Πνευματικό Ημερολόγιο (Σημειώσεις για τον 21ο αιώνα): MAΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ

Επιμέλεια: Στρατής Παπαμανουσάκης

ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ (ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΥ) – MARIA CALLAS
(Νέα Υόρκη 1923 – Παρίσι 1977)

Διάσημη δραματική υψίφωνος από ελληνική οικογένεια, με πλούσια φωνητικά χαρίσματα και ταλέντο ηθοποιίας, σπούδασε στο Ελληνικό Ωδείο του Καλομοίρη και στο Ωδείο Αθηνών με την Ελβίρα Ντε Ιντάλκο, αρχίζοντας τη σταδιοδρομία της στην Εθνική Λυρική Σκηνή (1940-1945). Εμφανίστηκε το 1947 στη Μετροπόλιταν Όπερα της Νέας Υόρκης και συνέχισε στη Σκάλα του Μιλάνου και στο Κόβεντ Γκάρντεν του Λονδίνου, όπου διακρίθηκε στους μεγάλους ρόλους της ιταλικής όπερας, συνδυάζοντας την τέχνη του μπελκάντο με τη δραματική ένταση (Τόσκα, Νόρμα, Μήδεια, Τζοκόντα, Ιζόλδη, Αΐντα, Τουραντό, Λουτσία, Βιολέτα, Κάρμεν κ.α.). Στον κινηματογράφο πρωταγωνίστησε στη Μήδεια του Παζολίνι και δίδαξε στη σχολή Τζιούλαρντ της Νέας Υόρκης. Εκρηκτική στη σχέση της με τον Αριστοτέλη Ωνάση, κατέκτησε επάξια τον τίτλο της ντίβας και μέσα από την προσωπική της τραγωδία ανέβηκε στην κορυφή της λυρικής τέχνης.

Βιβλιογραφία: Steven Linakis, Diva the life and death of Maria Callas, 1980, G.B. Meneghini, My wife Maria Callas, 1982, George Jellinek, Callas portrait of a Prima Donna, 1986, Nadia Stancioff, Maria Callas remembered, A intimate portrait at the private Callas, 1987, Stelios Galatopulos, Maria Callas, Sacred monster, 1998, Nic Gage, Greek fire, The story of Maria Callas and Aristotle Onassis, 2000, R.E. Seletsky, The performance practice of Maria Callas, Interpretation and instict, 2004, Εγκυκλοπαιδεία Πάπυρος – Λαρούς.

Κινηματογράφος: Callas for ever, F. Zeffirelli, 2002, (F. Ardant).

ΚΕΙΜΕΝΑ: ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ, DE PROFUNDIS