Περσείδες: Βροχή αστεριών

Μια εντυπωσιακή βροχή από «πεφταστέρια» θα κορυφωθεί αργά το βράδυ της Παρασκευής 12 Αυγούστου και τα χαράματα του Σαββάτου 13 Αυγούστου, στο νυχτερινό ουρανό του βορείου ημισφαιρίου -και της Ελλάδας. Πρόκειται για τους διάττοντες Περσείδες, που συνήθως πέφτουν με ρυθμό περίπου 100 την ώρα, με βάση τα στοιχεία του Διεθνούς Οργανισμού Μετεώρων (ΙΜΟ) από παρατηρήσεις προηγουμένων ετών.

Όσοι ξενυχτήσουν, θα έχουν την ευκαιρία -καιρού επιτρέποντος- να δουν το θεαματικό αστρονομικό φαινόμενο, αν και φέτος η παρατήρηση θα δυσκολευτεί από το γεγονός ότι ο νυχτερινός ουρανός θα είναι ιδιαίτερα φωτεινός λόγω της πανσελήνου της 13ης Αυγούστου, με συνέπεια μόνο τα πιο φωτεινά μετέωρα να γίνουν ορατά από τη Γη. Εκτιμάται ότι, με καλές συνθήκες, γύρω στα 15-30 μετέωρα ανά ώρα θα είναι ορατά.

Οι Περσείδες θεωρούνται από τις πιο εντυπωσιακές βροχές διαττόντων μέσα στο χρόνο, καθώς τα «πεφταστέρια» τους είναι κατ’ εξοχήν γρήγορα και φωτεινά, συχνά με μακριές πύρινες «ουρές». Εμφανίζονται σε όλα σχεδόν τα σημεία του ουρανού και όχι σε ένα συγκεκριμένο μόνο, μολονότι αρχικά φαίνονταν να προέρχονται από την περιοχή του αστερισμού του Περσέα, από όπου πήραν και το όνομά τους (σήμερα η προέλευσή τους φαίνεται πια μάλλον να είναι η Κασσιόπεια).

Τα συγκεκριμένα μετέωρα αρχίζουν σε αραιή μορφή να πέφτουν κάποια στιγμή τον Ιούλιο, πυκνώνουν σταδιακά και διαρκούν σχεδόν έως το τέλος του Αυγούστου, με αποκορύφωμα φέτος στις 12 – 13 Αυγούστου. Όσο πιο κοντά στο χάραμα, τόσο πιθανότερο είναι να δει κανείς τα συγκεκριμένα «πεφταστέρια».

Οι Περσείδες προκαλούνται από τα σωματίδια σκόνης που αφήνει πίσω της η τεράστια ουρά, μήκους δεκάδων εκατομμυρίων χιλιομέτρων, του κομήτη 109Ρ/Σουίφτ-Τατλ, ο οποίος αρχίζει να τέμνει την τροχιά της Γης από τις αρχές του Αυγούστου. Ο κομήτης χρειάζεται περίπου 130 χρόνια για να πραγματοποιήσει μια πλήρη περιφορά γύρω από τον Ήλιο.

Τα μετέωρα, που συνήθως έχουν βάρος μικρότερο από ένα γραμμάριο, εισέρχονται στη γήινη ατμόσφαιρα υπό χαμηλή γωνία πρόσπτωσης και αναφλέγονται σε ύψος περίπου 100 χλμ. Καθώς πλησιάζουν προς το έδαφος με μεγάλη ταχύτητα, διαλύονται από την τριβή και την υπερθέρμανση, αφήνοντας πίσω τους φωτεινά ίχνη.