στο πραξικόπημα (που δεν έγινε) – Μέρος Β’». Διαβάστε το στοUNFOLLOW 12, που κυκλοφορεί στα περίπτερα για λίγες μέρες ακόμη.

"google ad"