Περιμένοντας αναποφάσιστος τον Γκοντό

Διαβάζομε, ακούμε και  βλέπομε στις τηλεοράσεις μας τους επαΐοντες της
πολιτικής μας ζωής, άλλους κουτσουρεμένους, άλλους αναντρανισμένους κι
άλλους εξαφανισμένους  -κι όλα αυτά με τις ψήφους μας- να διεκδικούν
εκ νέου τις τριακόσιες βουλευτικές έδρες.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα, που φαίνεται ότι ποτέ δεν θα συνέλθει από
εκείνη την θλιβερή ιστορία της εκποίησης των τηλεπικοινωνιὠν στην
περίοδο της “Κάθαρσης”, αρνείται να συμμετέχει σε ένα νέο εγχείρημα.
Όποιος καεί στην κολοκύθα, φυσάει και το γιαούρτι, που έλεγε κι η
νόνα. Θυμούνται, υποθέτω, με τρόμο εκεί στον Περισσό, την εποχή που ο
κ. Παπαδήμος της εποχής, ο καθηγητής Ζολώτας, παρέδιδε τον μισόν ΟΤΕ
στη Siemens και τον άλλο μισό σε επιχειρηματικά συμφέροντα, εξ
Ανατολικής Γερμανίας ορμώμενα. Λίγο πριν την ενοποίηση της Γερμανίας
σχεδιάζονταν αυτά, υπό το άγρυπνο βλέμμα της ενωμένης συγκυβερνώσας
αριστεράς. Τη διαχείριση των λεπτομερειών της αγοραπωλησίας ανέλαβαν
οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις που ακολούθησαν.

Με τα ίδια μυαλά που έχει το Κομμουνιστικό Κόμμα, αλλά με πεντακάθαρες
συνειδήσεις, διότι οι περισσότεροι ήταν νήπια ή έφηβοι το 1989, οι
ριζοσπάστες κομμουνιστές μιλάνε επίσης για διαγραφή του χρέους,
θεωρώντας άσκοπο τον λογιστικό έλεγχο, ο οποίος, εξάλλου, έχει
κουκουλωθεί κάτω από το ατιμωτικό κούρεμα και το P.S.I.

Όμως σκέφτομαι ότι με δανεικά φτιαχτήκανε και τα νοσοκομεία, που
κάποιοι αφελείς συμπολίτες έχουν πεισθεί ότι τους τα έφτιαξε ο πονηρός
πολιτευτής της περιφέρειας τους, επειδή έτσι γράφει η αναθυματική
εντοιχισμένη μαρμάρινη πλάκα. Όμως η αλήθεια είναι ότι με δανεικά τα
φτιάξαμε τα νοσοκομεία! Και τα σχολεία μέσα στα οποία διδάσκονται από
φωτοτυπίες τα ελληνόπουλα γράμματα, σπουδάσματα, του θεού τα πράγματα,
κι αυτά με δανεικάˑ άμποτε να πληρώναμε όλοι μας τον συμφωνημένο φόρο
και να μην αφήναμε το άχθος στα μόνιμα υποζύγια. Φτιαχτήκανε και
δρόμοι. Φτιαχτήκανε και πλατείες. Άλλο θέμα που κόστισαν η μία άλλες
δέκα. Ή που τρέχανε όλοι οι δήμαρχοι να χτίσουνε νέα δημαρχεία λίγο
πριν καταργηθούν οι Δήμοι τους από τον Καλλικράτη. Με δανεικά.
Γραφτήκανε και μερικά μεροκάματα. Δυστυχώς δεν είναι ολόκληρο το χρέος
παράνομο κι άδικο. Μέρος του πρέπει να  αποδοθεί γιατί δεν είμαστε δα,
ως λαός,  και γκρεκ (grecs), που θα πει απατεώνες στα παλιά γαλλικά.
Πρέπει να τα δούμε αυτά τα πράγματα. Κι ύστερα να ψάξουμε, φερειπείν,
τα τιμολόγια των Ολυμπιακών Αγώνων. Ή τις προμήθειες της Siemens στα
νοσοκομεία του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Ή τις αγοραπωλησίες
ηλεκτραμαξών, φαλιρισμένων ναυπηγείων και γερμένων υποβρυχίων. Μπορεί
τα στοιχεία σε πολλές περιπτώσεις να έχουν εξαφανιστεί, αλλά οι
κινήσεις των τραπεζικών λογαριασμών είναι στη διάθεση του ελληνικού
κράτους και τα ακίνητα στην οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου και τις
υπόλοιπες μαγευτικές γωνιές του τόπου μας, αποτελούν ανεξίτηλα ίχνη
των καταχραστών. Κι ύστερα να εξετάσουμε και να καταλάβομε γιατί,
μακροσκοπικά κοιτώντας, προκύπτουν υψηλότατοι τόκοι κι ακατανόητοι
ανατοκισμοί για τα δάνεια του Ελληνικού Δημοσίου. Κι ύστερα να δούμε
γιατί προκύπτουν τεράστιες αμοιβές για σύμβουλους που τύλιξαν την
Ελλάδα σε ομόλογα των τριών “A” τα έκαναν swaps  και τα πούλησαν, τα
καλά και συμφέροντα σε φίλους, τα “σαπάκια” σε γερμανικά και άλλα
ταμεία που εν τέλει έμειναν με τον μουντζούρη και οικτίρουν οι
βορειοευρωπαίοι συνταξιούχοι τους κηφήνες –κατά που λένε κι οι
τηλεοράσεις τους- τους Έλληνες. Χρειάζεται, λοιπόν, ο λογιστικός
έλεγχος και του χρέους και των αιτίων που το δημιούργησαν αυτό το
χρέος.

Μιλάνε ακόμα οι λάτρεις της επαναστατικής γυμναστικής για εργατικό
έλεγχο στα μέσα παραγωγής και για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Άντε να
μιλήσεις για εργατικό έλεγχο στους μετόχους μιας βιοτεχνίας που
κλείνει και απολύει τους εργαζόμενούς της επειδή έχει τερατώδη
κοστολόγια. Αν μιλούσαν για έλεγχο των όρων και των μεθόδων εκείνων
που μετακόμισαν τις παραγωγικές μονάδες στη Βουλγαρία, τη Ρουμανία κι
αλλού θα ήμουν πρόθυμος συνομιλητής, αλλά να μιλάς για εργατικό έλεγχο
μιας ανύπαρκτης παραγωγικής βάσης, είναι τουλάχιστον αστείο. Όσο για
το εθνικό νόμισμα, δε θέλω να θυμάμαι τις μέρες που έζησα σε χώρες με
διαλυμένη παραγωγική βάση, ελλείμματα και εθνικό νόμισμα, όπως π.χ.
ήταν η Ρωσία του κ. Γιέλτσιν στα μέσα της δεκαετίας του ΄90. Το
στήσιμο των Ρώσων στις ουρές των ανταλλακτηρίων συναλλάγματος για να
ξεφορτωθούν τα ρούβλια που είχαν στην τσέπη τους αγοράζοντας δολάρια
ώστε να περισώσουν κάποια από την αγοραστική δύναμη του μεροκάματού
τους, είναι κάτι που δε θέλω να ξαναζήσω από την ανάποδη.  Όσο οι
εισαγωγές παραμένουν μεγαλύτερες από τις εξαγωγές και το εμπορικό
ισοζύγιο αρνητικό, τους πρώτους που θα σκοτώνει ο υψηλός πληθωρισμός
θα είναι οι συνταξιούχοι. Κι αν είσαι ανθρωπιστής και αριστερός
κυβερνήτης και θέλεις να κόψεις χρήμα για να ενισχύσεις τους
αδύναμους, εκτινάσσεις ακόμα ψηλότερα τον πληθωρισμό, αφού οι φτωχοί
δεν μπορούν να αποταμιεύσουν, αλλά υποχρεωτικά, καταναλώνουν ολόκληρο
το εισόδημά τους σε εισαγόμενα τρόφιμα.

Ένα χρήσιμο ζητούμενο θα ήταν να υποχωρήσουν από το προσκήνιο οι
οικονομολόγοι που με τις κραυγές τους επιμένουν να τα μετράνε όλα σαν
ποσοστό του ΑΕΠ. Γιατί αν εισάγεις ένα ζευγάρι πλαστικές σαγιονάρες
από την Κίνα, αξίας ενός ευρώ και τις πουλήσεις στην Ελλάδα προς 5
ευρώ, τα 4 ευρώ (5 μείον 1) λογίζονται ως ΑΕΠ (αν κόψεις απόδειξη,
βεβαίως). Από αυτή όμως την αύξηση του ΑΕΠ πόσοι ωφελούνται; Πολύ
λίγοι. Το ζήτημα είναι πώς θα σταματήσομε να εισάγομε τόσες πολλές
πλαστικές σαγιονάρες από την Κίνα και πώς θα υποκαταστήσομε μερικές
απ’ αυτές με δερμάτινα σανδάλια φτιαγμένα από τα δέρματα των
αιγοπροβάτων που σφάζονται στον τόπο μας. Μόνο που για κάτι τέτοιο
απαιτείται, εκτός από κεφάλαια κίνησης, κι ολίγος κάματος. Αυτό που
χρειαζόμαστε, λοιπόν, είναι η ανασύσταση της παραγωγικής βάσης της
χώρας. Όμως κανείς δεν ασχολείται με τα σοβαρά και τα σπουδαία. Όλοι
ασχολούμαστε με τα φαιδρά!

Θα ήμουν ανειλικρινής αν έλεγα ότι δε χάρηκα από την εκλογική πρόοδο
του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Από την άλλη μεριά όμως, όπως κι οι φίλοι μου που
ψηφίζουν ΣΥ.ΡΙΖ.Α., έτσι κι εγώ αντιλαμβάνομαι την πενία προτάσεων
διακυβέρνησης σε μια εξαιρετικά δύσκολη στιγμή από ένα μικρό κίνημα
διαμαρτυρίας, που σαν την Σταχτοπούτα μεταμορφωμένη σε πρόσωπο της
βραδιάς, έχει κάνει ήδη πολλές υπαναχωρήσεις για να υπερασπιστεί αυτό
το ρόλο, βρίσκεται στο χείλος του πολιτικού γκρεμνού, κι είναι
προφανώς ανέτοιμο να κυβερνήσει. Ρηχές και ανεδαφικές είναι οι μύχιες
σκέψεις ορισμένων ότι, επαναστατικό δικαίω και στο όνομα της
κοινωνικής δικαιοσύνης, μπορεί να συνεχιστεί το φαγοπότι με τα
πανάκριβα προγράμματα δημοσίων επενδύσεων, τους κρατικοδίαιτους
εργολάβους και τους συνταξιούχους των 45 ετών.

Επιχειρώντας να διευρύνουν την εκλογική τους βάση, οι φίλοι του
ΣΥ.ΡΙΖ.Α., φαίνεται να ξεχνάνε ότι, όλα αυτά τα χρόνια, οικοδομήθηκαν
λαμπρές οικοδομές από εκλεκτούς συμπολίτες μας που έκαναν φορολογικές
δηλώσεις των 15 χιλιάδων ευρώ. Μεροκάματα για τους οικοδόμους, και
μεγάλη η χαρά της ανάπτυξης, αλλά δε χτίζεις, κύριε, πολυκατοικίες
ούτε ξενοδοχεία με εισοδήματα 15 χιλιάδων ευρώ, ετησίως. Μιλάνε,
παλινωδώντας, για τη φορολόγηση των υψηλών εισοδημάτων αλλά δε λένε
καθαρές κουβέντες για το πώς θα διαχειριστούν τον πλούτο που έχει
παράνομα συσσωρευτεί αφορολόγητος . Πριν πολλά χρόνια, την εποχή που
ήμουνα φοιτητής, είχα διαβάσει μια μελέτη του προηγουμένως
μνημονευόμενου, αείμνηστου καθηγητἠ Ξενοφώντα Ζολώτα που υπολόγιζε τη
φοροδιαφυγή στο 30% του ΑΕΠ. Πρόσφατα διάβαζα ξανά παρόμοιες
εκτιμήσεις εμπειρογνωμόνων. Φαντάσου, λέει, να αποκτούσαμε μια
κυβέρνηση που θα άνοιγε τους τραπεζικούς μας λογαριασμούς και θα
συνέκρινε τις κινήσεις αυτών των λογαριασμών με τις φορολογικές μας
δηλώσεις, της –ας πούμε- τελευταίας δεκαετίας. Όλους τους τραπεζικούς
λογαριασμούς. Κι όταν λέμε όλους, εννοούμε όλους! Το ένστικτό μου και
η αριθμητική λογική, λένε ότι τότε δεν θα χρειαζόμασταν καμιά δανειακή
σύμβαση και κανένα μνημόνιο. Λεφτά, πράγματι, υπάρχουν! Μήπως όμως μια
κυβέρνηση που θα επιχειρούσε κάτι τέτοιο θα κατέρρεε γρηγορότερα από
την ανάλγητη κυβέρνηση Παπαδήμου; Τέτοιοι δεν είμαστε;

Ίσως πάλι όχι, ίσως να μην είμαστε όλοι τέτοιοι, ούτε ίδιοι, αλλά
ασφαλώς, πολλοί αυτής της κατηγορίας διεκδικούν την ψήφο μας, κυρίως –
αλλά όχι μόνο- μέσα από τα ψηφοδέλτια των συνεταίρων που εναλλάχθηκαν
στην εξουσία. Πολλοί από αυτούς θα έπρεπε να βρίσκονται στη φυλακή ή
τουλάχιστον θα έπρεπε να είχαν στερηθεί το δικαίωμα του “εκλέγεσθαι”,
ακριβώς επειδή απέτυχαν οικτρά σε διάφορους θεσμικούς ρόλους,
συμπολιτευόμενοι ή αντιπολιτευόμενοι,  κατά τη διαχείριση των
ζητημάτων του ελληνικού κράτους και της τοπικής αυτοδιοίκησης. Η παρέα
που θα μπορούσε σε μια υποθετική κρίση ειλικρίνειας να παραδεχθεί την
πάγκαλη ρήση ότι “΄Ολοι μαζί τα φάγαμε” συνιστά στην πραγματικότητα
μια διακομματική παράταξη, αποδυναμωμένη ίσως από την κοινωνική
κατακραυγή και την ηθική παρακμή, αλλά αυτό δε φαίνεται να φτάνει για
να κάνομε, ως κοινωνία, ένα γενναίο βήμα μπροστά.

Παραμένω αναποφάσιστος κι αν με τσιμπήσει καμιά αλογόμυγα μέχρι την
17η Ιουνίου, θα κάνω το απονενοημένο διάβημα να ψηφίσω τους
“Καμμένους” Έλληνες, που, βέβαια, δεν είναι καθόλου αθώοι, αλλά –
τουλάχιστον- δηλώνουν μετανοημένοι, έχοντας κάνει προεκλογική τους
σημαία τον λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους.

Αλλά στην πραγματικότητα θέλω να ξαναψηφίσω τους Οικολόγους Πράσινους,
έστω κι αν δεν καταφέρνουν ούτε να πείσουν ούτε να επικοινωνήσουν με
πειστικό τρόπο την αναγκαιότητα –και το συμφέρον- να αλλάξουμε αυτό το
μοντέλο της συστηματικής αποσάθρωσης του οικοσυστήματός μας, στο όνομα
της ανάπτυξης του αυθαίρετου τσιμεντώματος και της καταχρηστικής
κατανάλωσης. Ενός μοντέλου που, μαζί μ’ όλα  τ’ άλλα, μας έχει
οδηγήσει ως εδώ. Σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι το εκλογικό όριο του 3%
και την πιθανότητα να πάει πάλι “χαμένη” η ψήφος μου, αλλά τους
υπόλοιπους που εκπροσωπούν με τον ένα ή άλλο τρόπο, άμεσα ή έμμεσα, το
μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα της διαφθοράς και της ομερτά, πώς να
τους ψηφίσει κανείς; Είναι άλλωστε, κατά μια έννοια, κι η σιωπή
συνενοχή. Τι έκαναν όλοι αυτοί οι κοινοβουλευτικοί αντιπολιτευόμενοι
στις εποχές των “παχιών” αγελάδων; Τάχα δε σιωπούσαν, όταν η κουβέντα
ερχόταν στα σπουδαία;

Αλέξανδρος Ι. Κατσανεβάκης

"google ad"