Πνευματικό Ημερολόγιο (Σημειώσεις για τον 21ο αιώνα): ΙΩΣΗΦ ΝΤΣΟΥΓΚΑΤΣΒΙΛΙ (ΣΤΑΛΙΝ)

Επιμέλεια – Κείμενα: Στρατής Παπαμανουσάκης

ΙΩΣΗΦ ΝΤΣΟΥΓΚΑΤΣΒΙΛΙ (ΣΤΑΛΙΝ) – JOZEF VISARIONOVITS STALIN
(Γκόρι, Γεωργία 1879 – Μόσχα 1953)

Μεγάλος ηγέτης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, από σπουδαστής θεολογίας επαναστάτης, εξόριστος στη Σιβηρία, προσχώρησε στη Ρώσικη Επαναστατική Κίνηση, μπολσεβίκος, διευθυντής της εφημερίδας Πράβδα, και τέλος Γενικός Γραμματέας του Κ.Κ.Σ.Ε. Αντιμαχόμενος την τακτική του Τρότσκι για τη διαρκή επανάσταση, επέβαλε τη βίαιη κολεκτιβικοποίηση της γεωργίας, την εκβιομηχάνιση, τα 5ετή οικονομικά προγράμ-ματα, τη γραφειοκρατία με τη συνένωση κόμματος και κυβερνήσεως και την προσωπο-λατρεία, που στιγματίστηκε με τις δίκες της Μόσχας. Την περίοδο προσέγγισης με την χιτλερική Γερμανία (1939) διαδέχθηκε η συμμαχία του με τους Δυτικούς, η τόνωση του εθνικού και θρησκευτικού αισθήματος των ρώσων, η νίκη του Στάλιγκραντ (1943) και ακολούθως η επέκταση των σοβιετικών μέχρι το Βερολίνο (1945) (Συμφωνίες Τεχεράνης, Γιάλτας, Πότσνταμ). Μετά το θάνατό του και το 20ο Συνέδριο, η χώρα του οδηγήθηκε σε ευρεία αποσταλινοποίηση.

Έργα: Ο μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα (1913), Οι αρχές του λενινισμού (1924), Τρότσκυ ή Λένιν (1924), Ζητήματα λενινισμού (1926), Ακόμα μια φορά για τη Σοσιάλ Δημοκρατική παρέκκλιση στο κόμμα μας (1926), Ζητήματα αγροτικής πολιτικής στην Ε.Σ.Σ.Δ. (1929), Το έτος της μεγάλης καμπής (1929), Διαλεκτικός υλισμός και ιστορικός υλισμός (1945), Ο Μαρξ και το πρόβλημα της γλωσσολογίας (1950), Τα οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού στην Σοβιετική Ένωση (1952), Ο λενινισμός στη θεωρία και στην πράξη (1924).

Βιβλιογραφία: [Έκδ. Foreign Languages Publishing House, Μόσχα (1950), 13 τόμ., Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα (2004)], Τρότσκυ, Στάλιν, A. Rosenberg, A history of Bolshevism, 1934, Dmitrievsky, Staline, 1933, E. Ludwig, Staline, 1945, Y. Delbars, Le vrai Staline, 1950, L. Fischer, The life and death of Staline, 1953, Milovan Djilas, Conversations avec Staline, 1962, Isaac Deutscher, Stalin, A political biography, 1967, Dimitrij Volkogonov, Θρίαμβος και τραγωδία, Πολιτικό πορτραίτο του Ι.Β. Στάλιν, 1989, R.C. Tucker, Stalin in power, The revolution from above, 1992, Τίμος Παπακώστας, Ο Στάλιν και η Τρίτη Διεθνής, Σοβιετικοί Ιστορικοί για την ιστορία της Κομμουνιστικής Διεθνούς, 1992, Boris Souvarine, Stalin, A critical survey of Bolshevism, 2005, Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, Βικιπαίδεια.

ΚΕΙΜΕΝΑ: NIKITA KHRUSHCHEV, SECRET SPEECH (20TH PARTY CONGRES)

** ** **

Αυτή η παγκοσμιοποίηση είναι πρώτα παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, των πολυεθνικών και του χρηματιστηριακού κεφαλαίου. Χρησιμοποιείται ως μέσο επέκτασης της οικονομικής επικυριαρχίας των ισχυρών και σε περιοχές όπου, λόγω συνοριακών και πολιτιστικών εμποδίων, δεν μπορούσε μέχρι τώρα να ασκήσει την κερδοσκοπία της.

Είναι κατόπιν παγκοσμιοποίηση της τεχνολογίας και της επικοινωνίας, που στις επιδιώξεις της συμβαδίζει με την οικονομική παγκοσμιοποίηση και την υπηρετεί δουλικά. Είναι η διασπορά των πυρηνικών όπλων, τα μεταλλαγμένα τρόφιμα, η αποχαυνωτική τηλεόραση. Αυτή η όχι ηθικά και πολιτικά ουδέτερη τεχνολογία, διαστρέφει χωρίς αιδώ τις μεγάλες αρχές της επιστήμης, καταστρέφει συνειδητά την ουμανιστική αποστολή των Πανεπιστημίων, καταργεί την έννοια της Παιδείας. Είναι ο θρίαμβος της χειρότερης μορφής του προτεσταντικού ατομοκεντρισμού. Και προετοιμάζει έτσι τελετουργικά τη θυσία ολόκληρης της ανθρωπότητας στους σκοπούς της παγκοσμιοποίησης.

Είναι ακολούθως παγκοσμιοποίηση της πολιτικής που μεταβάλλει τις αρχές, τους σκοπούς και τα προγράμματα των διεθνών οργανισμών κατά τις επιθυμίες του πλανητάρχη. Είναι μια πολιτική της μη πολιτικής, που περιφρονεί όλους τους παραδεδεγμένους κανόνες του δικαίου και της ηθικής, που αγνοεί την εθνική κυριαρχία και στρέφει τα ανθρώπινα δικαιώματα, κατ’ επιλογήν, κατά του διεθνούς δικαίου. Που χρησιμοποιεί με πρωτοφανή αλαζονεία, υποκρισία και ανηθικότητα, τον πόλεμο, την καταστροφή και την ερήμωση για την επιβολή της κυριαρχίας της.
Είναι τέλος πολιτιστική παγκοσμιοποίηση που αποβλέπει στην εξασθένιση αρχικά και στην εξαφάνιση αργότερα, των εθνικών πολιτισμών, κάθε στοιχείου που αποτελεί κληρονομιά της ιστορίας των λαών. Τα πάντα, από τη γλώσσα, την παράδοση και την τέχνη, μέχρι τον τρόπο ζωής, τη θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμα κάθε χώρας, προορίζονται για το χωνευτήρι της επικυρίαρχης υποκουλτούρας του ενός και μοναδικού τρόπου σκέψης, που ασύδοτη, πανίσχυρη και χωρίς κανένα δισταγμό, προχωρεί στην επιτυχία των σκοπών της.

Πρόκειται ίσως για μια στιγμή μοναδική στην ιστορία της ανθρωπότητας. Σχεδόν χωρίς αντίσταση προβάλλεται η αμερικάνικη παγκοσμιοποίηση, με αξιώσεις δήθεν παγκόσμιου πολιτισμού, ανύπαρκτου και αδιανόητου στην παγκόσμια ιστορία. Μιλούμε ωστόσο για μετανεoτερικότητα σε σχέση με τη νεoτερικότητα στην ιστορία και στη φιλοσοφία, για μεταμοντερνισμό σε σχέση με το μοντερνισμό στην τέχνη, για Αυτοκρατορία σε σχέση με τον ιμπεριαλισμό στην πολιτική και στην οικονομία. Φαίνεται πως έτσι σηματοδοτείται μια αλλαγή παραδείγματος (Hard – Negri, Empire).

"google ad"